Wat zijn wij aan het doen?

6 november 2006

Er is iets ergs aan de hand. En ik hoor er niemand over.

Het is verkiezingstijd, en allerlei onderwerpen zijn ineens zeer belangrijk. Daar zitten er zelfs tussen die belangrijk zijn, of zouden moeten worden.

Maar over 1 ding hoor ik niemand. Terwijl het wel gebeurt.

Achter onze rug om, onze rug, als stemgerechtigde belastingbetaler, is een snode groep vileinerikken bezig ons geld over de balk te smijten en te verspillen.

Hoewel, achter onze rug om - dat is niet helemaal waar. Het is zelfs nog erger. De snoodaards komen ermee weg terwijl wij er wel voor gewaarschuwd worden. Zo groot is hun arrogantie, dat ze ermee doorgaan, zeker in de wetenschap dat wij niet reageren. Want niemand reageert erop, niemand doet er iets aan.

Wat zegt u? U weet niet waar ik het over heb? U hebt het niet gemerkt? Nou, ik wel. Ik weet niet zeker of het overal gebeurt, en ik reis de laatste jaren minder met het Openbaar Vervoer dan in mijn studententijd, dat moet ik toegeven.

Maar toch heb ik het in zeker zeven plaatsen gehoord. In Haarlem, in Utrecht, in Nijmegen, in Den Haag, in Amsterdam, in Leiden, in Delft; en dat is wat ik me hier, nu, herinner, zonder dieper te graven: het topje, van de ijsberg.

En iedere keer was de boodschap hetzelfde. Die boodschap kwam van de eenzamen die ons, tegen de verdrukking in, met grote moed proberen te wijzen op het onrecht dat geschiedt, maar geen gehoor vinden. Met gevaar voor eigen leven melden helden wat niemand verstaat, niemand wil horen, niemand beseft.

Behalve, kennelijk, ik. Ik lag er zelfs nog wakker van, pas, aan het eind van een lange reis naar Haarlem met Max. En nog sliepen mijn mede-passagiers. Geen van hen leek te registreren wat door de coupés heen na bleef vibreren.

Maar ìk hoorde, en verstond het. "Dit is het eindpunt van deze trein".

Jawel, mensen. Dat is dus wat er gebeurt.

Onze prachtige treinen, de mooiste van Europa, worden niet alleen bedreigd door de komst van ingekochte gastarbeiders uit omringende landen (stellen van bedenkelijke kwaliteit, die zich lui, piepend en laat door ons landschap bewegen, ons spoor vervuilend, met vreemde smetten), ze worden ook te pas en te onpas afgedankt, terwijl ze er nog prima uitzien.

De lange reis manhaftig volbracht, worden ze ongezien weggetrokken en - denkelijk - bruutlasserig aan stukken gesneden.

En dat is schandalig, omdat ze heel veel kosten, en volgens de NS gemaakt zijn om "decennia" mee te gaan. Daar gaat ons goede belastinggeld!!!

Dapper, is de conducteur, die ons dit durft te melden! Laf, zijn wij, als wij niet horen, niet verstaan! Laat daaraan een eind komen!

Het is tijd voor de barricaden, voor Breed Maatschappelijk Ongenoegen, voor Burgerlijk Ongehoorzaam Gedrag! Nederland verdient beter!

Laat het niet meer ongemerkt voorbijgaan! Ik roep u hierbij allen op! Rijs op uit uw zetels, als weer een eenzame held u meldt wat mis is! Spring op, vorm een cordon om de trein, ga ervoor staan, en weiger het arme werkpaard te laten wegslepen naar een vroegtijdig, roemloos, wreed einde!

Kom in verzet! Snijd ze de pas af! Durf het te zeggen! Laat het weerklinken over perrons, uit uw getergde, rechtschapen kelen, de vlammende, schallende roep:

"Hij ziet er anders nog prima uit!".

Naschrift, 10.05.2011: Henk Brouwer (op LinkedIn) • De verwarring over REIS en TREIN heeft te maken met het jargon van NS / ProRail: voor die organisaties is een trein niet een groot, geel gevaarte om reizigers te transporteren, maar een bepaalde verplaatsing van een treinstel (met nummer) tussen twee stations. Dus een trein (voor ons gewone Nederlanders) kan voor de NS op een dag meermalen een trein in hun jargon zijn.