'Allemaal Haarlemmers'
Rien en Ria - Leger des Heils
De tijden veranderen. Vroeger was er meer dronkenschap, maar waren we wel eerder klaar met lopen. Er zijn veel meer kroegen en restaurants, tegenwoordig. En ze sluiten later. Dus het loopt wel eens uit. Mentaal zijn de mensen overigens niet veranderd. Maar vergeleken bij de jaren vijftig, toen wij hier begonnen, zijn ze wel rijker geworden. Mensen in de bijstand hebben het beter dan toen. Maar Haarlem is een dure stad. Je hoort overal dat we moeten inleveren. De levensstandaard en de huren gaan omhoog; de onroerend goed-belasting is bijna 600 gulden in een half jaar. Maar je geld blijft hetzelfde. Dan denken we: tjongejongejonge. Dat merken we aan de Raad & Daad-Balie. Daar verandert het ook. Steeds meer mensen komen bij ons, in soms echt barre omstandigheden, dat ze echt niks meer hebben om uit te geven, echt een beroep doen op het Leger des Heils. Dat maakt het grimmiger. Maar je blijft leuke dingen meemaken. Zoals die keer dat er een bus vol Engelse toeristen de Ringvaart inreed. Toen kwamen ze bij ons, en moesten we al die mensen aankleden. Kijk, dat is leuk werk. En in Haarlem zijn we overal welkom hoor. Als we er niet zijn, worden we overal gemist. En gelukkig zijn er in Haarlem heel veel hulpverlenende instanties. Andere kerken werken er ook aan mee, dus bij hun komen de mensen ook om hulp. Maar we hebben tegenwoordig goed contact met ze. Beter dan vroeger. Wij zijn van oorsprong streng gereformeerd en hervormd, dus om ons heen waren ze niet zo blij dat we heilssoldaat werden. Je moest in je eigen kerk blijven, he. Ja, het Leger des Heils is een kerk, hoor. Wij zien dat althans wel zo. Maar het sociale aspect ervan staat nu eenmaal meer in de belangstelling dan het religieuze.
Back
Rien en Ria - Leger des Heils
De tijden veranderen. Vroeger was er meer dronkenschap, maar waren we wel eerder klaar met lopen. Er zijn veel meer kroegen en restaurants, tegenwoordig. En ze sluiten later. Dus het loopt wel eens uit. Mentaal zijn de mensen overigens niet veranderd. Maar vergeleken bij de jaren vijftig, toen wij hier begonnen, zijn ze wel rijker geworden. Mensen in de bijstand hebben het beter dan toen. Maar Haarlem is een dure stad. Je hoort overal dat we moeten inleveren. De levensstandaard en de huren gaan omhoog; de onroerend goed-belasting is bijna 600 gulden in een half jaar. Maar je geld blijft hetzelfde. Dan denken we: tjongejongejonge. Dat merken we aan de Raad & Daad-Balie. Daar verandert het ook. Steeds meer mensen komen bij ons, in soms echt barre omstandigheden, dat ze echt niks meer hebben om uit te geven, echt een beroep doen op het Leger des Heils. Dat maakt het grimmiger. Maar je blijft leuke dingen meemaken. Zoals die keer dat er een bus vol Engelse toeristen de Ringvaart inreed. Toen kwamen ze bij ons, en moesten we al die mensen aankleden. Kijk, dat is leuk werk. En in Haarlem zijn we overal welkom hoor. Als we er niet zijn, worden we overal gemist. En gelukkig zijn er in Haarlem heel veel hulpverlenende instanties. Andere kerken werken er ook aan mee, dus bij hun komen de mensen ook om hulp. Maar we hebben tegenwoordig goed contact met ze. Beter dan vroeger. Wij zijn van oorsprong streng gereformeerd en hervormd, dus om ons heen waren ze niet zo blij dat we heilssoldaat werden. Je moest in je eigen kerk blijven, he. Ja, het Leger des Heils is een kerk, hoor. Wij zien dat althans wel zo. Maar het sociale aspect ervan staat nu eenmaal meer in de belangstelling dan het religieuze.
Back