Michiel F.E. van Reenen

Doorzoek deze site:

Wat zijn wij aan het doen?

20 januari 2014

Aan het terugkeren van bijna 2 weken vakantie. Mijn eerste echte in 14 jaar of zoiets. Zo een waarin je zo min mogelijk doet dus. Te Kemer, Turkije:

Uitgeput hard toe aan deze vakantie, viel ik in slaap in de transferbus van Antalya airport naar mijn hotel in Kemer. Daardoor viel mijn hotelticket uit mijn handen tussen de glazen plaat en de stoel van de bestuurder. Alsmede de euro die ik los in mijn hand hield om aan het eind van de rit in zijn fooienpot te doen. Dat wilde ik, want hij reed dus zo goed vloeiend dat ik ervan in slaap viel: ik was zeer tevreden over deze chauffeur.

Maar toen ik bij mijn hotel wakker schoot, gewacht had op alle zich langs mij heen dringende Belgen, de chauffeur inmiddels uitgestegen was om hun koffers uit de bus te trekken, en ik met mijn groggy kop alles wat onder de stoel van de chauffeur lag naar zijn zetel had verplaatst, daarbij de euro niet aantreffend, maar wel mijn ticket dat ik er dus tussenuit viste, werd ik op een en ander betrapt door een begrijpelijk boze chauffeur die namelijk niet begreep wat ik met zijn spullen moest.

Nog groggy van het net-wakker zijn en geconfronteerd met een taalkloof (de man begreep niets van mijn perfecte Engels) kreeg ik hem toch zover dat-ie mijn weekendtas (met kleding en toilettas) ook nog uit de bagageruimte trok en spoedde ik mij het hotel in - waar ik erachter kwam dat ik, in het bagagerek boven mijn hoofd, mijn laptoptas met dus laptop, camera en alle verloop- en andere stekkers had laten liggen.

De bus was natuurlijk allang onderweg naar het volgende hotel. Ik zette mij in het hotelcafé mistroostig aan bier en ontdekte aldaar, op het scherm van mijn telefoon, dat thuis de pleuris was uitgebroken bij een klant, inzake vermeend wangedrag van een website, en dat mijn vaste programmeur me iets ge'smsd had dat ermee te maken leek te hebben (had het, bleek later, niet). Ik kon daar niet anders handelend op inspringen dan door duur te telefoneren met klant (onbereikbaar), programmeur en designer.

Onderwijl bleek dat ook bij navraag mijn tas niet gevonden was in de bus. Maar dat kwam doordat men niet verwachtte in de overhead storage te moeten zoeken (het ding had immers niet in het bagageruim gelegen tussen de 'grote' koffers).

Maar. Uiteindelijk kwam het goed. Receptionist en buschauffeur hebben dikke fooi te pakken, want ik heb mijn laptoptas terug, met volledige inhoud, dus kan ik nu weer noodgevallen oplossen en met een geruster hart aan mijn vakantie beginnen.

Leve Personal Touch Travel (want reis verliep buiten bovenstaand zelfveroorzaakts uitstekend en hotel is fantastisch). Leve Holland International/Arkefly (want stipt, uitstekende begeleiding, en ad rem ingrijpen richting buschauffeur bij tasvermissing). Leve de staf van het Amara Wing Resort Comfort Hotel (want ze begrijpen het hier helemaal - zelfs Mehmet Seker zou hier meer dan tevreden zijn). En leve die buschauffeur. En leve mijn programmeur en designer. Ook nog.

I don't yet know if Yusuf Ipek is, as he claims, the world's best mojito-maker, but he is, in any case, the fastest mojito-maker I ever saw.

Uit vergelijkend warenonderzoek blijkt mij, nu ik vandaag in het Begonvil-buffetrestaurant voor het eerst (o.a.) döner, adana en köfte voorgeschoteld kreeg, dat de kwaliteit die u in Nederland daarvan aantreft op zich niet heel veel onderdoet voor die hier - maar dat die hier wel net ietsje hoger ligt. En ik zei al eerder: ze zijn hier sowieso beregoed met vlees. Zo goed dat ik vaak niet eens toekom aan de vis, waarmee ze volgens mij minstens zo goed zijn.

Maar nou deze. Geloof je nooit. Gister, donderdag, stond op het bord, zou de Arkerep tussen 09:15 en 09:45 in de lobby zijn. Ik daar wachten. Kwam niet. Receptie wist van niks. Ik vragen bij customer relations desk van hotel zelf. Die bellen Tui in Kemer, Tui in Antalya en een of ander derde bureau dat veel contact met ze heeft. Bij niemand contact. Van de twee nummers die ik heb weet ik dat er 1 leidt naar die ongeinteresseerde dude en dat dan alleen nog op dinsdagochtend. En het andere is een alarmnummer, maar van noodgeval was natuurlijk geen sprake. Uiteindelijk leende zij van de customer relations desk, de telefoon van de Tui-voor-Duitsland-rep, die er al dagen wel zit. Die wist ook van niks, maar had in die foon wel een ander nummer dan wij. Daarmee kreeg ze die ongeïnteresseerde aan de lijn. Dus die geeft ze door aan mij. Hij legt uit dat op de woensdagavond de dame die op donderdag naar het Amara Wing zou komen, beroofd is van auto, papieren en geld, er daarom niet was, en in plaats daarvan druk bezig is met regelen van dingen bij de ambassade. Terwijl hij dat uitlegt stokt-ie plots en roept: "Sneijder is hier! Ik bel je over een minuut terug!", hangt op en rent achter Wesley aan voor een handtekening (geen idee waar dat was dus overigens). Afijn. Minuut later belde-ie tot mijn verbijstering inderdaad terug (missie mislukt, want geen handtekening) en sprak met me af dat hij zondag a.s. naar het hotel komt voor gesprek. We gaan het zien. Meanwhile is alles hier lekker rustig. Beetje schrijven, beetje bijkomen van het wilde cocktails drinken met Igor-de-Rus van gister. Morgen maar weer eens wat zwemmen en wellnessen. Zwaai!

Vandaag eindelijk HI-Tui-mannetje ontmoet in lobby. Viel allemaal mee. Enige wat in die welkomstbijeenkomst was gezegd (de aankondiging, van de dame die ons op Antalya in de bus stopte, dat ze zouden uitleggen "hoe je voorkomt dat je pas wordt opgevreten door een Turkse pinautomaat en hoe je moet omgaan met de lokale bevolking" deed alarmbellen afgaan, moord en doodslag vermoeden en ernstig gewichtigs verwachten, vandaar dat ik er zo achteraan zat dat nog te horen) bleek te zijn "Turkse pinautomaten geven eerst het gepinde geld en dan pas het pasje terug dus moet je niet weglopen voordat je je pas terughebt anders vreet de automaat 'm na wachten automatisch op" en "je moet proberen af te dingen anders betaal je teveel voor dingen". Duh. Afijn. Mannetje heeft het dus wat druk omdat zijn collegin terug naar NL is om (moet daar) nieuw rijbewijs en paspoort te halen wegens diefstal, en het daarvoor druk had met consulaat voor tijdelijk paspoort, en politie voor aangifte van de beroving. Meteen even 'sea-to-sky'-halfdaytour geregeld voor morgenochtend, die in de verwachting staat als de laatste regenloze dag van deze week. Dat is dus: rijden naar een kabelbaan, berg op, zo min mogelijk souvenirs kopen, berg weer af, terugrijden. Mij gaat het natuurlijk om het uitzich en de foto's, dus ik vind het gesneden. 39 euri, kost het: kan. Verder nu erg lekker weer, zonnetje, windstil. Leuke mensen ontmoet, komt misschien zelfs nog tour voor Zat in Rusland uitrollen.

Vind ik leuk: ik zong vanavond 'Hopelessly devoted to you', 'Where do I begin (love story)' en 'Kodachrome/Maybellene' (laatste a capella) voor een publiek van halflamme Russen/Duitsers/Zwitsers/Turken. Leukste daaraan: dat een klein meisje van hooguit zes ontroerd applaudisseerde voor mijn 'Love story'. Dan ben je klaar hoor. Dat durf ik fulfillment te noemen.

Ietwat bizarre terugreis: op Antalya Airport bleken de bagagetrolleys (bij aankomst nog gratis) nu plotseling geld te kosten (dan maar sjouwen). In de rij voor de incheck, voor ons, stonden selectie en staf van S.V. Lombardijen, een voetbalclub uit Rotterdam, op weg terug van trainingskamp. Die deden er niet alleen akelig lang over, per persoon, om in te checken, maar bovendien werd, toen ze bijna klaar waren, bepaald dat hun ballen niet opgeblazen mee mochten aan boord. Die moesten dus uit de vervoersnetten en die moesten ze 1 voor 1 laten leeglopen. Vervolgens werd er nog 1 bij de boardingpasscheck teruggestuurd om zijn paraplu in te checken als normale bagage (want stel je toch voor, zo'n voetballer met paraplu die amok maakt); daarna kregen ze van een vriendelijke Vlaming vlak voor me in de rij twee waterflesjes cadeau (die mocht hij namelijk niet mee aan boord nemen, begreep hij pas nu, bij de securitycheck), die echter vooraf zo geschud bleken dat ze (want met prik) fonteinen, dus hilariteit opleverden. In het vliegtuig kwam ik vervolgens terecht naast een passagier die omstandig uitlegde dat hij ter zijner hotel geslagen was door zijn vriendin, die daarom afgevoerd was door de Turkse politie, en dat hij daarna ook 5 uur op het politiebureau had gezeten ter ondervraging. Door dit verhaal inmiddels helder hebbend dat de stoel tussen ons vrij was omdat zijn vriendin niet, als oorspronkelijk bedoeld, daarop, maar ergens achterin de kist zat (de twee wilden nooit meer wat elkaar te maken hebben) begon hij mij vervolgens te vertellen hoe zuur hij haar het leven vanaf nu zou gaan maken. Ineens was ik zeer verdiept in het inflight entertainment, dat net als op de heenweg over Felix Baumgartner ging, dit keer in samenhang met Sebastian Vettel. Het bleef, op wat turbulentie door de jetstream boven Turkije na (gezagvoerder Rogier Leeflang had daar geen enkele moeite mee en toonde zich zeker zo'n goede piloot als captain Tienen op de heenweg), verder rustig, en ik was nog nooit zo snel thuis van Schiphol, dankzij R-Net en Taxi Bassie.