Wat zijn wij aan het doen?

14 april 2002

Aan het lezen. Het is, als geen fraai, dan toch minstens een correct gedicht, dat van Sip Beth (ik kreeg het van mijn moeder, op een door het Prins Bernhard Cultuurfonds Zeeland bekostigde ansichtkaart):


Zeeland 2002

Rijk verleden, arme stakkers,
Vol regenten, 't Woord gestand.
Bløf en Toorop, strakke akkers
Duizend kerken en één krant.

Harde kerels, zachte meiden
Weerloos weerbaar als basalt.
Waar geen zeehelden meer strijden
Staan nu caravans gestald.

Land verdronken, kussend water,
Zilte liefde, vroeg of later
Lichte luchten, rechte voren.

Bruggen, dijken, tunnelboren.
Soms nog angstig weer op zolder
Want ik worstel en ontpolder.


en als het wel fraai is, dan is het dat wat mij betreft vooral vanwege die vierde regel.

Want die krant, daar heb ik dierbare herinneringen aan. Mijn grootvader spelde die namelijk dagelijks. Ik hoor het papier nog schudden in zijn van Parkinson trillende handen.

Nu ik werk voor Wegener, immers eigenaar van dat dagblad, en van de online versie daarvan inmiddels een product deel uitmaakt waaraan ik in niet onbelangrijke mate meegewerkt heb, is het cirkeltje, dat wat mij betreft begon met mijn geboorte, zesendertig jaar geleden op deze dag, uit een Brouwershavense, weer rond.

Luctor et emergo. Een fiere wapenspreuk.