Wat zijn wij aan het doen?

3 november 2006

Het is niet allemaal onzin.

Maar veel ervan wel. Een bekende van mij heeft besloten een pamflet te maken en dat (anoniem) te gaan verspreiden. Ik vind het dermate ongenuanceerd dat ik het niet kan laten er mijn weerwoord op te geven, en daarom vindt u het hieronder, voorzien van mijn commentaar:

'vergeetachtigheid'

Vele gesettlede Hollandse huisvaders en -moeders zullen zich wel afvragen wat mij in hemelsnaam bewogen heeft, om mij te begeven temidden van die altijd maar "bezettende, onderdrukkende en oorlogvoerende Israëli's", zoals bijvoorbeeld de, overigens opvallend vaak in het zwart geklede, weduwe van de voormalige Europese Centrale Bank-president ons mag doen geloven. Dit is een zeer begrijpelijke vraag van mensen die de ervaring van vrijheid, veiligheid, democratie en rechtstatelijkheid net zo natuurlijk vinden als de zuurstof in de lucht die zij inademen. Mensen die gedurende zo lange tijd de civilisatie als de natuurlijke staat van de mens überhaupt zijn gaan zien. Zij lijken alleen rond vijf mei nog niet helemaal vergeten te zijn wat er ooit in een ver verleden gedaan moest worden om nu de zekerheid van ons dagelijks voedsel, de veiligheid van onze kinderen en de rust in onze huizen en op onze erven als vanzelfsprekend te kunnen ervaren.

<commentaar>Het is niet mijn vraag; want ik weet en snap wat je bewogen heeft (hoewel ik het daarom niet minder vreemd vind dat het geleid heeft waartoe het leidde). Maar ik vind wel dat je hier opvallend veel blijkt te weten over de beweegredenen van anderen om te vinden wat zij vinden. Ik poneer dat de werkelijkheid dienaangaande verrassend zou kunnen uitpakken.</commentaar>

Maar al die keurige oppassende, tolerante en begripvolle Hollandse democraten zijn wel vergeten dat je iets nodig hebt voordat je net zo kunt worden als zij. Ze zijn vergeten dat je ten overstaande van de vijand enerzijds je eigen mensen moet vertrouwen en bijstaan, en anderzijds bereid moet zijn die vijand met meedogenloosheid te bestrijden.

<commentaar>Ik herhaal: het is niet mijn vraag. Maar ik voel me wel een keurige, oppassende, tolerante en begripvolle Hollandse democraat. En ik ben helemaal niks vergeten. Ik geef Canadezen een tientje korting in mijn taxi. Dus ik vind dat je weer generaliseert, en ik vind dat aanmatigend.</commentaar>

Ze zijn vergeten dat er überhaupt zoiets als een vijand kan zijn, iemand die 't op jou voorzien heeft, en alleen maar omdat je bent wie je bent. Ze denken dat als je maar wat tegemoetkomt aan die vijand, en begrip toont voor zijn grieven, dat de vijandschap dan vanzelf wel ophoudt. Ze denken in termen van Gandhi en de Britse koloniale macht, van Mandela en het apartheidsbewind.

Maar als je een vijand hebt die vastbesloten is 't tot het eind toe uit te vechten, moet je eerder denken in termen van Adolf Hitler en de geallieerden, van Japanse kamikaze-mentaliteit en het finale Amerikaanse antwoord daarop. Wat zou Mandela in godsnaam tegen de SS hebben kunnen uitrichten? En wat zou de Gestapo gedaan hebben met Gandhi? Alleen door zelf meedogenloos te zijn kun je je beschermen tegen de meedogenloosheid van anderen! Het is om met de Amerikaanse filosoof Lee Harris te spreken jouw vijand - en niet jij! - die bepaalt of iets een zaak van leven en dood is.

<commentaar>Je vergelijkingen gaan mank. Het apartheidsregime (dat negers niet wilde uitroeien maar exploiteren) is niet te vergelijken met het nazi-regime (dat joden wilde uitroeien). Mandela had niettemin, contra de SS, wellicht hetzelfde kunnen uitrichten als hij deed contra het apartheidsregime: het voor schut zetten. De Gestapo zou korte metten gemaakt hebben met Gandhi, maar dat hebben anderen ook gedaan: Gandhi is gestorven voor waar hij in geloofde. Dat bewijst niet dat hij ongelijk had, en tot op de dag van vandaag inspireert hij velen. Meer belangrijk nog: de Palestijnen zijn niet te vergelijken met de SS. De SS was een staatsorgaan dat in eigen land, als uitvoerder van een overheidsstrategie daartoe, eigen burgers uit een bepaalde bevolkingsgroep om zeep hielp met als doel die bevolkingsgroep te vernietigen. Israël heeft heibel met de Palestijnen die eigen burgers zijn, en met een paar van de omringende Arabische landen. Maar het is niet de Israëlische overheid die Israëli's wil uitroeien. Onvergelijkbare situatie. Overigens gaat een vergelijking tussen Israël en de SS om dezelfde reden mank: Israël heeft geen intenties de Palestijnen uit te roeien.</commentaar>

En degenen die beweren dat oorlog niet het antwoord is, hebben vrijwel altijd gelijk, maar alleen dan als de tegenpartij uiteindelijk jouw waarden en normen deelt, en niet zijn toevlucht blijft nemen tot bedreiging, geweld en intimidatie.

<commentaar>Onzin. Degenen die beweren dat oorlog niet het antwoord is, hebben altijd gelijk. Oorlog lost niks op en heeft dat nooit gedaan. Oorlog is uitsluitend nuttig om machtshonger en economische expansiedrift te bevredigen. Als een ander een oorlog tegen je begint moet je terugvechten, maar dat wil nog niet zeggen dat die oorlog dan een oplossing voor iets is. Ik ben blij dat WOII gewonnen werd door de geallieerden, want die uitkomst loste het probleem nazi-Duitsland op, maar WOII zelf heeft niets opgelost.</commentaar>

Waar Frankrijk en Duitsland na talloze oorlogen hun geschillen hebben bijgelegd, kun je wijzen op de gemeenschappelijke Europese cultuur van deze landen. Waar de Nederlanden al eeuwen verschillende religieuze groepen hebben weten te pacificeren, kun je wijzen op hun gemeenschappelijke judeo-christelijke wortels. Israël, daarentegen, heeft niet met Franse renaissance-geesten, Duitse verlichtingsdenkers of Hollandse regenten van doen. Israël wordt geconfronteerd met de aanhangers van een religie die al 14 eeuwen bekend staat om zijn oorlogszucht en compromisloze beginselen.

<commentaar>De gemeenschappelijke Europese cultuur van landen in Europa heeft niets van doen met het bijleggen van geschillen na talloze oorlogen. Dat bijleggen berust louter op oorlogsmoeheid en, veel belangrijker, opportunisme. De Nederlanden hebben nog nooit iets weten te pacificeren, met als schoolvoorbeeld Indonesië. Het is niet de islam die gekenmerkt wordt door oorlogszucht en compromisloze beginselen, maar de fundamentalistische uitleg daarvan. Net zoals het niet het christendom is dat gekenmerkt wordt door oorlogszucht en compromisloze beginselen, maar de fundamentalistische uitleg daarvan. Gaat trouwens op voor alle religies inclusief het boeddhisme (zie China).</commentaar>

En waarom zou je vanuit het gezichtspunt van de islam ook tot een vergelijk met dwalenden komen als je ervan overtuigd bent te beschikken over de ultieme goddelijke waarheid zoals geopenbaard in de koran? De islam heeft niet alleen een probleem met het bestaan van Israël, de islam heeft ook een probleem met de christenen in Darfur, met de atheïsten in West-Europa, met de boeddhisten in Thailand en met de hindoes in Kasjmir.

<commentaar>Als je ervan overtuigd bent te beschikken over de ultieme goddelijke waarheid ga je inderdaad niet naar een vergelijk met andersdenkenden zoeken - maar er zijn heel veel islamieten die er niet van overtuigd zijn over de ultieme goddelijke waarheid te beschikken, zoals er in alle religies heel veel van dat soort gematigden zijn. Ik geef toe dat de gematigde islam de laatste tijd te stil is, maar dat komt ook doordat de westerse media die mening niet opzoeken. DE islam vindt helemaal niks. BEPAALDE ISLAMIETEN vinden dingen, al dan niet op grond van hun interpretatie van de islam.</commentaar>

Als verdraagzame mensen in Nederland het onaangenaam vinden om het bestaan van een vijand te accepteren die onverdraagzame maatregelen noodzakelijk maakt, dan hebben ze ook daarin gelijk, als ze dat zo ervaren. En toch zullen ze steeds meer rekening moeten gaan houden met die mogelijkheid. Een mogelijkheid die voor het Israëlische volk daarentegen allang dagelijkse realiteit is geworden. Samenlevingen die vijanden hebben verschillen radicaal van samenlevingen die geen vijanden hebben. Israël heeft vijanden, en Nederland (nog) niet, en derhalve heeft niemand hier het recht Israël zijn recht op zelfverdediging te ontzeggen en voor te schrijven welke tactiek het daarbij zou moeten toepassen.

<commentaar>Ik durf mijzelf een verdraagzaam mens te noemen. Ik vind het niet onaangenaam het bestaan van een vijand te accepteren die onverdraagzame maatregelen noodzakelijk maakt - maar ik ben het met je oneens dat die tegenover ons staat. Ik denk dat de fundamentalistische islam best te bestrijden is zonder onverdraagzame maatregelen te nemen tegen de gematigde islamieten. Ik ontzeg Israël niet het recht op zelfverdediging en schrijf het niet voor welke tactiek het moet toepassen: ik vind het alleen vreemd dat jij meent fysiek te moeten bijdragen aan die zelfverdediging van Israël terwijl jij geen Israëlisch staatsburger bent. Je sympathie voor Israël deel ik, maar die zou ik zelf eerder omzetten in stemgedrag en/of financiële steun aan de juiste (niet noodzakelijk politieke) partijen. Vechten, echter, doe ik (liever niet, maar als het al moet dan) uitsluitend voor mijn eigen land en/of voor mijn hoogstpersoonlijke belangen.</commentaar>

Israël is dus een land met vijanden, en een land in oorlog. Een land ook, dat in staat is tot meedogenloos optreden tegen zijn vijanden, maar ook altijd terughoudendheid weet te betrachten. Een zeer weerbaar land, 'naar buiten', maar met een grote mate van humaniteit 'naar binnen'. Ik trof een land vol levenslust, levensmoed en levensvreugde. Een land van onderlinge betrokkenheid en grote solidariteit. Een land ook met zelfreflectie en zelfkritiek, met een onafhankelijke intelligentsia, een vrije pers, een onafhankelijke gerechtelijke macht, een parlementaire oppositie, vrijheid van religie en een functionerende democratie. Een economisch succesvol land ook, dat zijn burgers weet te voeden en te huisvesten. Ik was tijdelijk deel van een uiterst vitale samenleving.

<commentaar>Ik poneer dat dat laatste een leugen is. Je was helemaal geen deel van die samenleving: je was er een toerist die meende dat-ie die samenleving diende te ondersteunen. Dat is iets anders. Ga er wonen of vraag er asiel aan - dan maak je, althans tenminste mogelijk, deel uit van die samenleving.</commentaar>

Veel Europeanen realiseren zich onvoldoende dat de existentie en de weerbaarheid van het huidige Israël maar met één ding samenhangt: het onvermogen van diezelfde Europeanen om het Joodse volk te vrijwaren van de gang naar Auschwitz en de andere Vernichtungslager. Het is omdat de Joden niet in Europa mochten leven, dat ze nu in Israël vechten voor hun leven. Want toen de Verenigde Naties in 1948 met de gaskamers en verbrandingsovens van de nazi's voor ogen besloten tot de oprichting van een souvereine Joodse staat, gingen nog datzelfde jaar de verenigde legers van de Arabische buurlanden het nietige Israël te lijf. En in 1967 en 1973 werd nog eens gepoogd de Joden de zee in te jagen. Nooit zette Israël een aanvalsoorlog in - telkens werd het aangevallen. Door de agressie en onverdraagzaamheid van de omringende Arabische staten kwam er oorlog, onstond er een vluchtelingenprobleem en werd Israël noodgedwongen een bezettingsmacht. Want het kleine Israël bleek, op grond van zijn motivatie, zijn hoge organisatiegraad en technische vooruitstrevendheid, militair superieur aan zijn Arabische belagers.

<commentaar>Hoewel ik het eens ben met je verklaring van het bestaan van Israël, zie ik niet dat dat veroorzaakt wordt door de oorlogen met de buurlanden die op het ontstaan ervan volgden: vanwaar dat 'want'? Dat Israël militair superieur bleek aan die buurlanden komt natuurlijk in belangrijke mate door externe steun. Niet dat ik vind dat die onterecht was en/of is. En niet dat ik vind dat Israël het conflict begonnen is - want dat doen inderdaad de Palestijnen en sommige buurlanden van Israël; maar ik begrijp wel dat die Palestijnen pissed off zijn over het inpikken van hun land door lui die er tijdens hun leven nog niet woonden. Niet dat ik vind dat de Joden geen eigen staat verdienen na wat ze in WOII en eerder is aangedaan: maar als we, na WOII, de Joodse staat in Beieren hadden opgericht waren er denkelijk minder problemen ontstaan, achteraf.</commentaar>

Sindsdien zijn vele pogingen gedaan door Israëlische politici om tot een vredesregeling met hun buren te komen, maar van Moshe Dayan tot Ehud Barak, van Menachem Begin tot Bibi Netanyahu en van Yitzhak Rabin en Shimon Peres tot Ariël Sharon, hoe verschillend ook in aard en intentie, faalden zij uiteindelijk allen in hun streven tot een vergelijk met de Palestijnen van Arafat en de Arabische buren te geraken. En niet omdat ze geen realiteitszin toonden, niet omdat ze geen impopulaire maatregelen durfden te nemen, maar door de van werkelijkeidszin gespeende eisen van de tegenpartij, en de altijd wel aanwezige bereidheid onder de meest extremistische figuren in dat kamp een vredesakkoord desnoods letterlijk op te blazen.

<commentaar>Tot zover helemaal eens: zolang radicale partijen als Hezbollah, Hamas, Syrië en Iran de vernietiging van de Joodse staat nastreven, valt er niet te praten. Maar dat lijkt mij eens temeer reden om met de partijen te praten die wèl naast Israël willen bestaan, zoals Fatah, Jordanië en Egypte.</commentaar>

En in feite bevinden we ons nog steeds op dat punt in de geschiedenis. Waar ooit Al-Fatah, Zwarte September, de PLO, Syrië, Jordanië en Egypte op grond van pan-Arabisch nationalisme probeerden de Joodse staat de nek om te draaien, zijn het nu Hamas, Al-Qaeda, Hezbollah, nog steeds Syrië en Iran, die Israël en zijn bewoners naar het leven staan. En dit keer gemotiveerd door een fundamentalistisch islamisme, zo angstaanjagend in zijn onverdraagzaamheid en aanspraken, dat het wat mij betreft met het begrip 'islamo-fascisme' prima getypeerd wordt. Het is de president van Iran, Ahmadinejad, die openlijk verklaart een atoomwapen na te streven teneinde Israël van de aardbodem te kunnen wegvagen, in een islamitische variant van de apocalyps. Stel je eenvoudigweg eens voor dat de politieke leiders van België, Duitsland en Denemarken dat soort uitspraken stelselmatig over de toekomst van de Nederlandse polder zouden doen.

<commentaar>Dat is natuurlijk een onzinnige vergelijking. Meer terecht zou die met de daadwerkelijke geschiedenis der Nederlanden zijn, en de aanspraken die Spanje, Frankrijk, Engeland en Duitsland er ooit op maakten. En dan geldt dat wie aangevallen wordt zo goed mogelijk terugvecht. Dat gaat dus ook op voor Israël. Maar er is wel degelijk vooruitgang, waar jij hier gemakshalve aan voorbijgaat: Zwarte September is, net als aanverwante terroristische bewegingen als RAF, Rode Brigades en JRA, in eigen onvermogen en onaantrekkelijkheid voor de wereldbevolking gesmoord. Fatah streeft niet meer naar de vernietiging van Israël. Jordanië roept, net als Egypte, op tot vreedzaam samenleven ermee, en een gematigde uitleg van de islam. Overigens gebruik je het begrip apocalyps onjuist. De apocalyps is het einde van alles. Ahmadinejad heeft het over het einde van Israël. Dat is iets anders dan het einde van alles. Zelfs als de hele mensheid wordt uitgeroeid, is er niet noodzakelijk sprake van een apocalyps, omdat de natuur de mens uitstekend kan overleven.</commentaar>

Inmiddels hebben wij ook binnen onze eigen landsgrenzen kennis kunnen maken met de zegeningen van de radicale islam. Van het niet laten doorgaan van theater-voorstellingen via het stelselmatig terroriseren van Nederlandse parlementariërs tot de moord op Theo van Gogh hebben wij allen kunnen bezien wat dit heeft betekend voor de leefbaarheid van onze samenleving. Iedere dag kunnen we in de media vernemen hoe een islamitische minderheid nu al een democratische rechtsstaat op de proef weet te stellen teneinde de moderniteit zich aan de voorschriften van de koran te laten aanpassen in plaats van omgekeerd.

<commentaar>Bij mijn weten is in Nederland geen theatervoorstelling afgelast, maar gebeurde dat in Duitsland (misschien heb ik iets gemist, dat zou kunnen). Doet er niet veel toe: dat zoiets gebeurt is inderdaad afschuwelijk. Maar dat de leefbaarheid van onze samenleving door het moslim-fundamentalisme is aangetast, is niet iets dat ik ervaar. Politieke correctheid is, net als uitwassen daarvan, van alle tijden. En ik geef toe dat het lang geleden was dat er politieke en/of godsdienstige moorden gepleegd werden - maar het is zeker niet zo dat ze wezensvreemd zijn aan de Nederlandse geschiedenis. Van middeleeuwen via reformatie en Tachtigjarige Oorlog tot WOII en Ons Indië staat die geschiedenis er bol van. Ik vind Nederland beslist niet minder leefbaar dan in, pakweg, de jaren tachtig. Sterker nog: ik was toen banger voor de Russen en rechts dan ik nu ben voor de fundamentalistische islam. Ik vind wel dat er, net als toen, overal gekken rondlopen, en dat die aangepakt moeten worden.</commentaar>

En minstens zo angstaanjagend als de dreiging van de Iraanse A-bom is daarbij het gebrek aan ruggengraat en standvastigheid dat menig Nederlands politicus aan de dag legt. In de zoveelste poging 'de boel bij elkaar te houden' wordt gemarchandeerd met de scheiding van kerk en staat, de gelijkheid van man en vrouw, de vrijheid van meningsuiting en de fysieke veiligheid van andersdenkenden en andersvoelenden. In een verkeerd begrepen opvatting van tolerantie bestaat er onder andere ruimte voor haatspuwende imams, potenrammende moslimjongeren, met 4 mei-kransen voetballende Marokkaantjes en door de koran gesanctioneerd huiselijk geweld tegen vrouwen en meisjes.

<commentaar>De boel bij elkaar houden klinkt mij als muziek in de oren. En voor de rest debiteer je hier onzin. Er wordt helemaal niet gemarchandeerd met de scheiding van kerk en staat, gelijkheid van man en vrouw, vrijheid van meningsuiting en de fysieke veiligheid van andersdenkenden en -voelenden. Er zijn wel idioten zat die dat graag zouden willen (maar die waren er altijd al, als bijvoorbeeld de fundamentalistische christenen contra de vrouwenvrijheden), maar debat over onze vrij- en verworvenheden is goed omdat ze niet vanzelfsprekend zijn, en het enige waar qua wetten en staatsbestel mee gemarchandeerd wordt, de laatste acht jaar, zijn vluchtelingen, het uitzettingsbeleid dienaangaande en, overigens noodzakelijkerwijs, de individuele privacy van burgers met het oog op terrorisme-bestrijding. Ik heb vooralsnog het volste vertrouwen in de Nederlandse rede, zeker nu ik gezien heb dat de angstaanjagende aberratie die het Fortuynisme daarop vormde, een zielige dood gestorven is door haar eigen onvermogen, onvolkomenheid, en maatschappelijke onwenselijkheid.</commentaar>

In die zin was mijn bezoek aan Israël ook een blik in de toekomst. Ik heb gezien hoe een land in de frontlinie omgaat met permanente islamitische terreurdreiging, als 'de boel bij elkaar houden' allang geen optie meer is.

<commentaar>Dat je dat gezien hebt klopt. Maar dat dat ook onze toekomst is, dat vind ik een overhaaste conclusie. Daarvoor zou nodig zijn dat de islamitische fundamentalisten zich verenigen achter een partij die redelijke kans maakt het westen te verslaan. En hoewel Bush een aardige poging doet zo'n partij in de kaart te spelen, zie ik nergens zo'n partij. Iran komt er het dichtste bij, maar is te infantiel en kampt met gebrek aan eenheid in de Arabische wereld.</commentaar>

Het is verre van mij de sceptici en critici van Israël te willen overtuigen van het morele gelijk van de Joodse staat.
Het is verre van mij het lijden van onschuldige Palestijnen en andere Arabieren te bagatelliseren. Ik ben daar niet blind voor, net zomin als de Israëlische samenleving zelf, zoals ik gemerkt heb.
Het is verre van mij te pretenderen een oplossing te hebben voor het islamitisch radicalisme dat, zoals we in Irak zien, ook zijn eigen kinderen levend verscheurt.
Het is verre van mij onder verwijzing naar de holocaust het huidige Israël niet gebonden te achten aan verdragen en internationale rechtsregels.

Maar het is onverdraaglijk om in 2006 te moeten toezien en accepteren dat een landje half zo groot als Nederland en met nauwelijks zes miljoen inwoners, oh omineus getal, zich zou moeten laten intimideren, chanteren, terroriseren en uiteindelijk elimineren door een groep moslims, zo virulent in zijn antisemitisme dat menig nazi-kopstuk er het zwijgen toe zou doen, louter en alleen omdat de internationale gemeenschap van volkeren in 1948 besloot dat ook de vervolgde en gekwelde joden recht hadden om op hun stukje 'heilige grond' te leven.

<commentaar>Nazi-kopstukken zouden er zeker niet het zwijgen toe doen. Die zouden klagen over gebrek aan efficiëntie. Dat het onacceptabel is dat Israël moet verdwijnen ben ik met je eens. Maar dat dat betekent dat jij zelf, in Israël, moet gaan meehelpen te vechten, dat zie ik daar niet logischerwijs uit volgen. Laat staan dat ik het zou moeten doen. Ik peins er niet over. En daarnaast: waarom deel je dit pamflet uit, als het niet is om iemand te overtuigen?</commentaar>

Dit is wat mij heeft bewogen zandzakken te vullen, geweren te poetsen, tanks te laden en voedselpakketten samen te stellen. Als ik al ergens schuldig aan zou zijn, dan is het aan het leveren van deze bijdrage aan de gerechtvaardigde zelfverdediging van het 'oude volk', dat gezworen heeft na Auschwitz nooit meer met zich te laten sollen en dat ons nog steeds een heilsboodschap verkondigt waarbij ieder mens van goede wil ooit ook in Israël waarlijk zal thuiskomen.

<commentaar>Ik beschuldig je uitsluitend van ongenuanceerdheid, die ik onsmakelijk en, in de huidige tijd, als houding mondiaal bezien gevaarlijk vind. Ik beschouw mijzelf als mens van goede wil, maar bedank voor de eer in Israël thuis te komen (hoewel ik er graag eens rond zou kijken). Israël is niet mijn thuis. Dat is Nederland.

En tot slot. Toen Gandhi alle godsdiensten vergeleek door zich te verdiepen in hun heilige boeken, ontdekte hij dat de enige overeenkomst die zij allen deelden het motto van Christus' bergrede was: heb uw naaste lief gelijk uzelve. Beter dan te zoeken naar verschillen tussen islam en christendom, wijzen we op die overeenkomst.</commentaar>