Wat zijn wij aan het doen?

19 november 2004

NEE!

SO-DE-MIE-TER OP! IK MOET DAT GEZANIK NIET! WAT EEN GELUL!

Kom ik gisteren, met Zat, vergaderen bij Kees Weidema, blijkt dat Marijne Hardenbol, de gitariste van die heerlijke band die (en waarmee ze) me in het verleden zo ongelooflijk veel plezier heeft bezorgd en dat zelfs een keer zo ongeveer bij me thuis heeft gedaan, aan een hersenbloeding is overleden, heel kort nadat ik voor de laatste keer 'Hoi' tegen haar zei, zondagavond jongstleden in het Patronaat. Belachelijk, oneerlijk, en vooral HEEL erg.

Nog los van de keren dat we, als bands, het podium deelden (is heel af en toe gebeurd) waren er de keren (is heel vaak, maar altijd te weinig gebeurd) dat ik voor het podium stond waarop dat lieve, grappige meisje lief en grappig deed bij lieve, grappige muziek, en ik intens genoot (net als zij trouwens, dat spatte ervanaf). En nu is dat lieve, grappige meisje, dat nota bene twee jaar jonger (36) was dan ik, ineens dood. Wat een zin-loos gelul.

Ik wens Leonard en alle andere betrokkenen vre-se-lijk veel sterkte toe.

Drukt je wel weer met je neus op de feiten zeg, dit allemaal. En die waren al zo bizar, de laatste tijd.

Quod erat demonstrandum: kom ik gisteren, nadat ik, na de vergadering, de Greenwheels weer in de Parkeergarage Stationsplein geplempt heb en voor een stevige wegdrinker met Mike Veldkamp bij Ome Dick in Lugosi's ben geweest, thuis met Taxi Adriaan, vermis ik mijn sleuteli. "Geen probleem", denk ik, "die liggen in de Greenwheels". Dus ik die auto opnieuw reserveren en lopen, naar Parkeergarage Stationsplein, nadat ik eerst Kees gebeld heb en gehoord dat ze daar niet zijn (misschien zijn ze in de taxi, maar dat blijkt dan pas morgenochtend, omdat die specifieke taxi door de chauffeur, die klaar was met zijn dienst, afgesloten voor de deur is gezet van een nu nog slapende collega die morgen om 07:00 begint met rijden). Vlak voordat ik bij de Parkeergarage arriveer, kom ik op een bemoste, natte stoeptegel vreselijk ten val, voor het spoorwegviaductje van de Jansweg. Mijn linkerknie doet vreselijk pijn en ik kan nauwelijks meer lopen, maar gebroken lijkt het allemaal niet. In de auto blijkt dat de sleutels daar ook niet zijn. Met de auto thuisgekomen, blijkt buurman Bert niet wakker te worden van de deurbel. Na een koude, lange nacht in de auto (met wat rondrijden naar de pomp voor koffie enzo, en af en toe kat Gympie als gezelschap) wordt Bert rond zevenen (als net gebleken is dat de sleutels echt ook niet in de taxi waren) toch wakker en laat me binnen. Eenmaal met de reserveset mijn woning ingeraakt, blijkt al snel dat de sleutels nooit mee waren naar Kees, want bovenop de pleerollen in het toilet waren blijven liggen. Dat wordt geen trainen vandaag, maar harde diepe fysio, en als ik mazzel heb kan ik dan toch de Zevenheuvelen-omloop doen, bij Groesbeek, aanstaande zondag, voordat ik maandag naar Marijne's uitvaart kan, en dinsdag naar die van Max' moeder. Het is me vreemd te moede, want te bizar voor woorden.

Maar da's allemaal veel minder bizar dan Rigter, van Gogh en Hardenbol. Ik heb niks, te klagen.

Update
Het blijkt om een verrekte (hopelijk niet ingescheurde) mediale knieband te gaan, links binnen. Rust en monitoren is het devies, maar trainen en lopen mag op zich wel, zolang er niet teveel buigen en strekken bij komt kijken, of direct krachtzetten op de band. Dus vandaag een gewone training afgewerkt, voorafgaand aan eten met Fjodor, maar minus de Legpress.