Wat zijn wij aan het doen?

3 mei 2013

De tekst van mijn gedachtenis, vandaag, in de herdenkingsdienst voor mijn moeder (hier het geluid van hoe die klonk):


Lieve mama. Dat was je helemaal niet. Althans, dat dacht ik. Eerst.

Want wat ik ook verzon te doen, ik moest vooral niet denken dat het een goed idee was. En wat we ook aten, het was over de houdbaarheidsdatum heen. Want dat kon best, en het was goedkoper.

Pas later begreep ik dat die omgekeerde psychologie uitstekend gewerkt had, op mij. Dat ik nooit nog steeds schrijf, dicht en zing, zonder jou.

Dat die spaarzaamheid ons niet alleen bestand had gemaakt tegen alles, als hele schoolklassen om ons heen omvielen van de diarree. Dat-ie ons, als familie, ook naar Nieuw-Zeeland bracht, een reis die mijn leven beslist en ten goede veranderde.

Dat alles zorgzaamheid was.

Lieve mama, je maakte me sterker dan anderen. Efficiënter dan anderen. Harder dan anderen. Moediger dan anderen. En bovenal, eerlijker dan anderen.

Je berispte me 1 keer: "Vroeger loog je nooit". Ik heb het ook nooit meer gedaan.

Dat is niet heel eenvoudig. Het kost mij vriendschappen, feesten, banen, rijkdom en veel, heel veel, energie. Maar het blijft wel de enige weg.

Je zei zelf, heel kort voor je dood: "Ik ben niet zo dapper als jij.". Ik moet je eerlijk zeggen: ik betwijfel dat.

Je leerde me, vanuit je geloof, dat ik niet deel, toch de allerbelangrijkste les van dit leven: heb uw naaste lief, zoals u zelf. En de belangrijkste truc, daartoe: wat gij zelf niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet. Je durfde die les en die truc trouw te blijven.

Ik denk dat ik jou dapperder vind. Ik ben je dankbaar - heel erg.

Mama, lieve mama - ik zal de rest van mijn leven proberen je zoon te zijn.