Wat zijn wij aan het doen?

15 juni 2005



aan het bekijken, in De Oosterpoort, te Groningen. Daar moest ik moeite voor doen (ik had er al een taxidienst van 0700 tot 1700 opzitten, en reed vandaag uiteindelijk in totaal 15 uur en zo'n 700 kilometers) - maar dit concert was elke seconde van de ellenlange rit daarheen en weer terug meer dan waard. Als je mij nou vraagt "Is dat afgezaagd?", dan zeg ik "Ja, maar ik zaag toch nog even door".



Want Tim en Neil deden het vandaag anders. Vooral Neil werd in het verleden, live, nog wel eens geplaagd door verveeld kinderlijke sterallures. Niets van dat al, vanavond: het was anders.

Ten eerste was er niet louter werk van hun nieuwe CD, 'Everyone is here' (met als hoogtepunt het prachtige 'Homesick', waarin eindelijk dat weidse Nieuw-Zeelandse geluid terugkeert dat mij zo onherroepelijk aan Split Enz verslingerde), en een buitengewoon aardig voorprogramma ('Lester Osbourne', een duo dat vooral indruk op mij maakte door de voortreffelijke manier waarop het, qua geluid gesproken, soms een veel grotere band leek te zijn dan het was, en mij naar het eind toe bij vlagen deed denken aan het eigen Yoghurt, wat een verademing was, omdat het begon als een Finn-kloon die het soort van nummers speelt dat ik van Neil niet in mijn dagelijkse playlist zet, maar bewaar in mijn Finn-archief, omdat je als fan nu eenmaal zoveel mogelijk wilt hebben).



Ten tweede was er namelijk het meer dan roerende gedenken van Crowded House-drummer Paul Hester. Die hing zich kortgeleden op, waarop alle concerten van de Finn Bros. werden uitgesteld ("Thank you for hanging in there"). En nu was er daarom het grotendeels zonder PA (Neil liet 'm uitzetten), acoustisch, door band en publiek samen gezongen 'Four seasons in one day'. Kouwe rillingen. Als je mij nou vraagt "Is dat afgezaagd?", dan zeg ik "Ja, maar ik zaag toch nog even door".



Want ten derde waren er niet louter de beste hits van Crowded House (niet de grootste, want 'Better be home soon' en 'Don't dream it's over' ontbraken, maar wel dus de beste, want naast 'Four seasons in one day' 'Distant Sun', 'It's only natural' en 'Weather with you').

Omdat, ten vierde, de gebroeders Finn dat vandaag de hele tijd deden: hun beste werk spelen. En dus was er, tot mijn onuitsprekelijke vreugde, HEEL VEEL Enz! Ik kreeg mijn favoriete band op de manier die waarschijnlijk het dichtst komt dat ik nog ga meemaken, bij het daadwerkelijk live zien ervan (daar kwam ik te laat voor, in dit leven, als fan), en daarom deed het mij allemaal denken aan het legendarische 'Tripping the live fantastic', waarmee Paul McCartney mij dezelfde eer aandeed m.b.t. de beste band aller tijden, de Beatles dus, en omdat het mij daaraan deed denken hoort vanavond voortaan thuis in mijn persoonlijke top10 van beste meegemaakte concerten: als de Finns, aangevuld met een set goeie muzikanten, namelijk.



Dat spande de kroon, van een huiveringwekkende (en totaal onverwachte!) 'Dirty Creature' aan het begin, langs een heerlijke 'Message to my girl', een ongelooflijk 'Bold as brass' en een langzame 'I got you', naar een fantastisch intense en maniakale 'I see red' aan het eind: doodgewoon geen woorden voor.

Of het moet 'ontwapenend' zijn. Want dat was het, van Neil die eruit zag als Frodo Balings, via de Hester-tribute tot het door Tim botweg afgestopte 'Fraction too much friction', dat hij wegens falen zittend overdeed (om dat soort grappen werd ik bij Yoghurt vroeger afgefakkeld door de band, maar nu weet ik waar ik het vandaan had, en dat ik er gelijk in had dat het ontwapenend werkt, in al zijn eerlijkheid - hij vergat trouwens ook nog een keer zijn tekst daarin, en werd er, vanachter de piano, weer aangeholpen door broer Neil: een mooiere vorm van broederschap zag ik zelden). Heren, dankuwel.



Net als, trouwens, voor het onbetaalbare cadeau dat ik mij daarna voor maar 30 euri aan mocht schaffen: een Split Enz DVD van Mushroom Records, met daarop onder andere alle videoclips (daar zitten die van Mental Notes bij! On-ge-loof-lijk! Alsof je thuis komt! Nooit eerder gezien, maar volkomen als verwacht! Wonderlijk, toch, dat recensenten bij Yoghurt wel vaak aan Pere Ubu dachten, maar nooit aan Split Enz).

Dus mijn onmetelijke dank aan Zat-drummer Mike Veldkamp, die dit kaartje voor mij regelde. Beetje kut dat hij op de terugweg betrokken raakte bij een auto-ongeluk (een achteroprijdende auto, op het natte wegdek voor een stoplicht, reed zich total-loss op zijn trekhaak), maar gelukkig dat er niemand gewond raakte en hij eraf kwam met een kapot kapje-van-de-trekhaak.

Wat een nacht.