Wat zijn wij aan het doen?

23 februari 2007



Een lansje aan het breken voor iets belachelijks, want het houdt ons uit de slaap, en van het werk.

Ik heb nog nooit zoiets gezien.

Over mij is dezelfde koortsachtige opwinding die mij voor het laatst overviel in de vroege jaren '90 van de vorige eeuw, bij het verschijnen van Doom.

Intermezzo
Klein intermezzo, omdat het een leuk verhaal is, en illustreert hoezeer Doom mij schokte - ik was dat aan het spelen in de Weesper studentenflat, waar Maat Aad toen woonde, in zijn kamertje dus, toen er twee dames binnenkwamen. "Wij houden al de hele avond een wedstrijd wie van ons het beste kan tongzoenen, en nou moet jij jureren". Ik, niet de lulligste, zei "Okay". Een kwartiertje verder velde ik mijn oordeel, waarop de kleine van de twee in woede ontstak en mij diep haatte. Sja, ze zoende nou eenmaal alsof ze op een tandartsstoel ging liggen voor een fluor-behandeling. De andere gooide haar hele lichaam erin, dus dat was wel lekker. Die raakte daar bovendien behoorlijk opgewonden van en wilde dus meer. Nou zou iedere gezonde Hollandse jongen haar dat waarschijnlijk gegeven hebben - maar ik dus niet. Ik sprak: "Oh nee, daar komt niets van in, want ik ben Doom aan het spelen. Wegwezen!". En ik vond dat ik mooi 2 vliegen in 1 klap had geslagen, want zodoende was ik bovendien mijn toenmalige vriendin Susan Deuss trouw gebleven - althans, in mijn optiek. Zij bleek dat, bij thuiskomst mijnerzijds, in haar woning aan de Albert Cuijp, anders te zien. "Je had haar net zo goed kunnen neuken!" Nou. Dat vind ik dus nog steeds niet. Sja. Vriendin Deuss pakte sowieso niet zo snugger (en wel slecht) uit. Maar het mooiste was dat die geile dame een dag of wat later aan Maat Aad vroeg "Waarom heeft-ie me niet geneukt?" en Aad, in een wat norsige bui, antwoordde: "Humpf. Ik denk dat-ie je lelijk vond.". Niets van aan dus: het kwam door Doom. Ik wou maar zeggen: be-ter dan sex.
Einde intermezzo

En nu is daar de wedergeboorte van de scifi-serie die nooit kon opboksen tegen haar grootste broer, omdat het in de originele BSG alleen om jongensromantiek, schieten en vliegen ging. Een soort van A-Team in de ruimte. Dat was wel geinig, maar geen match voor het tot nog toe onovertroffen 'Star Trek: The Next Generation', waarin dat allemaal ook zat, maar bovendien elke aflevering een diep menselijk, en meestal maatschappelijk zeer actueel thema werd uitgespit.

Nou, die tijd is voorbij. Ik heb nog nooit zoiets gezien.

De nieuwe BSG doet niet alleen wat STTNG deed, het doet het VEEL beter, en VEEL dieper, en VEEL meer. Het zal beslist minder vernieuwend zijn en tot minder wetenschappelijke ontdekkingen leiden, maar het leidt, bij goed bekijken, beslist tot beter DEN-KEN. En zoals Maat Aad terecht zegt: dat is, onterecht, uit de mode.

BSG is niet, zoals STTNG, los per aflevering bekijkbaar. Het zijn geen op zichzelf staande verhalen: je moet het helemaal volgen, anders volg je het niet.

En het verhaal is, net als de thema's erin, geweldig - maar belangrijker is dat de wijze van in beeld brengen ongekend realistisch, hard, correct, en prachtig is, met fan-tas-tisch acteerwerk bovendien. Het maakt bijna niet meer uit dat het ook nog eens vol zit met verwijzingen naar zo'n beetje al het goede dat ik heb gezien: van 'Happy Days' (met Gaius Baltar als de Fonz) tot 'Terminator 2', van 'Die Hard' tot 'The Pianist', van 'Platoon' tot 'The Matrix': BSG is da bomb.

En ik heb trouwens ook nog nooit een serie gezien waar de verhaallijn af en toe zo ijzig is dat ik niet verder WIL kijken, omdat ik me de helden liever herinner als helden dan dat ze in mijn achting kelderen - en dat gebeurt hier met regelmaat. Fokking schokking. Uiteindelijk ga je dan trouwens toch weer van ze houden hè, omdat het net mensjes zijn.

De nieuwe Edward James Olmos heet Adama - en ik heb nog nooit zoiets gezien. Ik. Heb. Nog. Nooit. Zoiets. Gezien.


Oh ja. En dan was er vandaag een nieuw kabinet, niet? Wel, ik vind Harry nog steeds een geschoffelde Potter, maar ik ben intens en diep verheugd dat er Eindelijk een Einde is gekomen aan de Fascistische Dictatuur die ons land acht jaar lang wanbestuurde. En dat er ein-de-lijk een wijf-met-kloten in het kabinet zit (Mevrouw de Minister van Binnenlandsche Zaken). En zij droeg, ter bordes, een Paars jasje. BRAVO!