Wat zijn wij aan het doen?

19 november 2010



this page in English

Ik moet in vorm gaan raken. Gisteren gaf de Ninja mij een high-five. Nu doet alles pijn. Da's pas kracht.



Het was de tweede keer. In onbedaarlijk korte tijd. Maar die was goed gevuld: Die Antwoord had de wereld bespeeld - en ik had een hoodie en T-shirt gekocht, en de CD (uit verantwoordelijkheidsgevoel, want alles wat erop staat had ik al, zij het niet in deze, slechtere, remastering).

Ik had daarnaast mijn best gedaan om de tekst van 'Enter the Ninja' eindelijk eens uit mijn kop te leren. En dat was, twee uur voor de voorstelling, gelukt.

Niet dat ik dat het beste nummer vind. Maar het beste nummer, 'Doos dronk', heet niet voor niets zo. Het is op zijn best als je lam bent, dus leren van tekst is niet zo aan de orde, dan: dat gaat vrees ik nooit veel verder komen dan het refrein en het "Ag, kak, fokofpolisiekar!".

Het voorprogramma was zo zeldzaam kut, dat ik nu nog niet weten wil hoe of het heet. Dat goldt voor de zaal, de grootboe beluisterend.

Des te bevrijdender de entree.

Die dat niet louter daarom was. Die opkomst van Yo-Landi kennen we, die hebben wij lief, daar houden wij van. Maar daarvoor kwam dat masker.

Daar zat, de vorige keer, een ander onder. Dat komt, de Hi-Tek heeft vliegangst. Ging het gerucht. Dus was dat toen Vuilgeboost. Daarom niet minder: ook dat was een wereldgig.

Maar een paar dagen eerder had Hi mijn al weken liggend verzoek ingewilligd, en mij gefriend op Facebook.

Toen had ik gezegd, echt en terecht, dat hij mijn leven dit jaar zo verrijkt heeft, en dat het dus, mocht ik hem zien schuiven, een groot moment ging worden.

Nou dat was nu.

Want er was geen twijfel, aan die gestalte. Tegen de tijd dat het masker afging, op driekwart van de set, wist ik het al lang: de Hi-Tek was gekomen. Daar kan geen Sint een punt aan zuigen. En de Hi-Tek kreeg, wat de Hi-Tek verdiende: een Heel Warm Welkom, in Amsterdam. Het geloei voor hem was, op de cruciale momenten, gelukkig niet van de lucht.

En voor de rest is er weinig te melden, want was het Een. Groot. Feest.

Eén, omdat ik, nog nooit eerder, zoveel lui in 1 zaal zag lachen. Onbevangen, recht uit het hart, eerlijk, blij en gelukkig.

Dat is wat Die Antwoord doet. Dat heb ik nog niemand zien doen. En ik heb toch al heel wat gezien.

Erg goede acts dwingen heel vaak respect af. Tranen ook soms, of genot.

Maar heel, heel zelden, zijn mensen zo BLIJ.



Waar we vorige keer nog wat waddefak waren, was er nu een groot warm bad. Die Antwoord was gekomen - en het was verstaan.

Ik maakte een weids gebaar, met mijn arm, naar die zaal, en ik keek, naar de Ninja.

En Waddy grijnsde terug, en twinkelde. Lachend, met die ogen. Look at you now. All up in de Melkweg.

Hop. Daar ging-ie weer. Over de gebouwen. Zwaaiend naar de kinders.

En wij, wij zwaaiden terug. Dag lieve Ninja. Thank you for being real. Want hoezo niet? Hier! Nu! Hier! Jullie zijn hier! En jullie maken die ge-wel-di-ge muziek!

Rest mij dus te zeggen dat, sinds die laatste gig, Yo-Landi kennelijk alleen nog maar op en neer gesprongen is. Godsonmogelijk, wat een conditie, in zo weinig meissie.

Tot mijn enorme onthutsing hield ik het deze keer niet vol met ze mee te springen. En dat terwijl ze ook nog veel beter zongen, en rapten, dan die vorige keer.

Ik moet aan het werk.