Wat zijn wij aan het doen?

29 juni 2008

Aan het thuiskomen, van een reisje naar de Rijn.

Dat was inspannend. Op vrijdag 20 juni reden wij heen. En ik moest rijden, want Raymond de Gisser mag dat nog niet (geen rijbewijs). Maar ik had slecht geslapen vooraf, door hitte, muggen en ontregelarij, en zoveel mogelijk gewerkt, op de taxi, ter voorafcompensatie van het wegzijn. Ray moest mij tot vier keer toe wakker maken omdat ik in slaap viel achter het stuur, en de laatste paar honderd kilometer stopten we op iedere parkeerhaven waar ik, de motor nog ronkende, tien rondjes om de wagen rende alvorens weer in te stappen en door te scheuren.



Aangekomen (na 9 uur rijden en, aan het eind daarvan, een stukkie racen over kronkelende heuvelweggetjes met een vrolijke Duitser in een BMW, die ook nog met ons wedijverde in voetbalvlaggerij vanuit de auto) in Waldshut-Tiengen, en ingekwartierd in Hotel Akropolis, troffen wij Albert, Barend, Henk en Ton in de kantine van de FC Tiengen 08, waar het gezellig werd tijdens Kroatië-Turkije (dat Turkije won tot grote vreugde van ongelooflijk veel Turken in Tiengen, bij wie wij dan ook nog maar gingen buurten).

De volgende ochtend moest er 42 km gelopen worden, over sterk geaccidenteerd terrein (hoger en scherper dan de Ardennen - deze, overigens prachtige, tocht is zeg maar Diekirch met de ondergrond van de MESA), bij bijna 40 graden. Maar Henk en ik liepen wegens lullen met twee Duitsers mis, en daardoor zo'n 55 i.p.v. 42.



En daarna wilde men naar Basel, waar Oranje tegen Rusland speelde op het EK. Leuk, maar hoewel Barend ons zijn auto leende, ging hij zelf niet mee - wat mij, omdat ook Albert en Ton in Tiengen bleven, de enige chauffeur maakte. Dus ik weer achter het stuur, voor de 3,5 uur richting Basel. Daar ingeparkeerd volgde een half uur treinen naar het centrum, en een uurtje trammen en lopen door de stad naar een plein-met-groot-scherm. Daar waren wij een kwartier voor het eind van de eerste helft, en dus op tijd om de ondergang van Oranje (wij verloren met 3-1 van Guus Hiddink's Rusland en dat had niemand, ook ik niet, verwacht) verder mee te maken. Daarna volgde de 5 km van Basel (lelijkste mars die ik ooit liep): over glas en plastic tussen duizenden Oranjefans terug naar het station, terwijl achter ons rellen uitbraken tussen Russische en Hollandse hooligans. Beetje een verschilletje met Bern waar alles zo roemrucht vredig verliep. Van station terug naar parkeerplaats volgde een drie kwartier treinen als haringen in een ton, tussen bijzonder antisociaal oranjevolk. En OP de parkeerplaats bleek Barend's accu leeg omdat ik, kennelijk, de lichten had aangelaten. 80 euro en een uur verder konden we dankzij de Zwitserse versie van de ADAC weer terug naar Tiengen - waar wij na weer 3,5 uur rijden om 02:45 am arriveerden.



Weer wakker volgde de tweede marsdag, dus weer 42 km over heavy heuveli, in brandzon dan dus. Die lukten en daarna konden we dan gaan relaxen.



Maar de volgende ochtend begonnen twee dagen die Ray en ik koud moesten maken tussen Klettgau en MESA. En in plaats van ergens in Duitsland een goedkoop hotelletje te zoeken, kozen Ray en ik ervoor nog eens 3,5 uur de andere kant op te rijden (naar het oosten dus) en een nacht te spenderen in een goedkoop hotelletje: Gasthof Rose, van de familie Schlichtherle, in Vorderhornbach. Maar eerst zwommen wij nog even in het mega-heldere water van de Bodensee (debiel plan van Vis, maar heerlijk en met geweldig verfrissende uitwerking, en ook gaaf, die springtoren in Hagnau, waarvanaf je heel even het parachutistengevoel kreeg, zo van "kut, ik val!"). Vorderhornbach was verder heerlijk, dit ondanks weer 2 uur rondrijden door de omgeving (want als je er nou toch bent moet je het daglicht wel benutten om het overweldigende landschap te genieten, dus dat deden wij, onder andere op de klimweg naar Imst die, net als toen ik er met Aad was, afgesloten bleek vanaf Pfafflar).



Weer een ochtend verder bleek die klimweg naar Imst open, dus reden we die en keken we onze ogen uit. Een mooi begin, van wat een lange kacheldag werd naar Vielsalm (zo'n 7 uur rijden, maar die onderbraken wij dan tegen het eind wel weer even voor een diner in Restaurant l'Académie aan de Place des Armes in Luxembourg).



En toen nam ik een besluit. Ik was nu ZO uitgeput van het rijden, dat ik besloot de MESA niet te lopen. "Alles goed en wel, maar als ik 'm nu loop win ik een sterretje met een 8 - maar als ik 'm NIET loop en voor de al betaalde 65 euro de goedkoopste vakantie van mijn leven ga houden, vier dagen lang, win ik oneindig veel meer".



Zo gezegd, zo gedaan. Toen wij vijf dagen later terugreden via Antwerpen (waar wij stopten voor lunch op de Groenplaats) was ik een hersteld mens. En dat is mooi en nodig, want over 2 weken staat de Vierdaagse voor de deur, en er moet hard gewerkt worden.