Wat zijn wij aan het doen?

3 januari 2004

Wat gedachten voorafgaand aan en naar aanleiding van de borrelconversatie met mijn collegae, hedengisteren:

1. Ik ben van mening dat wij voor het eerst sinds 1945 in een totalitaire, fascistische staat leven. Ik ben dat van mening omdat we onder een regering leven die geen weerslag is van de vorige verkiezingsuitslag, en omdat ik maatregelen zie opdoemen die de vrije keus aan het individu ontnemen.
   
   
2. Waarvan ik de per 1 januari ingevoerde tabakswet als voorlopig ergste beschouw. Dat wij vinden dat een roker anderen geen schade mag toebrengen begrijp en onderschrijf ik, als niet (meer, na vijftien jaar wel) -roker. Maar dat wij daarbij de rookcoupés uitbannen, en de rookruimtes in veel bedrijven, vind ik fascistisch, de betutteling voorbij. In mijn optiek dient het individu zijn of haar leven zelf naar de kloten te moeten mogen helpen, mits dus hij of zij daarbij anderen niet beschadigt. Dat wij bovendien rookpalen op stations neerzetten om de rokers daar te groeperen vind ik ronduit názistisch, omdat het die rokers stigmatiseert als verwerpelijke bevolkingsgroep. Hoe was het ook alweer? 'Wer dieses Zeichen trägt ist ein Feind unseres Volkes'? De logische volgende stap is een zweeftrein naar Auschwitz-Birkenau.
   
   Dat dat besluit op democratische wijze genomen is door een democratie maakt het besluit zelf niet minder fascistisch. Hitler kwam op democratische wijze aan de macht. Democratieën zijn, leert de geschiedenis, uitstekend in staat zichzelf sluipend de das om te doen.
   
   
3. Als ik strategisch zou stemmen, stemde ik geen PvdA, maar SP, omdat die, door zijn polariserend karakter, binnen onze steeds sterker polariserende maatschappij een veel grotere kans maakt delen van het linkse gedachtengoed dat ik aanhang te verwezenlijken. Maar ik stem niet strategisch, ik stem helder: ik download alle partijprogramma's, lees en vergelijk ze, en stem op de lijsttrekker van de partij met het programma dat ik uitgevoerd zou willen zien worden. Dat is, tot nog toe, de PvdA, en was daarom, de laatste keer, Wouter Bos.

Ik schrijf deze gedachten overigens louter op om ze van me af te schrijven, niet om een brede maatschappelijke discussie aan te zwengelen; die wil ik namelijk helemaal niet voeren. Ik wil met rust gelaten worden. Ik neem al twee dagen mijn telefoon zo min mogelijk op, bel niemand en vertoon mij niet buiten, omdat ik depressief, boos, en bang voor de toekomst ben, en walg van de maatschappij en mijn medemens. Noem het een voorjaarsdipje.