Wat zijn wij aan het doen?

20 januari 2002



Volgende op de jaarlijkse lintjesregen van de Wandelsoc.

Intermezzo: de jaarlijkse lintjesregen van de Wandelsoc
Elk wandelseizoen levert wat medailles op. En die geven weer recht op het dragen van de bijbehorende batons. Dus reisden Schelden en ik onlangs naar de Rijkskanselarij der Nederlandsche Orden, de firma Van Wielik (Kneuterdijk 2b, 2514 EN, 's Gravenhage, tel. 070-3462196, fax 070-3617335).

En een paar maanden later kwamen die batons en wat andere zooi binnen en moest er dus gefeest worden. Schelden had voor de gelegenheid een zotte toespraak geschreven, en speldde iedereen (behalve Lydia en zichzelf, want die eer viel mij te beurt) z'n verdiende versierselen op. Gelukkig mochten de slachtoffers zelf ook speechen, dus Schelden was nog niet jarig. Niettemin een uiterst vermakelijk geheel, in de kelder van 'Murphy's Law' (voorheen 'de Haarlemse Compagnie').

Temeer daar we drie gasten mochten verwelkomen: Bart, Ab en Vandy. Bij de aanwezigheid van alledrie was de Wandelsoc. zeer gebaat, dat lijdt geen twijfel.
Einde Intermezzo

ging ik, stomdronken, in de Uiver totaal uit mijn plaat, omdat een kleine onenigheid, over de vormgeving van mijn persoonlijke set lintjes door Schelden, die opnieuw de kop opstak, mij ineens weer tot de realisatie bracht dat die man a. een vreselijke manipulator is en blijft en b. er op dit punt weer mooi in geslaagd was mij te manipuleren.

Dus werd ik woedend, en omdat ik voelde aankomen dat ik zou gaan proberen met Schelden het pand leeg te vegen, besloot ik, wijselijk, op huis aan te gaan.

Tot zover fijn mooi en prachtig, want daar ik Henk kort daarvoor, tijdens de Lintjesregen, terecht op andere punten de hemel in had geprezen, zat een backlash daarvan er natuurlijk aan te komen. Bovendien is het Uiver-drama na afloop van de Regen inmiddels traditie, dus werd het hoog tijd, ervoor.

Maar die mensen die tussen mij en de deur stonden hadden daar natuurlijk niets mee van doen. En hoewel ik denk dat het ook voor hun beter afgelopen is dan het had kunnen doen als ik langer was blijven zitten, was het heel ongemanierd van me om ze in het voorbijgaan woest opzij te kegelen.

Daarom wil ik ze langs deze onsympathieke weg mijn welgemeende excuses voor het veroorzaakte ongemak aanbieden. Zo ook aan de deur, die geleden heeft, en het personeel van het proeflokaal, dat ongetwijfeld geschrokken is.