'Allemaal Haarlemmers'
Hakim Traïda - acteur
Ik ben geboren in een klein dorpje in Algerije. Daar stonden bergen omheen, en m'n oom vertelde me dat het dorp een soort van tapijt was: als je naar de rand liep viel je eraf. Maar toen ik op de berg stond zag ik een tweede berg. En toen ik daarop stond nog een. En toen de bergen op waren was ik in Haarlem. Zo gaat het mijn hele leven al. Ik plan, maar veel meer ontstaat uit improvisatie. Toen ik hier net was, dacht ik "Ik ga over een week weg". "Over een maand". "Over drie maanden", haha. Toen ging ik naar Parijs, maar ik miste Haarlem, zoals iemand een vriend mist. Eén van mijn vrienden zegt: "Als ik weggeweest ben, en ik zie het bordje 'Haarlem' weer, krijg ik tranen in mijn ogen". Dat vind ik erg mooi. Haarlem is een mooie stad, maar ook saai genoeg. Ik bedoel, Haarlem inspireert. Maar als ik in Amsterdam zou wonen was ik iedere avond weg. Er is al genoeg verleiding. Het echte gezicht van Haarlem is dat van zondag. Maar dan treed ik meestal op, dus dan ben ik er niet. Valt het nog wel mee, haha. Nee, maar ik had hier toch gewoond, zelfs als mijn vriendin er niet vandaan kwam. Als Haarlem niet ontstond, had ik Haarlem zelf verzonnen. De Grote Kerk, de straatjes eromheen, de Grote Houtstraat op zaterdag... Er gebeurt tegenwoordig wel meer dan vroeger. Vroeger trad ik nooit op in Haarlem. Haarlemmers stoppen niet gauw voor iets. Wel als ze ergens anders zijn, maar niet hier. En Haarlemmers zijn Haarlemmers. Amsterdammers zijn geen Amsterdammers. Als je daar loopt, denk je bij iedereen "die gaat vanavond weer naar huis". Maar als je hier loopt weet je: "die woont hier". Zelfs de junks hier zijn Haarlemmers geworden.
Back
Hakim Traïda - acteur
Ik ben geboren in een klein dorpje in Algerije. Daar stonden bergen omheen, en m'n oom vertelde me dat het dorp een soort van tapijt was: als je naar de rand liep viel je eraf. Maar toen ik op de berg stond zag ik een tweede berg. En toen ik daarop stond nog een. En toen de bergen op waren was ik in Haarlem. Zo gaat het mijn hele leven al. Ik plan, maar veel meer ontstaat uit improvisatie. Toen ik hier net was, dacht ik "Ik ga over een week weg". "Over een maand". "Over drie maanden", haha. Toen ging ik naar Parijs, maar ik miste Haarlem, zoals iemand een vriend mist. Eén van mijn vrienden zegt: "Als ik weggeweest ben, en ik zie het bordje 'Haarlem' weer, krijg ik tranen in mijn ogen". Dat vind ik erg mooi. Haarlem is een mooie stad, maar ook saai genoeg. Ik bedoel, Haarlem inspireert. Maar als ik in Amsterdam zou wonen was ik iedere avond weg. Er is al genoeg verleiding. Het echte gezicht van Haarlem is dat van zondag. Maar dan treed ik meestal op, dus dan ben ik er niet. Valt het nog wel mee, haha. Nee, maar ik had hier toch gewoond, zelfs als mijn vriendin er niet vandaan kwam. Als Haarlem niet ontstond, had ik Haarlem zelf verzonnen. De Grote Kerk, de straatjes eromheen, de Grote Houtstraat op zaterdag... Er gebeurt tegenwoordig wel meer dan vroeger. Vroeger trad ik nooit op in Haarlem. Haarlemmers stoppen niet gauw voor iets. Wel als ze ergens anders zijn, maar niet hier. En Haarlemmers zijn Haarlemmers. Amsterdammers zijn geen Amsterdammers. Als je daar loopt, denk je bij iedereen "die gaat vanavond weer naar huis". Maar als je hier loopt weet je: "die woont hier". Zelfs de junks hier zijn Haarlemmers geworden.
Back