Wat zijn wij aan het doen?

9 december 2004

In Noordeinde langs de kist aan het defileren, vanzelfsprekend. Leverde me deze keer een compliment van de hofhouding op (ik kwam in lang zwart met hoed, nam die af bij binnentreden van de voorkamer van de Chapelle Ardente, viel voor de kist op mijn kapotte linkerknie, en fluisterde voor ik opstond, nadat ik mijn hoofd weer hief, "Vielen dank" - waarop, bij verlaten van het paleis, een rond-de-vijftigjarige man uit de hofhouding mij aanschoot en zei "Ik wilde u even complimenteren met de zeer respectvolle manier waarop u de prins groette - wij zijn dat niet meer gewend, hè"; ik antwoordde "Minimaal, meneer, minimaal" en "Ik ben het helaas inmiddels wel gewend, laten we hopen dat het weer even gaat duren, nu").

Aangrijpendst (naast, alsook bij het overlijden van Juliana, de halfstok vlaggen bij alle buitenlandse ambassades; destijds vond ik vooral dat bij de Braziliaanse ambassade zo'n mooi gebaar van de erfvijand): de kransen van respectievelijk de Keizer en Keizerin van Japan, en de Bondskanselier van Duitsland.

Daarna was ik nog geen vijf minuten in de eersteklascoupé van de intercity naar Amsterdam CS via Schiphol (ik had net Schelden opgehangen), of Frits Bolkestein stapte die coupé binnen, zette zich neder, begon dossiers te lezen en met forse gebaren te verscheuren na bestudering, en zette het op een kuchen, intenser naarmate de conducteur naderde. Die bekeek zijn vervoersbewijs en sprak: "Heeft u een overgangsbewijs?" "Wat?" "Een overgangsbewijs; dit is een tweedeklaskaartje, u zit in de eerste klas." "Oh! Nou... ...dan ga ik wel naar de tweede klas." "Er zijn meerdere mogelijkheden. U kunt natuurlijk ook het verschil bijbetalen." "Neenee, ik ga dan wel naar de tweede klas. Ik weet toch zeker dat ik 'eerste klas' heb ingetoets op dat apparaat..." "Ja, soms werken ze niet mee, hè". Exit Bolkestein. Ik moest mij niet alleen bedwingen om niet heel hard te grinniken (de NS-kaartautomaat heeft mij ooit deels een relatie gekost, omdat de dame in kwestie het onverteerbaar vond dat ik me ergerde aan het niet-bufferen van dat apparaat: ik kon het uit routine zo snel bedienen dat het op tilt ging en ik alles opnieuw in moest toetsen, dus ik vond het slechte software), maar ook om niet aan te bieden het verschil voor Frits bij te passen. Woeha.