Lennaert Nijgh - schrijver
Haarlem is net iets te groot voor zijn inhoud, eigenlijk. Het is een stad, maar eigenlijk niet. En dat is goed zo. Ik vind dat de dingen hier klein horen te zijn. Dus we vieren ons 750-jarig bestaan wat mij betreft in stijl. Wat nou, kunstenaars en schrijvers daarin betrekken? De schrijvers zijn een te kleine groep, en de kunstenaars? Ik ken dat zootje, geen land mee te bezeilen. Nee, we hebben een prachtig gemeentebestuur, en dat hebben ze goed gedaan. Dat kon ook bijna niet anders. De kopstukken zitten er al zo lang, het maakt eigenlijk niet meer uit bij welke partij ze horen. Het zijn gewoon Haarlemmers geworden.
En ze zijn het bestuur van een stad die volkomen bij elkaar verzonnen is. Prachtig, vind ik dat. Dat verhaal over die Damiaatjes, bijvoorbeeld. Dat die klokken buitgemaakt zijn tijdens de kruistochten, bij het innemen van Damiate. Onzin. Wat moet een islamitische stad in godsnaam met kerkklokken? Toen Haarlem in 1559 een bisdom werd, kreeg Nicolaas van Nieuwland, de eerste bisschop, ze cadeau, zogenaamd ter herinnering aan een voorouder van de gieter die bij Damiate zou zijn gesneuveld. Het verhaal dat die klokken daarvandaan komen, is later verzonnen door een of andere monnik, die heeft dat per abuis zo opgetekend, en toen is het in de volksmond geraakt. En het leeft nog steeds, vijfhonderd jaar nadat het verzonnen is.
En zo denkt ook iedereen sinds 'De Aanslag' van Mulisch dat Fake Krist is doodgeschoten door Hannie Schaft, omdat ze erbij aanwezig was. Dat was ze helemaal niet!
Of Haarlemmer Olie. Iedereen maar denken dat dat vreselijk gezond is, twee keer per jaar wordt er nog steeds genoeg van gemaakt om dat een jaar lang niet meer te hoeven doen, terwijl half Afrika het drinkt, maar het bestaat grotendeels uit terpentijn. Prachtig.
Back