| 9de Vaasan Marssi 6 en 7 augustus 2005 door A.H.M.I.B. van Geyningen Donderdag 4 augustus  Om 6 uur liep de wekker af, want ik zou om 7.30 uur bij Jan zijn. Daar deden we nog een bakkie koffie en na afscheid genomen te hebben van de vrouw van Jan, Yvonne, bracht de jongste dochter van Jan, Nicole, ons naar Schiphol, zeer aardig van haar. Daar vetrokken wij met het vliegtuig naar Kopenhagen. Hier moesten wij enige uren wachten voor het vliegtuig naar Vaasa. Dit was een mooie gelegenheid om even rond te kijken en om een heerlijke Thaise warme hap te verorberen.
 Toen was er plotseling een winkeldief, die er vandoor wilde gaan en pardoes tegen een etalageruit klapte. Waarschijnlijk dacht hij dat het een vluchtweg was, niet dus. Intuïtief wilde ik de man aanhouden, doch ik had nog drie helpers. Deze keken zeer verbaasd naar mij. Achteraf bleken deze drie Deense rechercheurs te zijn, die dus verwonderd waren over hun Europese hulp uit A'zoden.
 Helaas had Jan het te druk met foto's maken van Deense lingerie, dus geen spectaculaire foto's van arrestaties van winkeldieven maar daarvan, in de duurdere prijsklasse weliswaar, dus dames Soc.-leden en Vriendinnen Van, helaas voor jullie geen souvenirs. Hier maakten we tevens kennis met aooibd Joop uit Ede, die al vaker naar Vaasa was geweest.
Toen Jan en ik moesten inchecken voor onze vlucht, vroeg de medewerkster of wij genegen waren om een vlucht later te nemen, dit i.v.m. overboeking. Wij vroegen: "Wat levert dat op?". We konden of €150 contant krijgen of een vrijvervoerticket van €300, wat wij binnen een jaar moesten gebruiken. Ik stelde voor €300 cash, maar dat kon niet en dus vertrokken wij op tijd met een busje naar het vliegtuig. 
In het vliegtuig kregen wij nog een gratis krant (de Telegraaf), hierin stond iemand met een zuidwester op afgebeeld. Spontaan begon ik te lachen want dat deed mij wij weer denken aan Henk van der Schelden, die tijdens de 4Daagse op de stoel stond bij onze kwaliteitsrust in Niftrik, met een gele zuidwester op, prachtige liederen zong en het publiek toesprak of gewoon 11 min. stilstond en de voorbijkomende wandelaars groette, met een opgeheven slap handje. In het vliegtuig, een Saab 2000, las Jan een fictieve overlijdensadvertentie voor: 'Geboren op 15 mei 1958, Albert van Geyningen, overleden op 4 augustus 2005, liever geen bezoek aan huis'. Ik zeg tegen Jan: "Mjn neef Willem is onlangs vader geworden van een zoon en hij heeft hem naar jou vernoemd", "Oh ja?" zegt Jan, "Hoe heet-ie dan?", ik zeg "Jan". 
Alle straatnaamborden waren voorzien van 2 teksten, boven Zweeds en onder Fins. Ze hebben daar meer medeklinkers als klinkers, tjonge jonge wat een moeilijke namen om uit te spreken, dan vind ik Marokkaans toch makkelijker! Na ingeschreven te hebben in het plaatselijk winkelcentrum, gingen wij naar ons onderkomen, dat gesitueerd was in klaslokaal 4 van het plaatselijk Vaasan Lyseo, op de hoek van Kirkkopuistikko en de Vaasanpuistikko - we konden de man een matrasje afhalen in de centrale hal en legden dit vervolgens onder de beide ramen. Na verloop van tijd pakten Jan en ik nog maar de man een matrasje, dit vanwege onze tere huid. Na een half uurtje kwam Jan met de mededeling dat we virussen op de kamer hadden, ik zeg tegen Jan: "Zo dat is luxe, hebben we dan de beschikking over een computer op de kamer?". "Nee", zegt Jan, "We hebben vier Russinnen op de kamer!", dat waren vroeger onze vijanden, maar nu in Vaasa waren het onze slapies en drinkezusters! Vervolgens togen we naar de vlaggenparade en sloten daar achter de Nederlandse vlag aan, die werd vastgehouden door een Finse schone, die niet wist dat het de Nederlandse vlag was, dit terwijl het er wel opstond!  Zo en dan even de magen vullen bij McDonalds, ja ook in Finland hebben ze die! Na het eten is het altijd even goed relaxen in de ballenbak! En dan nog enkele biertjes van exact 0,4 liter bij Fondis, waar wij kennismaakten met Wim de Fin, die er al enkele teveel op had, vertelde hij. Terug in onze 'hotelkamer' kwamen wij onze slapies weer tegen, die druk doende waren hun slaapplaatsen in orde te maken. Ze woonden in Kursk, dat is vlakbij Moskou zeiden ze, nou ja, vlakbij, het was ongeveer 500 km. De dames waren Rimma Khmarenko en haar dochter van 16, Marina, Olga Sizova en Natalya Tsimbal.
 Nadat Jan in de slaapzak verdween ging ik nog even de tandjes poetsen, en toen ik terug kwam zag ik tot mijn verbazing dat Jan, gelukkig met alleen zijn onderbroek nog aan, tussen de dames plaats had genomen en met een brede lach al nippend aan een beker wodka of zoiets zat. Nadat ik ook had plaatsgenomen, kreeg ik ook een beker 'onkruidverdelgingsmiddel' te drinken of niet te drinken, jeetje wat was dat sterk spul zeg, ik keek op het flesje en daar stond dat het 45% was, nou dat moest toch wel te doen zijn dacht ik zo, niet dus. De dames bleken eigengemaakt brouwsel te hebben gedaan in allerlei soorten flesjes!
Vlug wat stukjes banaan genomen, die de dames hadden uitgestald, om mijn inwendige brand te blussen. Volgens Olga waren wij geen echte mannen, want wij konden niet drinken, jammer dan, dan maar geen echte mannen, maar wij vertelden hun dat er wel echte mannen aanwezig waren bij de overige Soc.-leden! Op verzoek vertel ik de namen van deze echte mannen, 1 daarvan kwam ik de afgelopen 4Daagse tegen, deze echte man was na drankgebruik pas laat of vroeg in bed gegaan doch schrok om 4.05 uur wakker, kleedde zich vlug aan en liep vervolgens tegen de stroom van de inmiddels al gestarte wandelaars in, en riep tegen een aantal luidruchtige wandelaars: "Ik zal jullie dadelijk eens in de bek schijten!", dat was weer lachen. Vrijdag 5 augustus Vandaag zouden wij de Archipelago-tour onder leiding van een gids gaan lopen. Al vroeg in de ochtend konden wij met de 1ste bus mee, vnl. bestemd voor de buitenlanders, want hier waren gidsen bij die Engels spraken. Het was even dringen geblazen om nog een plaatsje te bemachtigen, wat voor ons wel lukte, maar voor de Russinnen niet, die vervolgens de volgende bus namen, jammer maar helaas. 
Tijdens de wandeltocht van eiland naar eiland, liep ik achter een Hollandse dame uit Zoetermeer, die niet wist dat er een landrot achter haar liep. Na enige tijd vroeg ik in het Engels, wat een take was. De bewuste dame vertelde voluit in haar beste Engels wat een take was, na afloop van haar relaas, bedankte ik haar uitbundig voor de uitleg en ditmaal in het Nederlands tot haar verbazing! Inmiddels weten Jan en ik ook waar het gezegde "van een mug een olifant maken" vandaan komt, nl. uit Finland, want daar zijn de muggen (muskieten) wel heel erg groot en deze dringen gewoon door je shirt, broek of haardos heen. De 1ste dag had ik mij helemaal ingesmeerd met een anti-muggenroller van Kruidvat, ik ga hiermee terug en ruil hem voor een rolletje drop, want de 2de dag had ik mij niet ingesmeerd met dit spul en ik had beduidend minder last van muggen, dus volgens mij trekt het muggen aan in plaats van dat het ze afstoot! Op de boot van het ene eilandje naar het andere kwam ik tot mijn verrassing Bill Greenwoud tegen uit Engeland, daar had ik hem ontmoet in 1997, dit naar aanleiding van onze mars van Achnacarry naar Roosendaal. 
Aan het einde van deze tocht wachtte ons een overheerlijke en voedzame vissoep met knackebröt en Zweeds en Fins brood en water en melk. Heel gezond allemaal. Wat er in de soep dreef was o.a. tonijn, mandarijnen, aardappels, brood, garnalen en ander gespuis, het leek een beetje op de soep van Yatsen Wang. Jan en ik zaten al te genieten van de vissoep, toen er 1 voor 1 een groepje van 12 personen bij ons aan de tafel kwam zitten, die bestemd was voor 12 personen, maar 2 plus 12 is 14, dus toen zei er iemand vanuit de groep "Laten we aan een andere tafel gaan zitten", vervolgens ging eenieder aan een andere tafel zitten en dus ook Jan en ik, dit tot grote hilariteit van de overige aanwezigen. 
Wat mij opviel was dat er overal fietsen en ander waardevol spul dag en nacht buiten stond, en dat er aan zowat ieder huis een brandtrap zat van onder tot over het dak. Maar ik moet ook bekennen dat ik geen Marokkanen heb gezien.  Terwijl Jan en ik heerlijk op een steiger lagen te genieten van de zon en nagenoten van de vissoep (en waar kun je dit beter dan aan het water), vond ik het opeens wel heel stil worden in de omgeving - dat had ermee te maken dat eenieder zowat al weer in de bus zat die ons terugbracht naar Vaasa. In de bus nog even heerlijk gelachen toen een slapende Engelsman in zijn slaap Jan's arm beetpakte. 's-Avonds nog even enkele biertjes gedronken bij Fondis, waarna ik na het halen van 2 pullen, 2 Hollanders meenam naar het terras; en wel Broer en zijn vrouw Janneke uit Emmeloord (oorspronkelijk Friezen), deze 2 liepen ook ongeveer alles wat los- en vastzit op de aardbol.
Hierna lekker eten en dan naar de receptie van de gemeente; voor we hier aankwamen liepen we nog even zowat heel Vaasa door met de Russinnen, voor de cooling-down van die dag. 
We hadden dus niet hoeven eten, want bij de burgemeester hadden ze eten en drinken genoeg, voor de volgende keer een weet of voor eventueel andere Soc.-leden een feit.  Terwijl ik kennismaakte met Karin Petersen uit Duitsland, nee het was Karin die kennismaakte met mij, en ze maakte ook kennis met eigenlijk iedereen, kwam er een man naar mij toe met de opmerking "Neem nog gerust wat wijn"; ik zeg in mijn beste steenkolenFins, "Is goed doe maar" en geef de man mijn glas, waarop de man voor mij wijn gaat halen.
Vervolgens vraagt Karin of ik weet wie die man is; ik zeg "Nee weet ik niet", zegt zij "Dat is de burgemeester", zeg ik "Dan doet hij toch een keer wat anders dan lintjes doorknippen" (Henk zal het trouwens niet leuk vinden als hij dat laatste doet bij een van ons!!!). Zaterdag 6 augustus Vandaag om 5.45 uur gestart, al vrij snel kwamen wij 'Finse Cees' tegen, dit was een zeer lange officier uit het Finse leger, zonder manschappen. Op de laatste rust aten we heerlijke pannenkoeken met jam. Bij deze kan ik jullie ook mededelen dat Jan voor de 2de maal getrouwd is in Finland, zie foto. Ik was zijn getuige en mocht daarom met de wederzijdse ouders op de foto, wij liepen nl. tegen het einde van deze dag langs de boulevard van Vaasa, waar zojuist een bruiloft was voltrokken. 
Voor dat wij er erg in hadden waren we alweer bij de Soneva (=finish) en wel om 15.15 uur. 's Avonds gingen we met de Russinnen naar het blarenbal en aten, dronken en dansten we (zelfs rock 'n' roll) ook hier heerlijk. En Jan en ik hebben er weer een taal bij die we spreken - weliswaar maar 3 woorden, maar daar kom je toch al weer een heel eind mee; da=ja, net=nee en dzina=proost. Het menu: Blarenbal met diner; Varkensvlees met roomsaus Zwarte bessen pudding Aardappels met Roquefort (Franse kaas) Middernacht kruiden salade Origineel Fins roggebrood, zelfgebrouwen bier of sap Wandelaars wildste dromen Zondag 7 augustus  Gestart om 6.50 uur en gefinisht om 13.45 uur. Vandaag regende het maar 2x, de 1ste keer 3 uur 50 minuten en de 2de keer 3 uur en 5 minuten. Onderweg kwamen we bij een Y-splitsing, de weg rechts was afgesloten met een slagboom en de weg links niet, dus ondanks dat er geen pijlen aanwezig waren was het voor mij duidelijk en sloeg ik linksaf.
Echter, Tini Zaal uit Varsseveld en Hanny van Kesteren uit Almere waren bezig om onderdoor en over de slagboom te klimmen, dit onder het toeziend oog van ene Jan uit Werkhoven, die de situatie gadesloeg en er denk ik over twijfelde wat te doen, of de dames achterna of Lid 9 (dat zelfverzekerd linksaf sloeg), maar ook wist dat deze laatste persoon wel in was en is voor een joke.  Zo, dus nu liep ik enige uren alleen totdat ik uiteindelijk mijn maatje weer tegenkwam bij een koffiepost in de open lucht (regen) - je moest je koffie vlug opdrinken anders werd hij slap van al het regenwater dat erbij kwam.
Maar in de uren die ik alleen liep, moest ik toch weer denken aan het navolgende epistel, dat ik ooit ergens las. "Ik stap, ik loop, mijn passen brengen mij vooruit langs welke weg of straat of dreef dan ook. Het wandelen voert mij weer binnen in een wereld van gewaarwordingen, die gesloten is geweest. Mijn zintuigen ontwaken, geuren dringen tot mij door, kleuren verrukken mijn oog, klanken vervullen mij met hun rijkdom. Al het mij omringende wordt mijn leefwereld waarmee ik samensmelt, waarin ik diep doordring. Ik ben Natuur. Het gestadige ritme wekt nieuwe gedachten. De geest waaiert breed uit, verkent nieuwe paden. Ik wandel, een veilig gevoel. Alles om me heen wordt waar het om gaat. Mijn gedachten verlevendigen want al is wandelen iets van het lichaam, het heeft te maken met de werkzaamheid van de geest. 
Zijn cadans roept beelden op. Voedsel voor de gedachten aangereikt door de zinnen. Een rijzige stam te midden van een lichtende plek is de pijler die mijn gemoedsrust schraagt. Herinneringen treden naar voren uit het waas van het verleden op het ritme van mijn passen. Licht, een zweem, een droom neemt weer gedaante aan daar waar een geur mij tegemoetkwam. Was het een bloem, een blad of een windje dat een boodschap bracht? Geen belang, ik ben er al aan voorbij. Ik denk aan de knusheid van het haardvuur, als ik met moede spieren zal genieten van de rust. Dan zullen langzaam weer nieuwe gevoelens, nieuwe gewaarwordingen opwellen, mij bewuster doen denken, mij scherper laten aanvoelen." Onderweg maakte ik kennis met een Duitser uit Rostock en met Sonja aus Dormagen, tussen Keulen en Düsseldorf. Ook kwamen wij in contact met een Hollandse dame, Erga, die al ongeveer 200 IML-stempels had, maar waarschijnlijk de naam had Erga(Nis) droeg. Je zou 'r nog een extra stempel op haar mond geven, zodat ze wat andere taal uit zou slaan. Onderweg kwamen we wederom de Engelsen tegen met de beruchte zwarte vlag met doodskop. Jan wilde graag weten waar deze uitmonstering voor was en vroeg het dan ook aan deze heren. Het bleek dat deze Engelsen zich afzetten tegen de sleur van het leven en verder geen kwaad in de zin hebben, aardige lui dus, net als zowat alle wandelaars. Ze vertelden ons ook dat ze door deze uitmonstering al eens geweigerd waren op een wandelmars in Arnhem. 
Tijdens de huldiging van de IML-ers was er onder het genot van een drankje een heel leuk stukje muziek van o.a. een accordeonist(e). 's Avonds aten we nog even bij de Texaan, waar we een Hollandse dame uit DenHaaggggg, op leeftijd, 80+, tegenkwamen, met haar kleindochter en a.s. man. Deze dame waren we de 1ste dag ook al tegengekomen, maar toen had ze een muskietenburqa over haar hoofd (ik kreeg van haar toen een pepermuntje, lief hè). Maandag 8 augustus Vandaag moesten we een andere slaapplaats zoeken, omdat we pas dinsdag weg konden met het vliegtuig. Even navraag gedaan bij de organisatrice, Maija Liisa Penttinen. Uiteindelijk hadden we iets gevonden in een soort jeugdhotel, Hostess genaamd, dat zeer comfortabel was. Hier waren ook de 2 Duitse douanebeambten, 2 Männer und 1 Hüubsche Frau. Vooral de ene Duitser riep iedere keer tegen ons als we hem tegenkwamen, "Geef ons die fiets terug!", waarop ik hem dus weer aansprak met een zin uit ons prachtige Soc.-lied, "Geef ons toch een (mijn) fiets"! Voorts vertelde hij dat zijn grootste vijand in Amsterdam woonde, want die Mokummer maakte schoenen met holle zolen, voor drugssmokkel, en dat konden de drugshonden niet goed onderscheppen. Zijn standplaats was Basel en hij vertelde ons dat er slechts ongeveer 1% van de smokkel werd onderschept, dat is toch niet veel dachten wij zo. 
Hierna beklommen we de watertoren (229 treden). Boven aangekomen was daar ook Louis van Mechelen uit Rucphen, een bijzondere man, waar we al eerder mee kennisgemaakt hadden, hij had zijn supermarkt verkocht aan zijn zoon, die haar op zijn beurt ook weer verkocht had en nu vervolgens in opleiding was voor politieagent. Louis is een vrolijk manneke en liep ook alles wat los- en vastzit op deze aardkloot. De dames van de Y-splitsing kwamen we ook weer tegen. Ik vroeg aan hun of ze ook de tocht met de onderzeeboot hadden gemaakt hedenochtend, waarop ze mij aankeken om te zien of ik het wel meende of niet. Maar door niet te lachen kwam ik toch geloofwaardig over, en ik wees de dames vanaf de toren waar deze boot ongeveer lag (weliswaar onder water), in de haven. Ze zouden erover nadenken. Zo en dan was het tijd voor een van mijn favoriete hobbies (niet dus): het bezoek aan het Museum. In 1ste instantie leek het mij helemaal niks, maar in 2de instantie leek het mij toch iets minder niks. Ze hadden daar een verzameling muggen, waar je "U" tegen zegt. Ik wist niet dat er zoveel verschillende muggen waren, ongelofelijk. Het was maar goed dat ze dood waren. Jan en ik hebben dit museum weer nieuwe kansen gegeven, want wij waren de enige 2 bezoekers. Na verloop van tijd kwam ik in ruimtes waar het licht uit was, maar door mijn beweging het licht weer spontaan aanging. Ik nam plaats op een stoel achter een vitrine met muntstukken uit 1200 jaar voor de geboorte van Max Christus. En ja hoor, mijn vermoeden was juist als je maar lang genoeg stilzat dan ging het licht weer uit. Toch even kijken hoe Jan zou reageren, als hij binnenkwam. En ja hoor, geduld dient de mens, na 25 minuten kwam ook Jan binnen en nadat het licht aanging, liep Jan als een archeoloog in opleiding rond door deze ruimte en moest hij vervolgens toch lachen, toen hij mij naast de vitrine ontdekte op de stoel. "Oké Jan, en dan gaan we nu dit gebouw uit, voordat ik dadelijk verslaafd raak aan museumbezoek." Zo en dan was het tijd voor de boodschappen en enkele halve liters bier, die we heerlijk opdronken in de Hostess waar een vrouwelijk gynaecologe uit Helsinki kennis met ons maakte. Zij vond het ook vreemd dat van de plaatselijke bevolking 75% Zweeds sprak en slechts 25% Fins. De huizen van de Zweedse bewoners waren trouwens roodgeverfd en die van de Finse blauw, raar maar waar. Dinsdag 9 augustus Zo kwam er ook aan deze reis weer langzamerhand een eind. Na een lekker ontbijtje en enkele bakkies leut togen wij met de taxi naar het vliegveldje en na wederom een overstapje in Kopenhagen, werden wij op Schiphol geholpen met de koffers door onze maat Mack Bouman, die ons naar de auto bracht als een boer met kiespijn, want hij was net naar de tandarts geweest in Gorinchem, was een goede smoelensmid, volgens zijn lieve vrouw, Irmgard. 
Ook op Schiphol kwam ik er weer achter: waar je mee omgaat wordt je mee besmet, want terwijl ik aan de ene kant van de rolbagagebaan stond en Jan aan de andere kant, zag ik Jan mijn rugzak snel van de band halen en voor mij achter een pilaar verstoppen. Helaas voor Jan ken ik als geen ander mijn eigen geintjes, hahaha.  In Vaasa, in het vliegtuig, had Jan nog even een vies woord gesproken, omdat hij de halve liters bier was vergeten die nog over waren van de avond ervoor en in de koelkast lagen van de Hostess, dacht hij. Maar Jan, je had mij niet voor niets meegenomen, want vele uren later in Kopenhagen wilde Jan bier gaan halen voor ons, maar toen ik tegen hem zei "Dat hoeft niet Jan" en ik hem vervolgens 'vergeten' biertje aanbood, moest Jan weer hartelijk lachen - daarom smaakten deze biertjes dubbel zo lekker.
Na enkele biertjes begon Jan te lijken op alle andere Soc.-leden, want hij ging er vandoor met de schoonmaak-kar van de Noorfrauerinterieurverzorgster, de poetslap over zijn bolleke. Bij aankomst in Werkhoven aten we nog heerlijk bij de vrouw van Jan. Yvonne, het was overheerlijk en gezellig, ik heb ervan genoten. Yvonne, Nicole & Jan, hartelijk dank. 
Maandag 22 augustus "Dear Jan! Thank you very much for your letter and such nice pictures, they are great fun, especially with bottles. You are good jokers. We had a good time in Vaasa. Our journey from Vaasa to home was good, but long. Marina and I came back home only yesterday. From Vaasa we all visited my relatives in Sankt Petersburg. First Olga left Sankt Petersburg, three days later Natalya and two weeks later Mrina and I. We like Sankt Petersburg very much. I spent six student years in this beautiful city. I'll of course send your regards to Natalya and Olga. They will be glad to see your pictures. I think very soon we are able to send you our pictures.  I looked through the site Societas Ambulationis Academica (Academic Walking Society from Haarlem) and saw many pictures with Albert and a few with you. I had little time to read all information about your Society but I think it will be interesting to read all. Maybe we'll see pictures with us in 'Photo-collections' for 2005 or in 'Reports on our marches', 2005.
With best wishes and love from Russia, Natalya, Olga, Marina, Rimma" P.S. Jan hartelijk bedankt dat je mij gevraagd hebt voor deze onvergetelijke trip, het heeft mij heel veel goed gedaan en ik kijk er met genoegen naar terug en zal deze fantastische ervaring nooit vergeten. Natalya, Olga, Marina & Rimma, you are very nice women and I shall never forget you. |
Back