| Doorzoek deze site: Wat zijn wij aan het doen?
27 maart 2005 Van Top tot Teen door Nederland heen: Schiermonnikoog-Kloosterburen Ken je die bak van die Chielie die naar Schiermonnikoog toe ging? Die ging niet. Het leek, verdomme, wel een herhaling van een eerdere trip, die ik ooit met mijn familie zou maken, naar Terschelling. Daar zat toen mijn zusje, met soon-to-be-gemaal Peter. En wij zouden ons daar bij ze voegen, maar dat gebeurde nooit, omdat we, hoewel we op tijd verschenen in Harlingen, de boot misten (te lang koffiegedronken in de kelder van de terminal, wegens misverstand onzerzijds met pa, die de auto aan het parkeren was). De woorden 'ooit' en 'nooit' zijn niet voor niets sterk verwant: iets soortgelijks gebeurde vandaag. Vandaag zou de dag der gerechtigheid zijn. Want vorige keer, in 2002, waren wij (de Wandelsoc.) met Lammert Kwant de verkeerde kant opgelopen. Van zuid (de Waddendijk in Kloosterburen) naar noord (Schiermonnikoog), namelijk. Maar deze etappe moest toch echt de eerste zijn van ons monsterproject 'Van Top tot Teen door Nederland heen', en dat gaat niet van Teen naar Top. Dus moest het over. Omstandige uitleg onzerzijds zorgde destijds uiteindelijk voor verhelderd begrip aan Lammert's kant, maar het duurde tot dit jaar vooraleer er weer een weers- en getijdenmatige kans was het te proberen. Dag 0 - Duikpakkenkoel Daar hadden wij daarom naar uitgezien. En de voorpret begon al in Vinkeveen. Vinkeveen? Vinkeveen. Of eigenlijk, beter, in Almere. Almere? Almere. Daar hadden we namelijk afgesproken, om er, op de dag voorafgaand aan de tocht, duikpakken te huren (die zijn verplicht als je op zo'n rare tijd in het jaar gaat wadlopen, omdat je anders te snel afkoelt bij het onverhoopt wegdrijven in afwachting van de reddingshelicopter). 
Verleden keer, toen het niet doorging wegens slecht weer, was ons dat daar, in het Aqua Business Center, namelijk prima bevallen, qua service en snelheid. Maar op deze zaterdag 27 maart bleek de voorraad, in Almere, niet toereikend. Dus toen ik daar eenmaal, na foutgereden te zijn naar de verkeerde toko, stond, kreeg ik dat van Marco Neumann te horen en reden wij in konvooi, ik met Henk in de auto, richting Vinkeveen, naar de andere vestiging van Aqua Business Center. Onderweg raakte ik Neumann kwijt, dus ging Henk, potsierlijk in zijn onderbroek, de weg vragen aan een autochtoon, en zo kwamen wij toch nog aan de Baambrugse Zuwe. 
En daar, vlak naast waar tot voor zeer kort André Hazes zaliger woonde, huurden wij, inmiddels uitgebreid met de ook daar gearriveerde Barend Rijkman, dus vrolijk duikpakken, van Chris, de eigenaar. Dat was een even vrolijke, overduidelijk homosexuele kerel. "Wat heb je op?" "Hugo Boss." "Lekker zeg!" Kom daar maar eens om, bij de kassière van de Vomar. Aardige man die ons nog flink matste ook, door ons geen borg te laten betalen, ipv 5x.  Afijn, eenmaal voorzien namen wij, minus de gehaaste Rijkman, plaats op het naastgelegen terras, van De Plashoeve, om de succesvolle huur te vieren. Wij, dat waren dan dus Neumann, van de Bilt, de Gisser, van der Schelden en ondergetekende. En wij lieten ons de bittergarnituren en broodjes bal prima smaken, bij het bier (en fris, want Neumann en ik moesten nog rijden) in de late namiddagzon. Op de garnalen na dan. Die waren te koud, dus stuurden wij terug, zodat wij er nog meer kregen, die wij ook terugstuurden, telkens wel zo slim alle wèl warme garnaal eraf te eten alvorens.
Maar ja, ze waren ook echt koud, voor de rest. Anyway, tevreden over bediening en etablissement, alsook over het Aqua Business Center, trokken wij uiteindelijk weer huiswaarts... Dag 1 - Enige Marsdag ...en de volgende morgen begon interessant. In Chinese zin dan dus. Want vandaag was de dag van de Zomertijd, en NATUURLIJK ging ik er de fout mee in. Niet dat ik 'm vergeten was, hoor. Neenee. Ik had mijn wekker keurig bijgesteld, dus werd op tijd wakker. Maar toen ik die uitgezet had, en gedouched had, lette ik niet meer op de wekker, maar op de klok in de woonkamer. Die, moet u weten, stel ik nooit bij. Het hele jaar niet. Hij staat altijd op wintertijd. Pure luiheid, mijnerzijds. Maar vannacht was ik natuurlijk nog niet gewend aan het feit dat-ie plots een uur achterliep. Dus dacht ik: "Relaxed, dat heb ik goed geregeld, alle tijd nog, rustig inpakken, pomtietom..." ...totdat ik gebeld werd door René. Waar of ik bleef. Want dat hij toch al weer gauw een half uurtje stond te blauwbekken op het Jaarbeursplein. TYFUS! Ik dus alsnog met een noodgang mijn Opel Combootje in, en veel te hard naar Utrecht. Dat liep goed af, want daar stond René, gelukkig, nog. Hij zat nog niet of het gaspedaal lag alweer vlak op de bodem, en dat bleef zo, tot diep in Groningen (René zou het nog maanden over deze dodemanstocht hebben). Daar mòest ik namelijk stoppen, om te tanken, te ravitailleren, en de sanitaire voorzieningen doeltreffend te vernietigen, maar toen waren we nog zo'n 80 km verwijderd van Lauwersoog. En daar hadden we al moeten zijn, want was, zojuist, de boot vertrokken, naar Schiermonnikoog, met daarop onze vriendjes van der Schelden, van Geyningen, de Gisser, Swarts, Fischer, Rijkman, van Prijzen en van Geyningen (Albert had zijn broer weer eens meegebracht, en Neumann was zelf niet gegaan, wegens beslommeringen thuis). Niet gehaald! Mooi kut! Maar, was inmiddels telefonisch gebleken, minder kut dan mogelijk, omdat Lammert Kwant, onze gids, ook een boot later naar Schiermonnikoog zou nemen, en wij dus op hem konden gaan wachten op Lauwersoog. De rest van ons gezelschap zou zich, intussen, op Schiermonnikoog vermaken met het te voet afleggen van het ontbrekende stuk van 'Van Top tot Teen door Nederland heen', van de noord- naar de zuidkust van Schiermonnikoog (en daartoe eerst eens fietsen huren om bij het vertrekpunt te komen). 
Eenmaal op Lauwersoog (prachtige rit, vanaf Groningen daarheen, dan kom je door plaatsen met illustere namen als 'Kleinehuisjes', en inderdaad zeg, dat zijn iebelige optrekjes in een overdonderend leeg, en daardoor onheimelijk ruig landschap) namen René en ik het er daarom maar van, in Restaurant 'Wadden Zeezicht', waar ik mosterdsoep met lekkerbek, en René tomatensoep met uitsmijter at.  Om een uur of drie, kort nadat René en ik enkeltjes Schier hadden gekocht bij Rederij Wagenborg, en ook nadat ik mij had kunnen vermaken om twee nichten in een Smart Roadster (dat is een Smart die zo sport en duur is dat-ie, in een door mij en gewaardeerde collega Corno van den Berg ooit voor Wegener in elkaar geknutselde autoRAI-bijlage figureerde als conceptcar, daarom wist ik wat ik zag, en je ziet die dingen normaal nooit, maar op Lauwersoog zag ik er uiteraard één, en de twee nichten erin moesten helemaal niet naar Schier, maar kwamen alleen hun Roadster laten zien aan whomever daar rondliep, mij dus), verscheen als afgesproken Lammert Kwant.
 Lammert (het deed mij deugd hem te zien; hij was gelukkig geen spat veranderd, hij leek nog steeds sprekend op Doc Emmet Brown) wond er geen doekjes om, en deed zijn alter-ego uit 'Back to the Future' eer aan: "Heren, wij hebben een probleem." En wij maar denken dat dat net was opgelost. "De heren op Schiermonnikoog hebben zeker allemaal hun auto hier op Lauwersoog geparkeerd?" Wij dachten van wel. "Maar die hekken om de parkeergarages en -terreinen hier, die gaan om half acht vanavond dicht. Dan zijn wij nog niet terug hier."
Voordat dat ingezonken was kwam Lammert met een oplossing. "Dus ik denk dat één van de heren met alle autosleutels terug moet naar Lauwersoog, om die auto's eruit te halen en te parkeren op de parkeerplaats aan de overzijde van de sluis. Die is namelijk gratis en sluit niet."  Raad eens wie die ene werd? Er vond natuurlijk, op de boot naar Schier, waar ik inmiddels op zat met Lammert's retourtje (en hij met mijn enkeltje), nog wel de nodige telefonische discussie over plaats (de oud-commandi waren van zins dan maar de hekken te slechten, tot ontsteltenis van Lammert en meesmuilerij van mij, want ik had die hekken gezien en Lammert vreesde voor zijn goede reputatie als wadloopgids, bij de plaatselijke autoriteiten; en Lammert regelde tussendoor nog een hotel voor ons in het Bovengroningse, dat kort daarna weer afbesteld werd), maar uiteindelijk gebeurde wat Lammert voorstelde.
 Daarom ontving ik van onze Schiermonnikoogers, bij aankomst aldaar, waar ik als enige in Wandelsoc.-tenue rondliep omdat ik mij als enige niet in mijn duikpak had hoeven hullen (René en Lammert hadden dat op de boot gedaan, met het oog op de tij-dsdruk), niet alleen huldeblijken, maar ook hun autosleutels, met bijgaande schriftelijke uitleg (tevoren in Hotel van der Werff geprepareerd) over het waar, van die auto's. Vanaf het bovendek van de veerboot terug naar Lauwersoog kon ik vervolgens lange tijd volgen hoe mijn kornuiten over het wad naar de einder togen. "Stelletje kloot-zak-ken!", kon ik niet nalaten van daaraf te galmen. Maar het leverde wel unieke foti van het gebeuren op, dat moet gezegd worden.
 Op Lauwersoog zette ik mij dan maar diep zuchtend aan mijn taak. Die ving uiteraard aan met het uitrijden van mijn eigen Combo, en het daarmee localiseren van de door Lammert bedoelde vrije parkeerplaats. Die was snel gevonden (zijn instructies waren als altijd degelijk), en bleek op doenlijke loopafstand van de andere parkeerterreinen te liggen. Wat volgde was een bizar staaltje Grand Theft Auto - maar zonder schade, want met originele sleutels. Toch denk ik dat een toevallig patrouillerende diender mot zou hebben geroken. Maar die was er niet, jammer genoeg.
Dus toog ik ongehinderd met achtereenvolgens Harm's Audi A4 (kut, want dat automaatrijden kan ik voor geen meter, dus zat ik vooral bij de lage snelheden constant bijna met mijn kop door de voorruit van het remmen), Albert's Nissan Almera (prima, niks mis mee), Bert's Opel Frontera (prima, niks mis mee) en Barend's Renault Laguna (WAUW! Wat een auto! De man heeft niet alleen het uiterlijk van een porno-ster, hij rijdt ook in z'n wagen!) naar dat grasveld aan de dijk. Eenmaal mooi ingeparkeerd en keurig op de groepsfoto gezet, bleek het eigenlijk alweer tijd voor het tweede deel van mijn taak: het naar Kloosterburen rijden, om daar de groep te begroeten, en gedeeltelijk op te halen en naar hun wagenpark te transporteren. 
En nu kon ik natuurlijk kiezen in welke van hun auto's ik dat ging doen. Nou, die keus was snel gemaakt. Want Barend's Laguna was niet alleen de lekkerste auto (alles eraan is comfortabel, zowel qua interieur als qua rij-eigenschappen), maar bevatte bovendien een TomTom. Die bracht mij weliswaar naar het verkeerde Kloosterburen (wel dezelfde gemeente), maar dat lag meer aan mijn onkunde in het TomTommen dan aan de TomTom. En uiteindelijk kwam ik, met zelfs nog genoeg tijd voor een bezoek-ter-koffiezuip aan de plaatselijke kroeg, Café Restaurant Pizzeria Willibrord, waar ik in mijn vol ornaat veel opzien baarde, terecht waar ik wezen moest: in Bokum, in het verlengde van de Damsterweg. Bij dezelfde boer die ons de eerste keer al zo argwanend had bekeken, toen wij helemaal aan de grens van zijn terrein onze auto's hadden geparkeerd, aan de Ommelanderzeedijk. 
Ook nu bleek hij waakzaam: kinders, hond, vrouw en hijzelf ook kwamen allemaal naar buiten om de zotte westerling te bekijken. Die legde bereidwillig uit wat-ie kwam doen en werd verder ongemoeid gelaten. Een half uur later besloot ik maar eens bij de dijk te gaan kijken, en verliet ik de Renault voor een korte voettocht. Eenmaal op de dijk (nog een beste tippel, vanaf Bokum) zag ik niets. Ik hoorde van alles (voornamelijk vogels, overigens), maar zien, ho maar. Aardedonkere kustlijn. Ik kwam op het lucide idee dan maar lichtseinen te gaan geven door met mijn camera te flitsen. Ook dat leverde geen contact op met mijn wandelaars, die nu toch dicht de kust zouden moeten zijn genaderd. 
Uiteindelijk kwamen ze, tegen de wind in, de weg langs de dijk afzetten. Geen wonder dat ik ze niet gehoord had. Adembenemend, dat gedrag, van de stilte en de afwezigheid daarvan. Het Geluid, van de Wadden. Dat ik ze niet gehoord had was des te onwerkelijker, omdat ze mijn lichtsignalen wel gezien bleken te hebben, maar er bovendien nogal wat misbaar was geweest. Het tempo had namelijk zo hoog gelegen, dat Bert van Prijzen, op het stuk vlak voor de Groninger dijk, dat het zwaarste van de hele tocht is, omdat je daar door diepe modder moet ploeteren, een hitte-stuwing had gehad, en domweg was omgevallen. Maar goed dat dokter Fischer van de partij was. Bert kon het niet alleen navertellen, maar was bovendien alweer in opperbeste stemming. Dat was ik inmiddels ook alweer, want het uitrijden van die auto's was, voor een kakelvers taxichauffeur als mijzelve, best een prettige klus geweest, en bovendien was ik erin geslaagd de meute terug te vinden. Bleef natuurlijk zuur dat ik zelf niet aan wadlopen was toegekomen, maar dat laat zich rechtzetten, op termijn.  Eenmaal terug bij het wagenpark, in naast Barend's auto ook een taxibus, werden de in Vinkeveen gehuurde duikpakken allemaal in mijn auto gedumpt, omdat ik, van de huurders, de enige bleek te zijn die in staat was om in de komende week daarheen te rijden, nu Neumann er niet meer was. En dus reed ik daarmee, met René langs Utrecht (waar ik hem afzette na weer een dodemansrit, dit keer niet door de snelheid, maar door het nachtelijk ontij, dat ons onder andere een levensgevaarlijk, gemeen gevalletje aquaplaning vlak boven Lelystad opleverde - maar goed dat ik onlangs van vaderlief een anti-slipcursus cadeau had gehad), terug naar Haarlem, waar ik Schelden weer ontmoette, met hem Murphy's (thuis van onze jaarlijkse Lintjesregen) indook, en het nog lang onrustig bleef (ik zag er bijvoorbeeld plots een Smart Roadster - zo zie je ze nooit, zo 2x per dag; maar wellicht zag ik inmiddels dubbel, van de drank). Tot zover goed.
Dag 2 t/m 5 - Duikpakkenkut Maar daarna kwam er foeilelijke staart. Leest u mijn mail, gericht aan de duikpakkenhuurders, van de op alles volgende zaterdag 2 april:
Zo kwam het, dat de lol, die ik op de dinsdag na Tweede Paasdag nog leek te hebben, toen ik, voorafgaand aan een vergeefs bezoek aan de Baambrugse Zuwe, op een prachtige zonnige dag langsging bij Secretaris van der Schelden, op het Kanaleneiland in Utrecht (de veiligste buurt van Nederland, omdat er naast Schelden uitsluitend allochtonen wonen), en daar vol afgrijzen zijn compostemmer bekeek (je kunt je afvragen hoe veilig Kanaleneiland is als Schelden er woont), mij al snel verging. 
En die zou voorlopig vergaan blijven. Naast de kosten van duikpakkenkut kreeg ik namelijk ook al geld van de Wandelsoc. voor de support bij de vorige Dodentocht (ten tijde van Duikpakkenkut 7,5 maanden geleden, sic!). Het laatste deel van die uitstaande bedragen werd uiteindelijk op 1 augustus 2005 terugbetaald. Nou vraag ik u. Not. Je vraagt je soms namelijk af waarom je het doet, Voorzitter zijn van zo'n Sociëteit. Maar ik zal u dat zeggen. Dat doe je vanwege het Gewandeld Hebben. Al is dat dan soms ook zo hemelhoogtergend. Maar goed, dat het dat niet altijd is. Mijn prosit, Klootzakken. Keurig gewandeld. Aken wacht. |
|||||||||||||||||||||||||
