Wat zijn wij aan het doen?

10-11 october 2008

Caminada Internacional de Barcelona

door Jubbe en Anita Rasker

Na een twee uur durende vlucht, waarbij het weer helder en zonovergoten was, over het zuidwesten van Nederland, via Parijs, over de Pyreneeën en de Middellandse Zee naar Barcelona, zouden wij volgens de Nederlandse weerberichten een koud en regenachtig Catalonië aantreffen. Gelukkig voor ons bleek het tegengestelde waar. En mochten we genieten van een heerlijk zonnetje en zachte temperaturen.



Dan een snelle tocht in een overvolle bus, het bleek ook in Catalonië vakantie te zijn - aankomst op Placa de Catalunya. Het kloppend hart van Barcelona, waar de Ramblas en de Diagonal beginnen. Via een bruisend, overvol plein naar ons hotel van hotelketen HUSA. Recht tegenover een bar, alwaar ze in grote mate alcohol en tapas serveerden.

Zelfde avond nog (20 min.) met de metro naar sportpark Trinidad, om ons in te schrijven.

Helaas... ...het overgrote deel van de deelnemers bleek Nederlander te zijn.

We troffen een ontspannen sfeer. Met, hoe kan het ook anders, het Spaanse gerstenat Estrella Damm en San Miguel.

Terug in het centrum werden onze spieren opgewarmd d.m.v. een stevige wandeling naar en door het oude stadsgedeelte. Weer bij het hotel, streken we neer bij het barretje. Daar bestelden we de plaatselijke lekkernijen, tapas. Vergezeld van een Estrella Damm raakten we aan de praat met een Catalaan en diens Kroatische vriendin. Het werd ons al snel duidelijk hoe het Catalaanse leven in elkaar steekt... ...manãna manãna!

Ondanks dat ze al te laat waren voor een andere afspraak, bleven zij gezellig met ons verder babbelen. Maar deelname aan de Caminada de Barcelona, dat vonden zij de grootst mogelijke waanzin.

Te laat, te dronken, te volgegeten rolden we uiteindelijk ons bed in, om daar om half 6 weer uit te komen om naar de metro te sprinten. Daar troffen we allerlei vrijende stelletjes aan, vanuit het uitgaansleven op weg terug naar huis.

Bij het sportpark werden we om kwart voor zeven door gereedstaande bussen opgewacht. Terwijl wij netjes in de rij wachtten op onze beurt voor het instappen, schoot er snel een totaal overspannen reagerende en brutale Duitser voor ons de bus in. Die onderwijl de vrijwilligers van de organisatie afblafte, de toon was gezet!



Na een rit van drie kwartier, kwamen we aan bij start. Niks geen koffie of rustig begin... ....nee, gelijk de bus uit en het bos in.

Het was prachtig weer, we konden de zon zien opkomen in een mooie bergachtige omgeving. Al wandelend in een bosrijk gebied, werden we getrakteerd op prachtige vergezichten. Elke vijf kilometer was er een controlepost, waar dan telkens een ambulance gereed stond. Waar we rijkelijk voorzien werden van versnaperingen en een knip in de controlekaart. Met geluk was er altijd wel iemand van de organisatie die Engels sprak. De laatste 15 km. hadden we voortdurend een prachtig uitzicht over de stad Barcelona.

Aan het einde van de eerste tocht, die voor ons gevoel erg snel verliep, waren er stevige afdalingen waar de pezen in de schenen erg op de proef werden gesteld! Waardoor tevens het enige en het ergste ongemak tijdens de wandeldagen naar voren kwam!

Terug bij het sportpark was het een drukte van belang en in de sporthal deed een plaatselijk muzikant zijn best de mensen weg te jagen!!!



Misschien lukte dat ook al aardig met het alcoholvrije biertje dat iedereen kreeg bij aankomst. Wat geweldig was, was dat er broodjes met ham en kaas werden uitgedeeld. Zag je er gesloopt uit, dan stopten ze je zelfs een extra broodje toe!

Terug in Barcelona stad snel een douche en hup het centrum weer in, alwaar de Estrella Damm meer dan prima smaakte!

De tweede dag was de start om zeven uur vanaf het sportpark zelf. Nog in het donker moest er gelijk al flink geklommen worden en de loop was er verder dan ook een van klimmen en dalen op onverharde wegen (zoals 75% van deze wandeldagen). Wederom een prachtig uitgestippelde tocht met elke vijf kilometer een controlepost met versnaperingen en... ...ambulance. Tegen half tien kwamen we bij een hoog gelegen barretje waar de vele mountainbikers uitrustten en bij de koffie een neutje namen... Wij hielden het bij de café con leche. Deze dag was er trouwens ook een van een minisurvival, er waren paden waar we onze weg eerst nog vrij moesten maken!



De dalingen waren stevig en we hadden dan ook flink last van onze schenen. Met een gemiddelde van vijf km per uur konden wij het niet geloven dat we na vijf uur wandelen nog 17 km moesten lopen. Om ons heen steeg er dan ook een gemopper op van de medewandelaars. Het bleek later dat de eerste dag wat korter was en dat moest vandaag gecompenseerd worden. Deze dag liepen we een flink stuk door de buitenwijken ten noordwesten van Barcelona. Gedeeltelijk tegen de bergen aangeplakt. Het leek daardoor een vertraagde tocht in een achtbaan, alleen het over de kop gaan ontbrak nog net.

Erg moe kwamen we aan bij het sportpark... ...het late buitenleven en de Catalaanse levenswijze waren ons toch in de benen gezakt. Met een grote medaille om onze nek en brood en alcoholvrij bier in onze hand, ploften we neer op een bank. Zelfs niet meer gehinderd door de plaatselijk muzikant, die nu maar zijn broer had meegenomen om de wandelaars weg te jagen! Het was een geslaagde tocht en trots op deze prestatie namen we afscheid van de organisatie. Maar niet zonder muts, T-shirt en embleem van de wandeling te hebben gekocht. In het centrum van Barcelona feestten wij die avond op onze eerste Caminada de Barcelona.

De volgende morgen mochten wij dan toch nog genieten van het ontbijtbuffet dat we elke morgen hadden moeten missen. En we hadden wat gemist!!!!

Die laatste dag hebben wij ons laten neerploffen in een van de vele touringcars die de toeristen een prachtige siteseeing door Barcelona voorschotelen. Aangezien wij niet heel veel tijd meer hadden, hielden we halt bij Parc Guell. We genoten wel erg van de rest van de rit.

Dinsdagochtend om half 2 waren weer thuis.

Wat een geweldige ervaring was dit...