Wat zijn wij aan het doen?

9 februari 2008

"Wanneer levert dat een nu op?" vroeg Maat Aad. Nou eh, nu.

Ik kwam een meisje tegen, op een feestje. Ik gaf haar na afloop mijn kaartje en zei "zie maar".

Ze zag. 1 SMS en zeven uur bellen, een gezamenlijk bezoek aan ARTIS met haar kids en het instoppen daarvan te mijnen huize later, lagen wij samen, zoals dat heet.

Vervolgens raakte ze van de kook. Ze dacht een dag na en besloot toen niet met mij verder te willen, omdat ze daarvan in een negatieve spiraal raakte, omdat het haar alsmaar deed terugdenken aan haar verleden.

Ik vond dat aanmatigend, omdat dat ervan uitging dat IK met haar verder zou willen, terwijl IK de stormachtige manier waarop ze mijn leven binnenwalste nog aan het duiden was, voor mijzelf.

Dus vertelde ik haar dat, en dat ik het allemaal niet zo vergaand, en vooral als gezellig had gezien. Maar dat ik respect had voor haar beslissing het niet herhalingsvatbaar te achten.

Daarna heb ik haar per SMS, telefoon en mail nog duidelijk gemaakt dat ik niettemin vind dat het een domme beslissing is omdat ze zich nodeloos plezier ontzegt op deze manier.

Daar raakte zij hevig van over de zeik. Ze belde me net boos op en riep "Ik wil je niet meer waarnemen".

Best. Ik heb gezegd wat ik te zeggen had, dus: mij een biet. Maar niet bij mij komen klagen, later, als je je afvraagt hoe het geweest had kunnen zijn. Want dan lach ik je uit.

Meisjes zijn stom. Totdat ik het tegendeel bewezen zie. Zo.