Wat zijn wij aan het doen?

15 februari 2010

Ik heb een probleem en vandaag is het met Lucella Carasso. Da's niet vaak, want meestal is het met Mieke van der Weij. Maar hoe dan ook en kennelijk is het iets dat ze mensen aanleren op Scholen voor Journalistiek. OF dat ze het elkaar aanleren in het vak - maar dan ligt er een Schone Taak voor de Scholen voor Journalistiek het ze af te leren. Ik erger mij er namelijk ernstig aan.

Kijk, journalisten mogen mij best hun mening vertellen. In columns bijvoorbeeld, of als ze iets duiden dat ik anders maar moeilijk zal begrijpen, zoals de reacties van 2 politieke groeperingen in Noordoost-India op elkaar. Heel blij mee.

Maar als een journalist een debat leidt, met politici die zèlf aan tafel zitten, dan wil ik helemaal niet weten wat die journalist denkt. Ik kan namelijk heel goed zelf denken. Ik wil dan weten wat die POLITICI denken, want daarom zitten ze er.

En ik wil dan al helemaal niet merken dat als zo'n politicus, zoals op deze foto Mark Rutte, zijn letterlijk stinkende best zit te doen mij dat te vertellen, zo'n journalist zijn mede-politicus Geel smalend gaat aankijken, zo van "Wat een onzin, hè?".

Dat noemen wij, in goed Nederlands, namelijk 'leading the witness'. En dat is een GROTE SCHANDE.

Net als dat ik, na een televisiedebat met lijsttrekkers, online wel allerlei interpretaties van dat debat door journalisten kan bekijken - maar nergens dat volledige debat zelf.

Ik herhaal. Ik kan heel goed zelf denken.

Dus ik wil dat debat bekijken. Of ik daar daarna nog duiding bij blief maak ik zelf wel uit.

NASCHRIFT: Ah. Inmiddels is het debat WEL na te zien bij de NOS. Blijft stuitend dat de interpretaties er urenlang eerder stonden dan het debat zelf.