Wat zijn wij aan het doen?

19 juli 2008

92ste Nijmeegse Vierdaagse

Dag -1
Moeilijker was het nog niet geweest. Niet in het jaar dat er 2 doden vielen en-ie afgelast werd. Niet in het jaar daarvoor, toen het nog veel heter was. Liever die hitte. Kun je een pet opzetten, veel drinken en je beter voelen. Niet zo met hoge hum. Hoge hum?



Dag 0
Hoge hum. Is niet het humeur. Was ook hoog, want uitstekend, niet in de laatste plaats door een bezoek aan Stadsbrouwerij De Hemel, vooraf.



Dag 1
Nee, hoge hum, da's 'high humidity'. Grote luchtvochtigheid dus.



Dag 2
Kan ik niet tegen. Kan mijn lichaam zijn overtollig vocht niet kwijtzweten omdat de omringende lucht net zo vochtig is, maar droog ik intern intussen wel uit, dus moet ik flink blijven drinken en zwel ik door die combinatie op.



Dag 3
Dat werkt dan weer op het evenwichtsorgaan en zo had ik de derde en vierde dag constant het gevoel dat ik flauwviel.



Dag 4
Wat vervolgens niet gebeurde, dus het zou verder wel, maar ik werd er wel zo moe van dat ik zelfs niet meer op de Vereeniging kwam opdagen aan het eind van de marsdagen - zelfs niet op de laatste: ik taaide snel af met mijn vader. Vader?

Vader. Die liep dit jaar op zijn 70ste voor het eerst de Vierdaagse. De 40 maar liefst. Hoed af. Hij was wat mij betreft het grote nieuws van dit jaar, samen met Jan Middelkoop's dochter, die ook voor het eerst liep. Altijd indrukwekkender, de prestatie van nieuwelingen, dan die van de doorgewinterden.

Ik heb dit jaar de rotdorpen (Groesbeek en Beuningen) eindelijk eens ter plaatse verteld wat ik van ze dacht. Nu eens kijken of dat volgend jaar blijkt te hebben geholpen. Berg en Dal had, in ieder geval, maak ik mijzelf gaarne wijs, aanstoot genomen aan mijn Vierdaagseplaatsentest: die waren dit jaar lief, niet eens louter vanwege (maar natuurlijk wel mede dankzij) het aldaar verschijnen van mijn goede Neefman, met kids Inge en Reinder: wereld-actie.



Dag 5
Zowel blij als trots dus. Wij kwamen met, buiten mijzelf, 11 leden (Ton, Albert, Peter, Henk, Fred, Marco, Anita, Raymond, Dick, Harm en Jan) naar Nijmegen. Die haalden allemaal de eindstreep (bravo!), net als de vijf deelnemende Vrienden Van (Bert, Ted, Debbie, mijn vader en Joop - bravo!), niet in het minst dankzij de steun die zij onderweg ontvingen van Max en Jochem (bravo!), en aan de meet werden zij binnengehaald door hun, Thomas, Peter de Kiefte, Marjon, Elly en Alberta (bravo!). Daar wordt een Voorzitter warm van.



Mijn wonden waren bovendien minder ernstig dan in vorige jaren: 3 blaar, 2 zwelvoet, 1 snijdij, 2 schoksel. Trainen helpt.



Weer 1 verder op weg naar het doel: het gouden kruis met kroon (11).

Grote dank gaat uit naar de Van Rijssens, zonder wie in ieder geval niet zo, de heren Ted en Bert voor het geboden gezelschap, en Hans van der Schaar, die ter finish verscheen (was 'm dat echt?).