Wat zijn wij aan het doen?

2 juni 2008

Aan het terugkeren, van een lang weekend Vorderhornbach met
Maat Aad. En het was geweldig:

Dag 1 (vrijdag 30.05)
Haarlem - Vorderhornbach

Het was een lang gepland uitje, dat dichterbij kwam toen wij allebei dezelfde laptop kochten en daardoor mobiel werden, qua werk. Maar van werken kwam niks, gelukkig, dit weekend, niet eens omdat Aad zijn Dell niet meebracht (keyboard defect) maar meer omdat we anders te doen hadden. Daar waren we hard aan toe.

De rit naar Vorderhornbach bleek overigens geen sinecure: wij waren getuige van een ongeluk toen een Mercedes Sprinter ons en een andere auto eruit wilde rijden langs wegwerken en daarbij flink die andere auto raakte. Wij hadden niets, want waren met de Lexus terug blijven hangen en konden op tijd remmen - en er deden zich geen persoonlijke ongevallen voor, maar de Sprinter raakte zijn linker koplamp en scherm goed kwijt. Dat krijg je, van waaghalzerij.

Buiten grote doses regen verliep alles verder voorspoedig en arriveerden wij tevreden in Vorderhornbach, waar wij onthaald werden door de familie Slichtherle in Gasthof Rose, en kennismaakten met Patrick.



Dag 2 (zaterdag 31.05)
Grubachspitze

De volgende dag beklommen wij de Grubachspitze. Aad kwam tot driekwart. Minder ver dan Ed de vorige keer, maar Aad is zwaarder en rookt, en er lag veel meer, en lager, sneeuw dan die vorige keer. Ik zelf haalde deze keer de top wel, dankzij mijn versgekochte Meindls, en loste daarmee eindelijk volledig mijn belofte jegens mijzelf en Reina Milligan in.

Dat viel overigens niet mee: het voelde alsof ik hier best eens kon overlijden, eenzaam omhoog klauwend door de sneeuw terwijl Aad ergens beneden mij zat te wachten tot ik hem terugvond. Gelukkig konden we elkaar sporadisch bellen, want zowel GPS als GPRS werkten op de berg beter dan in het hotel.

Eenmaal daarin terug (toch weer na donker omdat Aad heel langzaam liep wegens blaren) bleek dat we mietjes waren: Patrick vertelde ons dat-ie een vent kent die triathlons doet, en de Grubach in 45 minuten.

Bovendien, nog voordat wij in Gasthof Rose binnenstapten, zagen wij achter ons ineens de eerder door mij verlaten bergtop in vlam staan. Dat bleek het Herz Jesu Feuer te zijn dat de Tirolers elk jaar in juni ontsteken. Indrukwekkend. Gebeurde op meerdere bergen om ons heen. Alleen, wij waren die gasten die dat op top en flank van de Grubach deden niet onderweg tegengekomen. En toen ik Heinz Schlichtherle vroeg hoe die dan boven kwamen, zei hij: "Och, die volgen de paden niet hè, die lopen gewoon naar boven". Lekker dan.



Dag 3 (zondag 01.06)
Pfafflar, Petersberg Alm

Vandaag gingen we, op uitnodiging van Patrick, op weg naar zijn blokhut halverwege de Petersberg Alm. Maar eerst reden we voor de gein en de fotogeniciteit met de Lexus de klimweg naar Imst op, waar ik eerder met Ed reed in mijn Chielmobiel. Deze keer was de weg afgezet wegens Wintersperre, en konden we dus maar tot Pfafflar. Waar ze overigens prima Sauerkraut hadden, met Hausgemachte Wurst en mierikswortel!

Via Hinterhornbach op het wandelpad naar Petersberg Alm terechtgekomen, bleek Patrick wegens vergaande lamheid de avond ervoor (toen wij allang lagen te pitten wegens Grubachvermoeienis) zijn blokhut nooit gehaald te hebben. En zo liepen we dan toch maar de volledige 7,5 km naar de Petersberg Alm, ter versnapering. Ging prima, hoewel Aad niet van de laatste flauwe verhogingen bij hevig neersabelend zonlicht hield.

Maar eenmaal teruggelopen (dwars door een al gevallen lawine en langs plotsvermeerderde steenstapels op de rivierbedding) waren we zeer tevreden met deze uitloop.

Een tevreden terugkeer dus ook, in Gasthof Rose, waar wij het avondmaal gebruikten en barvrouw Bella mij kennis deed maken met Willy-mit-Birne, en mij 'Schoene Junge' noemde en een hartjesprikker gaf, voor de op ons balkon te nuttigen tweede Birne. Hihi.



Dag 4 (maandag 02.06)
Vorderhornbach - Haarlem

De terugweg bracht ons veel bizars: Aad moest tot twee keer toe hevig ingrijpen om niet met Lexus en al gesquished te worden tussen in slaap vallende vrachtwagenchauffeurs en ander verkeer, we zagen zeker twee grote vracht-ongelukken (waarvan 1 met uitgebrande rijderscabine) die lange files opleverden aan gene zijde, en we hadden nog nooit zoveel pannebakkers langs de weg zien staan voor de ADAC.

Maar wij kwamen, wat bijna eruitwaaiende noodramen (ducttape deed wonderen) daargelaten, prima thuis. Eind van een fijn weekend.

Overal spierpijn en vreselijk moe: vaker doen.