Wat zijn wij aan het doen?

7 december 2004

Hoop, op een harde dag, in de hel. Vandaag studeer ik voor mijn theorie-examen taxichauffeur, dat morgen is. En die dag begon met een bezoek aan mijn huisarts, inzake bloed in mijn ontlasting (blijkt een haarscheurtje, geen groot probleem) en mijn knie (de mediale kruisband is voorspoedig herstellende, maar nog niet genezen). En terwijl ik daar heenreed zag ik, voor het eerst in twee jaar, mijn ex. Met kind op de fiets. Kut, ze leeft nog. Niet lang meer, mag ik hopen.

Dat werd grimmig studeren. Maar nu is daar plots de column van Charles Groenhuijsen. En kijk, er is hoop, want er is nog verstand.

> Dit kan je toch niet menen en zo neerzetten!
Jawel.

Not all in love and war is fair. Wat je doet heeft consequenties, in dit leven. Het is goed dat er oorlogstribunalen zijn; het is jammer dat ze er inzake liefde niet zijn.

Ik ben niet van plan mijn ex om zeep te helpen. Ik ben niet van plan ervoor te zorgen dat iemand anders dat doet. Dat is beneden mijn stand, en tegen mijn overtuiging. Ik zou zelfs iemand die zoiets doet, verwerpelijk vinden.

Maar als ze morgen gruwelijk om het leven komt, MET kinderen en man, is mijn leven op dat punt compleet en af, kan ik met een gerust hart sterven, en pis ik daarvoor nog kakelend van de lach, op hun aller graf.

De tering, voor haar en de haren.

Ik heb de laatste acht jaar van mijn leven tot in den treure moeten luisteren naar mensen die vonden dat ik dit sentiment niet mag hebben, dat mijn woede, hoe terecht ook, niet mag zijn.

Mensen die dat zeggen, noemen dat doorgaans een kwestie van fatsoen. Ik zeg dat dat soort mensen de oorzaak is van veel oorlogen op deze planeet. Ze gaan voorbij aan de gevoelens van anderen. Dat is hetzelfde als roepen dat zinloos geweld bestaat. Er is geen zinloos geweld. Er is wel verwerpelijk geweld. Maar boosheid negeren en wegdrukken, dat noem ik geen fatsoen.

Ik noem geloven dat dat goed is, niets minder dan egoïstische, misdadige naïviteit. Zoals ik, ook, vergeving een misdadig principe vind.

De consequentie van het 'Wat gij zelf niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet', is dat vergeving niet nodig hoort te zijn. DAT noem ik fatsoen.

> Ik denk zeggen, denken en schrijven zijn voor mij verschillende dingen.
Voor mij niet nee. Nooit geweest ook. Dat is denk ik het enige dat ik met Pim gemeen had: ik zeg wat ik denk, en ik doe wat ik zeg.

> Ik begrijp dat je haar haat en naar de andere wereld wil
Nee, dat wil ik niet. Dat schrijf ik ook niet. Ik schrijf dat ik blij zal zijn als ze uit mijn huidige is. Dat is een verschil. Als ik zou schrijven dat ik haar naar de andere wereld wil, zou ik willekeurige huurmoordenaars uitnodigen mij te confronteren met de rekening voor hun handwerk. Da's niet wat ik bedoel, en naar mijn mening niet wat ik doe.

> maar opschrijven en publiceren gaat mij toch wat te ver, ook al
> denk ik het wel.
Dat begrijp ik van je, maar daar verschillen we dan toch in. Ten eerste leef ik op het web, ik bedoel mijn schrijverij niet als iets waar andere mensen zich naar moeten voegen. Ik schreef dat al eerder: 'Het is namelijk helemaal niet waar dat ik mij in het publieke domein begeef met mijn site, en daardoor gebonden zou zijn aan enige beheersing, los van de wettelijke. Want dat zou zo zijn als ik voor een krant (die zich immers afficheert als iets dat mensen zouden moeten lezen) webcolumns schreef. Maar dat doe ik niet. Ik LEEF op het web, en in die zin is wat ik doe niet met die krant vergelijkbaar, maar met de openstaande deur van een huis in een volksbuurt. Ja, daar kun je door naarbinnen lopen, maar dan weet je vantevoren dat je geconfronteerd kunt worden met het karakter van de bewoner.'

Ten tweede geloof ik oprecht dat de wereld er beter van wordt als ik het wel opschrijf. Want ik ken mezelf. Als ik het niet van me af schrijf, krop ik het op. Dat is veel gevaarlijker, leert mijn historie. En het is daarom dat ik soms zo ongemeen fel ben in wat ik in mijn online dagboek schrijf: het spaart mij een psychiater uit, en de wereld veel ellende. Wat erin zit moet eruit, en waar dat niet goedschiks kan, doet het dat vanzelf kwaadschiks. Dat heb ik liever niet.

> In het leven gaat het soms hard maar het is geven en nemen, of
> nemen en geven.
Nou dat ben ik dus niet in alle gevallen met je eens. Er zijn dingen die te ver gaan. Er is in mij geen greintje vergiffenis of relativering voor en van wat zij en haar huidige man mij hebben aangedaan, en ik zou die zelf ook niet verwachten als ik iemand zoiets zou hebben aangedaan.

Hun huidige samenleven is gebaseerd op de moedwillige, kwaadaardige moord op het karakter dat ik ooit was. Dat komt nooit meer terug. Daar doet wie ik inmiddels, ondanks hun, ben geworden niets aan af.

En omdat dat zo is, ben ik van mening dat hun huidige leven net zomin bestaansrecht heeft als het mijne toen kennelijk had in hun ogen.

Het is maar goed dat ik geloof in de rechtsstaat, en dat recht niet in eigen hand wil nemen.

Maar het is echt zo dat ik niet voor mijzelf insta als ik 1 van hun of beiden tegenkom (daarom vermijd ik dat al jaren). Doordat ik haar gisteren zag, heb ik later die dag onbedoeld andermans auto in elkaar gereden en dat niet eens gemerkt totdat ik, terecht, door de woedende bestuurder daarvan werd aangehouden.

Zo reëel is mijn woede, en daarom is het voor mij essentieel dat ik die van me afschrijf.