Wat zijn wij aan het doen?

13 augustus 2010

Gister, op donderdag de 12de (what's in a date?) had ik de vreemdste webbouw-voorbespreking uit mijn leven, tot nog toe. We (Adrianus en ik) zouden die bespreking hebben op het toneel van het Bostheater, daartoe vernood door vriend Nico, die daar meubelstuk is.

Dat komt, het huidig stuk van het Bostheater vergt een hoteldecor, en omdat dat zo is kan er niet alleen maximaal 1 nacht per keer in 1 van 2 beschikbare kamers daadwerkelijk gelogeerd, maar ook, in het hotelrestaurant op het podium, voorafgaand aan de voorstelling, gedineerd worden.

Maar daar kwamen wij niet. Althans, dat duurde. Dat kwam zo. De Chielmobiel (mijn onverschrokken Opel Combo, die mij naar Odessa en weer terug, en door heel Europa voerde) heeft de laatste tijd last van elektrieke buitenissigheid. Bij meer dan 120 kph en aanzetten van lampen en/of blower, en/of ruitenwissers en/of achterruitverwarming, loopt de accu leeg en wil dan de wagen na beëindigen van de rit niet meer starten - tenzij je eerst de accu weer oplaadt met een lader. Die ik heb, maar het is erg vervelend in het donker en/of bij regenbuien. Startmotor, dynamo en accu doen het echter - want anders zou-ie overdag niet prima rijden en probleemloos opeenvolgend starten, wat-ie wel doet.

Maar dat was niet het probleem van vandaag. Het probleem van vandaag was dat ik ook nog, in een slaperige bui, een stoeprandje meegepakt had, onlangs.

Sindsdien zat er een slinger in, hoopte ik, mijn velg (het alternatief leek mij namelijk de as en dan zou het al snel einde oefening worden). Maar vanavond, vlak voor rechtsaf slaan, het Amsterdamse Bos in, maakte een achterligger in de file voor het stoplicht mij opmerkzaam op mijn lekke band, rechtsachter.

Die bleek dus een flinke scheur te hebben, die kennelijk pas nu diep genoeg voor openbreken was geworden, maar waarvan het loshangend rubber al dagen voor het slingergevoel zorgde. Omdat de scheur aan de binnenkant van de band, dichtbij de as zat, had ik 'm niet eerder waargenomen.

Dat werd dus bandjeverwisselen. Maar dat strandde wegens lege, mogelijk ook nog kaduke reserveband. Dus werd het wachten, op de ANWB. Ik liet Aad achter bij mijn wagen, sprong op de erin meegebrachte fiets en reed naar het Bostheater, waar mijn nieuwe klant op mij zou wachten. Die was daar nog niet en ook in en rond het Bostheater vond ik 'm niet. Dus seinde ik de bazin van het Bostheater in en reed ik terug. Prompt vond ik de klant op de parkeerplaats naast het theater. Samen reden wij terug naar Aad en daar volgde dan dus die voorbespreking.



Omdat klant een biologisch ongediertebestrijder is, gingen wij tussen de plantjes vrolijk op zoek naar tripsen. We vonden ze nog ook. En verder lulden wij web. Onderbroken door de als altijd vriendelijke ANWB (ze hebben me nog nooit laten staan, als tegengesteld aan Routemobiel). Die mijn reserveband ontdeed van een afgebroken schroefje, er op die plek een prop inschoot (maar dat wel op het ANWB-thuisstation moest doen, tussendoor, omdat de proppen-in-de-auto op waren), 'm oppompte en rechtsachter aan mijn wagen hing.

Hey presto, nu konden wij toch nog net eten.



En al bleek ter podium dat de Bosvrijwilligers de boel inmiddels al in bakjes hadden verpakt (zodat wij op de tribune konden eten tijdens de voorstelling, wat velen daar ook, vanuit meegebrachte picknickmanden, plegen te doen) (Lieph, van de Bosvrijwilligers!), konden wij daaruit nog lekker aan tafel eten voordat wij met de nakaas ter amfitribune togen.

En het was heerlijk. Ook om de voorstelling, die uiterst vermakelijk is, en bovendien opvalt door geniaal gebruik van het decor. Het is daarom dat ik dit voor u schrijf, trouwens. Want het publiek is op en er zijn nog shows te gaan.

Dus mocht u weinig om handen hebben, wel een klein beetje geld (Het is niet duur!) en zin in een be-to-ve-ren-de zomeravond (dat wordt het in het Bostheater altijd), dan raad ik u met klem (naast vooraf Buienradar) het openluchttheater Amsterdamse Bos aan, om 'Don Q' te zien.

Beslist niet spannender dan mijn eigen leven, maar zeker meer dan de moeite waard.