Wat zijn wij aan het doen?

9 augustus 2012

Ons aan het verkneukelen. Dit legde mijn moeder naast mijn bord. Je kunt deze man natuurlijk met geen mogelijkheid serieus nemen (ik doe het sowieso niet voordat-ie een Vierdaagsekruis draagt). Niet alleen niet omdat hij op zijn eigen site zichzelf tegenspreekt door, waar hij dit op 26 juli j.l. plaatste, zich op 18 juli al kwaad te maken over het gebrek aan beweging dat de economie ons overlaat, of omdat hij geen kruisdrager is, ook om argumenten die te voordehandliggend zijn om hier neer te zetten (wat ik toch zal doen: zijn cijfers kloppen niet want er lopen er meer dan 40.000, die lopen en betalen het inschrijfgeld vrijwillig, het vergt nogal wat wilskracht om de 4Daagse te voltooien, dus 'willoos' zijn ze zeker niet, ze ademen iets heel anders in dan frituurdamp en voetengeur maar dat weet deze meneer niet want als dat gebeurt ligt hij nog op bed, hij kan niet spellen want 'locaal' is met een 'k' en de wandelaars oefenen het hele jaar op gratis parcoursen voor deze 4Daagse dus gratis wandelen telt wel degelijk mee in dit land, zie ook het prachtige The Scrub Pine Syndrome [.pdf, 3.726 KB] van Gerard van Westerloo, als gepubliceerd in 'TLC - The Low Countries - Arts and society in Flanders and the Netherlands', vol. 12, ISBN 90-75862-68-7, Copyright 2004 Stichting 'Ons Erfdeel'; op de 2de pagina van die .pdf - in het boek p.26 - vindt u trouwens, in de rechterkantlijn, een foto van yours truly met de WandelSoc.).

Toch is het interessant. Dat vind ik omdat ik het leg naast de mij, ter Twitter, de afgelopen dagen opgevallen verontwaardiging om de paardendressuursport (immers in beeld, dankzij de Olympische Spelen in London). Men vond het zielig voor de paarden (los van het feit dat men, daar ben ik het dan wèl weer mee eens, vond dat Mart niet louter de ruiters, doch ook die paarden had moeten interviewen achteraf).

Maar nu zeg ik u. Ik liep dit jaar mijn 11de 4Daagse. En vlak na de maisvelden aan gene zijde van de Maas bij Grave houdt men paarden. Daar stond, alleen in een weide, tot mijn verbijstering, een solitair paard zijn kür te oefenen (geen begeleidend mens te bekennen). Met, kennelijk, plezier. Ik moet u zeggen: ik kon niet anders dan applaudisseren, achteraf. Zeer tot genoegen der knol, die de oren spitste en grijnzend naar mij keek. Ziet u de parallellen?