Wat zijn wij aan het doen?

21 december 2003

Naar 'Club Funday' in het Patronaat aan het gaan. Voor het eerst in mijn leven. Maar ik had dat veel eerder moeten doen. Want hoewel ik 'Lost sounds' slaapverwekkende, vervelende onzin vond (zo'n band die veel te goed naar Neil Young gekeken heeft, maar speelt als Crazy Horse zonder 'm, en dus als enige upshot heeft dat de zangeres er beter uitziet dan Neil), was 'Electric turn to me' beslist een aansprekend, bij vlagen popwindend bandje (dat bovendien de sukkels die voor 'Lost sounds' kwamen de zaal uitjoeg) - en daarna werd het zowaar een leuke avond!



"Hm. Funday. My favourite day of the week." Aldus The Reverend Vince Anderson. Wat een debiel zeg. Met het uiterlijk van een net uit de 'The Lord of the Rings'-marathon ontsnapte dwerg (Dr. John goes Gimli), de stemmen van Mojo Nixon en Tom Waits gecombineerd, en een enthousiasme dat beslist van God los is, brengt-ie gospel, maar dan volstrekt over the top, dus helemaal in mijn straatje. Met een gemarteld orgeltje en teksten als 'Satan hates me' maakte de man mijn dag. Dat daarna Dré van de Beatcream bleek te kunnen zingen (want als de zanger van 'Speedball baby' nìet Dré is had ik te weinig gedronken) en bovendien een goeie band meebracht, bleek bijzaak. Vince gaf Haarlem wat het te weinig ziet: iets ànders. Leve het Patronaat. Oh, overigens.