Wat zijn wij aan het doen?

9 november 2001

00:34 u.
En zo gaat dat dus door. Haarlem brandt, voor de tweede achtereenvolgende nacht - dat wil zeggen, de Thorbeckebuurt. Twee pandbranden, en tellende. Mooi oranje vlammen van drie meter hoog, terwijl ik met Max werk aan dit. Het uitzicht begint op minder dan 100 meter afstand apocalyptische vormen aan te nemen en ik voel mij hier net Nero, met 1 belangrijk verschil - I would not burn Rome.

01:00 u.
Er is brandweer geweest en de brand lijkt gedoofd.

04:00 u.
De brand bleek niet onder controle want is weer opgelaaid. Geen brandweer te bekennen nu, maar de brand lijkt klein, op dit moment.

05:00 u.
Zelfs bij brandstichting in de Thorbeckebuurt blijkt kwaliteit uiteindelijk boven kwantiteit te gaan. Er zijn niet nog meer panden aangestoken, maar dezelfde brand woedt met hernieuwd vuur: metershoge vlammen uit het dak. Net als ik voor de zoveelste keer in vierentwintig uur de meldkamer van de Haarlemse politie aan de lijn krijg zie ik een spuitende brandweerman in een ladderbakkie-met-schijnwerper opdoemen boven de vlammen.

Die verdwijnt vrij snel weer, want nu barst ook onweer los, met veel bliksem, en dan is dat daarboven geen prettige positie. Maar het blussen gaat door, en door de lichtflitsen van de bliksems lijkt het nu nog meer alsof ik mij middenin een oorlogsbombardement bevind.

08:30 u.
De vlammen slaan nog steeds uit het dak.

09:00 u.
Ah! Nog slechts rook, onder een helderblauwe hemel op een zonovergoten ochtend. De vlammen zijn niet alleen gedoofd, terwijl men er nog op nablust is men begonnen met het neerhalen van wat brandde, met een grote gele bulldozer. Dat had natuurlijk al voor de branden moeten gebeuren, maar ik ben blij dat het gebeurt.

Hoewel. Groot. Geel. Hmz. Heb ik niet ooit iets gelezen dat mij nu niet veel geruster maakt, op de situatie als geheel? Maar goed dat er een grote stapel handdoeken naast me ligt, terwijl ik uitkijk over mijn eigen Ground Zero.

Tijd voor een gedichtje.



14:32 u.
In Het Sufferdje lees ik dat het allemaal nog veel erger is dan ik dacht. Sjaja.

In een latere aflevering van de gedrukte editie van datzelfde Sufferdje, keurig bewaard door mijn mama, lees ik later dat, op deze tweede dag, de branden niet werden aangestoken door de buurtbewoners zelf, maar door op politiescanner-waarnemingen afgekomen opgeschoten jeugd uit het IJmuidense.

Die versie wordt mij later bevestigd door buurtbewoonster Mirjam, werkzaam in mijn stamkroeg. Die vertelt mij bovendien dat de brand op de eerste dag wel weer was aangestoken door de buurtbewoners, uit protest tegen o.a. de laagte van de uitgekeerde tegemoetkoming in de verhuiskosten per huishouden en de weigering van de Gemeente Haarlem om het gas in de leeggekomen panden af te sluiten.

<MODE: SARCASME>De Gemeente Haarlem laat zich overigens sowieso van de beste kant zien, door nu snel te gaan slopen, en in de persoon van Jan Haverkort, die deze ochtend George Bush komt nadoen op de rokende puinhopen.</MODE: SARCASME> Hij meldt dus doodleuk dat mijn veiligheid niet langer gegarandeerd wordt, en geeft vervolgens, op die puinhopen, dit commentaar: "De gemeente heeft geen rekening gehouden met dit soort krankzinnige dingen" (sic) en "Hier raak ik gestresst van" en "Ik zou hier ook niet meer durven slapen".

Maar ik moet dat natuurlijk wel doen. En doe dat ook, heel kalmpjes. Want als de Gemeente niets doet bewaakt de Harmenjansbuurt zichzelf. Misschien heel vreemd, maar dan slaap ik ineens heel rustig. Kom vooral eens bij me logeren, beste Haverkort. Ik beloof je dat die puinhopen niet het enige zijn waar je dan gestressed van wordt. Lafbek. Draadsukkel. Prutsbestuurder. (Foto's: Haarlems Dagblad)