Wat zijn wij aan het doen?

5 mei 1999
Heel hard aan het vloeken. En wel hierom. De afgelopen twee dagen verliepen rustig. Gisteren aan de Dreef in Haarlem de doden herdacht, en vandaag met veel smaak (onder het werken, want geen vrije dag) de vrijheid gevierd. De domper kwam na het werk. Ik zal u de situatie schetsen.

Omdat ik dat nogal fraaie muziek vind, haastte ik mij vanuit het Amsterdamse naar het Haarlemse Vlooienveld, om daar getuige te kunnen zijn van het optreden van Acda en de Munnik. Dat was ik dan ook, tot mijn op zich groot genoegen. Nou was ik overigens niet in een goed humeur, omdat ik altijd wat schichtig rondloop bij dit soort gelegenheden in het Haarlemse - doodsbang om mijn ex en/of ex-beste vriend tegen het lijf te lopen namelijk, omdat dat nare dingen oplevert.

Dat gebeurde niet. Maar wat wel gebeurde was dit: onverhoopt was ik stil blijven staan voor een dame die ruim een kop kleiner was dan ik. Ik blokkeerde dus per ongeluk haar gezichtsveld. Had deze dame mij nu gewoon op de schouder getikt en gevraagd of ik ietsje opzij kon, dan had ik dat zeker gedaan. Maar nee. Zij en haar volledige gezelschap (twee dames, drie heren, voorzover ik gewaar kon worden) declameerden direct, luidkeels, en alsof ik er niet bij stond, dat ik een klootzak was.

Geen haar op mijn hoofd, natuurlijk, die er dan nog over denkt meewerkend te zijn. Dus bleef ik gewoon staan. Dat leidde tot, uiteraard aan dovemansoren gericht, geschreeuw in mijn richting, en dat ontaardde weer in bot geduw. Ik negeerde het allemaal, maar was inmiddels in dusdanige stemming dat ik de duwers, ALS ik me had omgedraaid, direct in het ziekenhuis had doen belanden.

Dat deed ik niet, dus besloot een van de heren mij op een andere manier te pesten: hij rolde fluks en met, moet ik zeggen, de nodige kunde, mijn portefeuille uit mijn binnenzak. Dat merkte ik toen hij die alweer had doorgegeven aan zijn maten en trots "Kijk...!" riep, tegen zijn metgezellen.

Geen haar op mijn hoofd, natuurlijk, die eraan dacht de knaap ter plekke plat te leggen. Al mijn haren dachten daar natuurlijk aan, dat wel, maar als je in een menigte van ettelijke duizenden iemand neerslaat heb je voor je het weet een vechtpartij van ongekende omvang.

Ik heb dus niets gedaan. En ik wens deze groep veel pret met mijn treinabonnement, (geblokkeerde) pinpas, buskaart, NS-kortingskaart, (geblokkeerde) deurpas van NetCast, ongeveer zestig gulden en, last-but-not-least, visitekaartjes.

Maar omdat ze er nog zeker een half uur stonden staan de gezichten in mijn geheugen gegrift, en als je nou checkt wat ik op deze pagina's gisteren schreef weet je wat ik met die kennis doe.

Een prettige dag verder.