Wat zijn wij aan het doen?

9 februari 2006

'Jantje lacht, Jantje huilt' aan het ver-Chielie-en. Dat komt allemaal door de bouwvak, maar de KPN speelt een belangrijke rol in het verhaal.

Want eerst spitten bouwvakkers, in de vroege vooravond van vrijdag 3 februari j.l., geheel per ongeluk dwars door de telefoonkabel, hier buiten het pand van Nieuwe Vide heen. Gevolg: hele pand zonder vaste telefonie en ADSL, inclusief yours truly.

Maar daar had ik niet zoveel van, omdat vrijdag gevuld werd met taxirijden, en daarop grote lamheid volgde. De kater daarvan moest bovendien nog uitgeslapen worden, en daarnaast meldde buurman Bert op zaterdag te menen dat er al aan herstel gewerkt werd. Dus nog maar even wachten.

Maar er gebeurde niets. Dus op zondag maar eens de KPN gebeld. "Belt u maandag maar terug, want in het weekend kunnen we hier geen storingsmelding van maken." Zo.

Op maandag daarom opnieuw gebeld. "Ja, ik zie dat er inderdaad een fout in de kabel zit. We sturen een monteur. Dat wordt dan morgenochtend tussen acht en tien." "Maar mevrouw, kan dat niet sneller? Ik bedoel, er zijn nu heel wat bedrijfjes hier die al sinds vrijdagavond niet meer kunnen werken. Dat kost nogal wat." "Nee, dat kan niet sneller, meneer. Ik begrijp het probleem, maar kan er niks anders van maken." Zo.

Intussen bleek dat een andere storingsmelding, van 1 van de andere bedrijfjes uit het pand, allang had opgeleverd dat er een monteur was gekomen. Maar dat wist de mevrouw aan mijn (mobiele) lijn kennelijk niet te deduceren, uit de gegevens op haar scherm, of het stond er helemaal niet op.

Op maandagmiddag laat verklaarden de monteurs (van IMTech) dat de klus geklaard was. En in de Vide deed inderdaad de telefoon het weer. Maar mijn ADSL nog niet, hoewel mijn ISDN-kast met groen licht 'ok' aangaf. Buurman Bert pakte daarom, ter test, zijn ISDN-telefoontoestel, prikte dat in mijn ISDN-kast en belde mijn mobiele telefoon. Hey presto, die ging over! Maar het bellende nummer werd weergegeven als een mij onbekend nummer. Kortom, ik had opeens een nieuw telefoonnummer gekregen. "Ah", sprak buurman Bert, "ze hebben dus de verkeerde kabeltjes aan elkaar geknoopt".

Daarom weer de KPN gebeld, die beloofde nog steeds die monteur te sturen, op dinsdagochtend.

Die kwam niet. In plaats daarvan bleek, laat op de dinsdagmiddag, dat men in de centrale zelf het probleem gefikst had, want deed mijn ADSL het plotseling weer, en had ik weer mijn oude vaste nummer.

Vervolgens kreeg ik, op woensdagochtend, een telefoontje uit de Vide. Of die monteur nog bij mij langs ging komen. Want dat ze in de Vide nog steeds problemen hadden met de ADSL. Dat wist ik, want mijn buurman had nog geen ADSL, en zijn verbinding komt, anders dan de mijne, uit de Vide.

Nu, op de donderdagmiddag, blijkt uit (mobiel) telefonisch contact met Wil (via de vaste lijn) van de Vide dat het probleem ook daar is opgelost, sinds vanochtend. "Er kwam een monteur." Wel, mooi zo.

Maar het mooiste gebeurde vanmiddag. Buurman Bert's ISDN-telefoon stond namelijk nog steeds, verloren, onder de kast in mijn kamer, ingeplugd op mijn ISDN-kast, waar anders nooit een vaste telefoon aanzit. Dat blijkt een wijze beslissing.

Want vanmiddag ging-ie ineens over. En nadat ik de herkomst van de mij totaal onbekende beltoon had getraceerd, buurman Bert's telefoon vanonder de kast getrokken had en had opgenomen, trof ik een telemarketeer, voor Trouw. "U kent onze krant?" "Heel goed ja. Maar ik moet onmiddellijk hangen, want ik zit middenin een zakelijke bespreking." "Oh! Mag ik u in dat geval terugbellen?"

"Jazeker!", sprak ik, hing op, trok de ISDN-telefoon van buurman Bert uit mijn ISDN-kast, en bracht die terug naar de brave buurman Bert.

Eind goed, al goed. Nu nog even een schadeclaim indienen.