| Middelkoop-Heijningen 3 december 2005 door A.H.M.I.B. van Geyningen Er hadden zich velen opgegeven voor deze afmatting, en wel de volgende personen: Henk van der Schelden, Fred Regts, Thomas van Campen, Erwin de Wijs, Marco Neumann (dit sympathieke Soc.-lid had van te voren aangegeven alleen de 1ste 40 km mee te lopen en heeft zijn woord gehouden, klasse kerel), Peter Weij, Ton, Debbie, Aefke, Barend Rijkman, Henrie Verhoeks en Ronald Fiets en natuurlijk Jan Middelkoop en Albert van Geyningen. Maar ook hier geldt weer; velen zijn uitgekozen doch slechts weinigen uitverkoren. Persoonlijk hoopte ik wel dat Henrie dit keer wel zou komen opdagen. Ik had hem afgelopen donderdag al medegedeeld dat ik mijn telefoon uit zou zetten zodat hij niet af kon zeggen voor deze mooie wandeling. Dit nadat hij eerst zou meelopen met de Dodentocht (100 km), en ik uiteindelijk alleen naar Bornem kon vertrekken in mijn eigen autootje, omdat zijn oma ziek was. Twee weken later zouden wij samen Goeree-Overflakkee lopen (110 km); toen belde Henrie af omdat zijn oma 104 geworden was. En enige weken daarna zouden Henrie en ik mee lopen met de Kennedy-mars van Bergeijk (80 km). Helaas, Henrie durfde niet af tebellen, maar deed het toch via een smsje, dit keer kon hij ook niet want zijn oma was ongesteld. Dus nu had ik zoiets van "Wat zou er nu weer met zijn oma aan de hand zijn?"!! Natuurlijk had ik mijn telefoon niet uitgezet, maar toen ik vrijdagmiddag een telefoontje kreeg en in het scherm zag dat het van Henrie was, heb ik dus mooi niet opgenomen en als ik hem niet opnam dan kon hij dus ook niet afzeggen. Ik had tegen Henrie gezegd "Kom mij maar halen om 21.30 uur en neem cake mee, dan nemen we een bakkie koffie bij mij met een halve cake de man van jou". Om 21.15 ging de bel van de voordeur en tot mijn grote verbazing stond daar de aspirant cursist Verhoeks (85.01.14.205) met 2 Bossche Bollen. Na een bakkie koffie genomen te hebben met een overheerlijke Bossche Bol (althans, het had zeer waarschijnlijk ooit de vorm van een Bossche Bol gehad, maar dit was voordat ze in de Peugeot van Henrie waren beland, met erop zijn rugzak en toen meereden van Zuilichem naar Ammerzoden!) vertrokken wij naar het station van Leerdam, want daar zouden wij verzamelen.  Op het station aangekomen was daar al ons zeer gewaard Lid Jan Middelkoop. Na verloop van tijd arriveerde ook Marco. Toen kwam er een trouwe klant van het bedrijf waar ik werk, nl. drs. H.P. van der Schelden, en meteen daarna mijn commandovriend uit Andijk, Fred Regts. Volgens de aankondiginglijst van Schelden, moesten er nog velen komen, maar Erwin de Wijs en Peter Weij hadden mij inmiddels heel correct laten weten helaas niet aanwezig te kunnen zijn voor deze loop, vanwege persoonlijke omstandigheden. Jammer, maar helaas.
Helaas kwamen er niet meer wandelaars opdagen, maar wat nog erger was, mijn vriend Ronald de legionair, die de verzorging zou doen op de fiets, ook niet en dat vond ik toch wel het ergste, want hij had mij nog enige dagen terug gebeld en medegedeeld wat hij allemaal wel niet mee zou nemen voor onderweg. Dus denk ik "Dat is mooi, dan hoef ik zelf niet zoveel te regelen en mee te nemen en kan ik volstaan met een Zuilichemse platte Bol vooraf en een paar muesli-repen en een geschenk van Sint: chocoladeletter toe". Helaas het zouden er niet meer worden dan 6 en helaas allen van het mannelijke geslacht, de laatste tijd heb ik gedacht dat de vrouwen van een sterker geslacht waren dan Weij, maar ik neem mijn gedachten weer terug.  Vol goede moed vertrokken wij met 2 auto's naar het plaatsje Middelkoop, via enkele rotondes, die we 2 x namen, maar voor we er erg in hadden reden we door Middelkoop en moesten we weer terug, maar goed dat we achteraf deze fout niet maakten in Heijningen!!! Beleefd reden wij een boerenerf op om daar te vragen of wij onze auto's daar konden stallen voor de duur van 70 km, want we wisten niet dat het achteraf gezien meer dan 70 km zou worden, en wel 91km.
We kwamen ook vlak langs het ludieke plaatsje Kedichem, wat weer minder leuke herinneringen bij Henk en mij opriep, omdat bepaalde lieden, die zich mooier voordeden dan de aanhang van Janmaat, er daar voor gezorgd hadden dat het been van zijn secretaresse verdween. En dit was ook weer een gemis voor Soc., blijkt achteraf, omdat wij dringend verlegen zitten om vrouwelijke Leden en Vriendinnen Van, en het met haar wel konden schudden! Na enige uren gestompt te hebben tussen parallelwegen en autosnelwegen en kilometers lange vangrail, besloot onze Secretaris democratisch om plotseling een rust in te lasten op enkele vierkante centimes vangrail. 
Daar wij dit niet zo zagen zitten en hem ook niet, vertrokken wij naar een enkele kilometers verder gelegen tankstation, met op de achtergrond duidelijk hoorbaar maar gelukkig steeds minder helder klinkend het gevloek van Henk, omdat hij duidelijk had aangegeven voor of achteraf, dat wij om de 2 en een half uur zouden rusten. Gelukkig kreeg Marco medelijden met Henk en bleef hij bij hem om hem moreel te ondersteunen en zijn geschreeuw aan te horen, daar wij op een gegeven moment dit gelukkig niet meer konden horen. In het tankstation aangekomen, namen wij beleefd plaats op een vrijgekomen display en genoten van een overheerlijk bekertje Douwe Egberts, maar al vrij snel stapte ook vriend Henk met Marco het warme gebouw binnen. En al vrij snel was Henk in gesprek met een man uit Sierra Leone, die ook koffie wilde hebben van Douwe, maar niet begreep waarom de koffie niet opgevangen werd ergens in, maar gelijk weer wegvloeide in de gootsteen. In een of andere vreemde taal, voor mij leek het op Hebreeuws, bracht Henk deze man bij dat hij GODVERDOMME toch eerst een beker moest plaatsten alvorens op de knop 'koffie' te drukken. Het is maar goed dat wij een polyglot in ons midden hebben anders dan was deze man zijn zuurverdiende geld kwijtgeraakt aan de gemeente Arkel. Maar ook aan deze kwaliteitsrust kwam een einde, maar niet onopgemerkt voor de videocamera's, want hierin kon men zien dat onze Henk een snoepie pakte en nadat hij het in zijn mond stak, de caissière vroeg "Meisje, mag ik een snoepje?". Inmiddels had Henrie al aangegeven, na 14 km, dat hij voelde dat hij voeten had en daarbij kwam de opmerking dat zijn voeten ook ongesteld waren geworden. Bij 38 km leek het Henrie toch verstandig om van schoeisel te wisselen en hij deed dit wel zo snel, dat hij best een poging kon wagen voor het Guinees off records boek. Toen ik hem vroeg of ik zijn blaren moest behandelen en dit niet hoefde van hem, en ik ook zag dat het bloed was opgedroogd en wel zodanig dat je het niet meer zag, had ik weer alle vertrouwen in hem en was ik erg trots dat ik deze bikkel mee had genomen voor deze mooie tocht. Maar doordat vriend Marco al had aangegeven dat hij bij 40 km op de bus zou stappen en Henrie er na 2 km achterkwam dat het niet aan de schoenen lag maar aan zijn voeten, besloot hij, eigenlijk toch wel verstandig, om ook met Marco op de bus te stappen. Hiervoor moest Henrie toch wel enige woorden aanhoren en slikken van ons, zoals "Als je dit niet uitloopt dan hoef je ook niet aan de co-opleiding te beginnen" en "Is de luchtdebiel iets voor jou?" etc. Maar Henrie bleef bij zijn besluit en stapte in de bus. In de uren daarna werd ik nog regelmatig gebeld of ge-sms't door Henrie, dat hij blij was dat hij meegegaan was maar nu niets meer kon! En toen waren er nog vier... ...en het bleven er vier, bleek achteraf. Omdat Henk een gedeelte van een nieuw fietsenrek had gekregen, mochten we hem vandaag ook leren kennen van een andere kant en dat was een Henk zonder alcohol en dat is toch ook wel weer fijn om iemand van zijn 'andere kant' te leren kennen, een heel ander mens dus. EEN 'MENS' MET AFKICKVERSCHIJNSELEN!!!! Langs deze onsympathieke weg willen wij Henk heel vriendelijk doch beleefd en ook dringend vragen om toch alshetonsblieft, zo snel mogelijk weer te gaan drinken en dan wel alcoholisch. Regelmatig moesten we Henk er ook aan herinneren om zijn medicijnen te slikken, al was het niet zozeer voor hemzelf, alswel voor ons welbevinden. Toen we via Hank en langs Keizersveer liepen kwamen oude herinneringen weer naar boven, en wel vanuit maart 1987, toen ik samen met 9 commandovrienden vanuit Leeuwarden naar Roosendaal liep, dit was 320 km in 5 dagen, vooral de 1ste 2 dagen waren behoorlijk pittig. De 1ste dag van Leeuwarden naar Steenwijk, dit was 60 km, hier trad vandaag Franske Bauer op, hoorden we later deze dag van Mariska. En de 2de dag van Steenwijk naar Ermelo, dit was 85 km en we kwamen die dag 's avonds om 22.30 uur binnen. Ik dacht dit keer, dat we tijdens deze loop, van zware sanitaire stoppen verlost waren omdat Chiel in Engeland was, samen met ons Soc.-Lid de Haagse-Bossche-Haagse-Viss, maar nu moest Henk plotseling schijten. Hij belde aan bij een huis met bedrijfsruimte, maar niemand deed open, kon ze geen ongelijk geven, want je weet niet wat je in huis haalt. Daar de nood hoog was, besloot Henk plaats te nemen achter een gele container, als je aan de andere kant van de gele container stond dan kon je Henk niet zien, maar als je over de A59 reed in een auto, het maakte niet uit van af welke kant of als je als meisje van 13 met je fiets naar je vriendinnetje ging op zaterdagmiddag, dan zag je Henk wel en wel in allerlei standen, met het hoofd voorover en de billetjes naar links en rechts achter of al fier staande met het plassertje naar voren en de billetjes samengeknepen en zodoende tevergeefs proberende om het restant van 18 witte boterhammen, met bloedworst, 3 blikjes chocolademelk en 7 blikjes cola weg te vegen! 
Toen ik naderhand de digitale foto's bekeek die Jan had gemaakt, constateerde ik dat Henk die 3 blikjes chocolademelk beter niet kunnen nemen, maar ja achteraf is het makkelijk praten. Het was ook maar goed dat Henk vele rooster-uitdraaien bij zich had en een groene zakdoek om de billetjes weer droog te maken. Toen we naderhand deze stop van Henk evalueerden, deelde Henk ons mede dat hij extra sokken en ondergoed had gekocht omdat dat efficiënter was in het gebruik van de wasmachine, zodat hij vanaf nu alleen nog maar volle trommels had. Want hij vond het toch wel prettig om ieder 2 dagen een schone onderbroek aan te trekken etc. Daar een van mijn beroepen adviseur is, adviseerde ik Henk dus om dit te veranderen en wel naar om de dag 2 schone onderbroeken, dit zal ongetwijfeld de Marokkaanse kanaalse middenstand ten goede komen. Inmiddels was het tijd om op te staan en te ontbijten, en dit konden we, bleek achteraf, uitstekend in het Best Western Hotel in Made, de Korenbeurs BV, Kerkstraat 13, 4921 BA Made, tel. 0162-682150. Hier kwamen we met veel bombarie binnen en vroegen de receptioniste of we iets konden gebruiken. Dat kon tot onze verbazing en wel in de ontbijtzaal, daar was alles keurig gedekt en uitgestald voor de hotelgasten, die nog op Best-nest lagen. Voor de man 10 euro konden we hiervan gebruik maken, dat was dus niet tegen dovenmansoren gezegd. Ik denk dat ze met deze 4x10 euro niet uitkwamen, ook niet tegen inkoopprijzen. Er werden eieren gebakken met spek door Henk (ja ja beste mensen, dit is sociaal gedrag). Vervolgens presenteerde Henk ons ook champagne want dit was in de prijs inbegrepen. 
En nu pas realiseer ik mij dat Henk het toch niet kon laten en verdomme toch alcohol op heeft, dit ondanks het fietsenrek en de medicijnen.  Nu volgen de woorden van Henk, die hij eenieder heeft medegedeeld voorafgaand aan deze afmatting: "Wegens het slikken van een antibioticum n.a.v. een gebitsoperatie zal de marsleider tijdens noch na de tocht een alcoholhoudende versnapering tot zich nemen. Dit ter geruststelling van de deelnemers.". Inmiddels heeft Henk mij laten weten, dat hij geen alcohol heeft gedronken maar spa prik in een champagneglas, klinkt geloofwaardig moet ik zeggen, dus bij deze Henk, sorry dat ik er intuinde.
 Daar het begon te regenen, besloot Henk om zijn gele zuidwester op te zetten en dat deed mij weer denken aan de sprookjes 'Geelkapje en de boze wolf' en 'Henk zonder Grietje', want na 18 sneeën witbrood, bleek Henk de overige 6 sneeën niet meer in hun geheel te lusten, want hij gooide de korstjes weg. Het was weer tijd voor een kwaliteitsrust en wat voor één. Het was een rond uitziend etablissement in het midden van Zevenbergen. Daar ik enige tientallen meters achter de andere 3 liep, en ik hun rechts deze zaak zag benaderen, besloot ik linksom te gaan.
Terwijl Fred, Jan en Henk voor de deur bleven wachten op mij en Henk hardop riep "Waar blijft die idioot nou?", besloten ze toch maar om alvast naar binnen te gaan. Leuk was dus ook hun uitdrukking toen ze zich omdraaiden en mij ontwaarden. Binnengekomen gingen we aan een tafeltje zitten en al vrij snel kwamen er 2 leuke dames in het zwart naast ons aan tafel zitten. Deze dames, Corrie en Nancy, bleken taxichauffeuse te zijn (taxi Goverde, 0168-330050) maar vandaag waren ze uitgeleend aan een uitvaartmaatschappij. Nancy vertelde dat ze, voordat ze taxichauffeuse werd, ook al eerder als chauffeuse op een lijkwagen had gereden en dat dat toch wel een hele omschakeling was. Ik vroeg: "Hoezo?". "Nou", zei ze in plat Brabants, "dat zal ik jou vertellen, toen ik voor de 1ste keer in een taxi reed na mijn baantje bij dat uitvaartbedrijf, toen werd ik vanachter op mijn schouder getikt - dus ik schrik mij rot en moet alle zeilen bijzetten om de wagen recht te houden. Die klant vroeg toen, "Maar mevrouw, waarom schrikt u zo?", dus ik zei dat ik daarvoor in een lijkwagen had gereden, en toen begreep die klant dat wel.". Vervolgens vertelde Henk dat hij ook bij zo'n bedrijf had gewerkt, als aflegger c.q. anusvuller. Toen Henk deze beelden ook nog eens allemaal acteerde in deze zaak, werd er alom gelachen... ...maar ja, Heijningen wachtte. Nadat we van Corrie & Nancy ook een uitvoerige beschrijving en gedetailleerde plattegrond hadden meegekregen, besloten we onze reis te hervatten. De volgende rust was in de Torenvalkstraat in Fijnaart, hier zouden we koffie kunnen krijgen van Mariska Bauer of Franske himzelf. Een paar weken terug heb ik nog mijn lidmaatschap opgezegd van de TROS, i.v.m. de affaire Bauer-TROS. Ik vond en vind Frans zo'n sympathieke vent dat ik de ingeving kreeg om dit te doen. In de Torenvalkstraat aangekomen, bleek Franske dus in Steenwijk te zijn en Mariska was met de broer van kleine Jan zwemmen. Uit de carport van huize Bauer kwam een schone slaper uit Langbroek en deze legde ons uit dat hij een van de 6 uitverkorenen was, die na een voorronde voorslapen van 50 man in de plaatselijke feesttent, bij de familie Bauer mocht slapen. Al pratende kwam daar een schone dame aanrijden en ja hoor, dat was Mariska. Ook Henk had het goed gezien en al heel snel overstelpte hij Mariska met allerlei liederen, zoals 'op rode rozen vallen tranen', 'de regenboog', 'samen met jou', 'wat ik zou willen', 'wat ik je zeggen wil', en 'heb je even voor mij', waarop Mariska vriendelijk zei: "Nu even niet". Ja, beste mensen, dit antwoord hadden we dus kunnen verwachten. Voor reserveringen bij Frans kunt u bellen: 045-532111 of 5350098 en voor Henk 06-10441493, u kunt niet inspreken in zijn voice-mail en hij belt ook niet terug! 
En daar ging de tocht weer verder langs en over wegen en langs vangrails. Toen werd er gebeld door vriend Fischer, die zijn complimenten uitsprak over het openbaar vervoer en op weg was naar Heijningen om ons in te halen in de enige zaak van Geyningen, aan de Oude Heijningse Dijk 229 en wel café-snackbar de Put. Tel 0168-462228. dagelijks geopend vanaf 12.00 uur (disndags gesloten). De eigenaresse was de zeer charmante gastvrouw, van 26 lentes jong, Vivian. 
Na enkele overheerlijke pilseners en garnituur vetrokken wij, al wachtende op Henrie, met de taxi naar het station Dordrecht om daar de trein te nemen naar Leerdam en om daar met de auto van Fred te vertrekken naar Middelkoop, om daar de auto op te halen van Jan, die bij die boerderij stond. Daar werden wij verwelkomd door een schone freule met een kinderschare van een stuk of zes, waarvan de meesten van het vrouwelijke geslacht, die ons een kop soep aanbood, die we beleefd afsloegen, gezien de tijd. Daar ik nog 4 muesli-repen, 1 Snickers speciaal en een chocoladeletter overhad, besloot ik dit vriendelijke gedrag te belonen en gaf ik die aan de kinderschaar. Waarop de kleinste van het stel, een jongetje mij vertelde: "Meneer, u mag gerust uw wagen nog eens hier neerzetten!". |
Back