'Allemaal Haarlemmers'
Hermine van Dierme - violiste
Haarlem is mooi. Vlak bij de zee, zat uitwijkmogelijkheden. Ik ga met mijn 65+ kaart wel naar andere steden, maar het is altijd fijn om terug te komen. Ik wil wel nog eens terug naar mijn geboortedorp, in de bergen. Maar ik wil er niet wonen. M'n familie ben ik toch ontwend. En stel je voor dat het sneeuwt, wat dan? Hier kun je om de hoek bij de coöperatie, pardon, de Dekamarkt, je boodschappen doen. Daar niet. En ik heb goed contact met mijn buren. Jonge mensen, maar toch.
Bovendien speel ik hier buiten viool. Ik heb m'n hele leven les gehad. Dat wil niet zeggen dat ik het kan, hoor. Maar toen mijn kinderen en man dood waren, werd ik een beetje droevig.
Zelfmedelijden, fout natuurlijk. Dus toen ik overal jonge mensen op straat zag spelen, dacht ik "waarom ik niet?".
Toen ben ik naar de politie gegaan, met viool en muziek. Misschien moet ik voorspelen, dacht ik, wist ik veel. Maar ik mocht op straat staan. Eerst met mijn rug naar iedereen, in dat hofje tegenover de Hema. Daar klapten ze. Zo is het gegroeid. Eerst voelde het armoedig, maar nu maakt het me niks uit.
En de mensen vinden het leuk. Als ze meeneuriën is mijn dag goed. Bevrijdingspop bijvoorbeeld. Daar heb ik 'Piet Hein', het Wilhelmus en 'In een blauwgeruite kiel' gespeeld. Kreeg ik ook applaus. Mensen vinden het vaak zo goed voor ouderen, dat ik dit doe, haha. Overigens heb ik niet gespeeld toen de canadese veteranen hier waren. Te druk. Maar wel naar ze gekeken. Ik laat me niet alles afpakken, hoor.
Trouwens, wat hier op straat staat is slecht. Behalve die neger met die gitaar, die speelt goed. Wat de rest doet, kan ik ook. En ik vang goed. Dus waarom verhuizen?
Back
Hermine van Dierme - violiste
Haarlem is mooi. Vlak bij de zee, zat uitwijkmogelijkheden. Ik ga met mijn 65+ kaart wel naar andere steden, maar het is altijd fijn om terug te komen. Ik wil wel nog eens terug naar mijn geboortedorp, in de bergen. Maar ik wil er niet wonen. M'n familie ben ik toch ontwend. En stel je voor dat het sneeuwt, wat dan? Hier kun je om de hoek bij de coöperatie, pardon, de Dekamarkt, je boodschappen doen. Daar niet. En ik heb goed contact met mijn buren. Jonge mensen, maar toch.Bovendien speel ik hier buiten viool. Ik heb m'n hele leven les gehad. Dat wil niet zeggen dat ik het kan, hoor. Maar toen mijn kinderen en man dood waren, werd ik een beetje droevig.
Zelfmedelijden, fout natuurlijk. Dus toen ik overal jonge mensen op straat zag spelen, dacht ik "waarom ik niet?".
Toen ben ik naar de politie gegaan, met viool en muziek. Misschien moet ik voorspelen, dacht ik, wist ik veel. Maar ik mocht op straat staan. Eerst met mijn rug naar iedereen, in dat hofje tegenover de Hema. Daar klapten ze. Zo is het gegroeid. Eerst voelde het armoedig, maar nu maakt het me niks uit.
En de mensen vinden het leuk. Als ze meeneuriën is mijn dag goed. Bevrijdingspop bijvoorbeeld. Daar heb ik 'Piet Hein', het Wilhelmus en 'In een blauwgeruite kiel' gespeeld. Kreeg ik ook applaus. Mensen vinden het vaak zo goed voor ouderen, dat ik dit doe, haha. Overigens heb ik niet gespeeld toen de canadese veteranen hier waren. Te druk. Maar wel naar ze gekeken. Ik laat me niet alles afpakken, hoor.
Trouwens, wat hier op straat staat is slecht. Behalve die neger met die gitaar, die speelt goed. Wat de rest doet, kan ik ook. En ik vang goed. Dus waarom verhuizen?
Back