Wat zijn wij aan het doen?

24 augustus 2010



this page in English

Gisteren boog ik dan toch, voor de Ninja.

Want ik kwam om hem, Yo-Landi Vi$$er en DJ Vuilgeboost (daarmee ook bij verstek DJ Hi-Tek) te bedanken voor de hoop en de blijdschap die ze me sinds februari van dit jaar gegeven hebben.

Hoop, dat mensen die durven en doen tóch de wereld kunnen veranderen. Dat we daar niet allemaal te slecht voor zijn geworden met z'n allen. Dat het kwaad niet alle goed heeft overwonnen.

En blijdschap, om deze muziek. Prachtige muziek. Muziek die mij tot op het bot raakt, roert en vervoert.



Goed dat zal niet iedereen hebben - maar dat maakt mij lekker niet uit!

Ik heb dat wel en had dat dus ook gisteravond.

Eindelijk kon ik "YOUR life is like a videogame!" en "Yeah fokken WHO said SO?!" tegen de Ninja, en "You fuck with Die Antwoord, you fuck with the army!" en "Kyle's mama is a big fat bitch!" tegen Yo-Landi roepen.

Ik werd wat meewarig van een paar lui in de rij buiten, die zich, bij Hollands huilerig snertweer, in Ninja's trademark Pink Floyd 'Dark side of the moon' boxershorts hadden gehesen (met verder alleen sportschoenen of, erger, zwarte cowboylaarzen eronder aan). Dat was net zo potsierlijk als het enige meisje in Yo-Landi's net zo trademark gouden spandex broek. Get a life, or, better yet, a proper ass!

Maar ik was wel onder de indruk van de echte Zef lui die er waren. Met rare zelfbouw glamjasjes, neuspiercings en buitenissige kapsels die geen vermomming, maar dagelijks ding zijn. Prachtig.

Prachtig was, naast de hoeveelheid bezoekers (zeker niet meer dan 400), de daarmee toch uitverkochte zaal: die heet niet voor niets Trouw, want is gevestigd in de ruimte waar vroeger de drukpersen van de Perscombinatie stonden, in het gebouw aan de Wibautstraat waar heel groot 'Trouw' op staat). En die Perscombinatie is mijn voormalige werkgever dus dat wortelt in allerlei wilde herinneringen uit mijn vroege UvA-studententijd. Nachtelijke sex tegen een muurtje aldaar, enzo.

De zaal die het nu is lijkt op het oude Patronaat - zonder balkon: heerlijk overzichtelijk, intiem en retestoer.



Ontroerend: het microfoon-incident. Ninja stopt, bij '$copie', de show en toont aan dat Yo-Landi's mike het niet doet, door achtereenvolgens door de zijne en die van haar te praten. Dat ligt natuurlijk niet aan die microfoon (Yo-Landi heeft pas een signature wireless AKG gekregen): die wordt slecht uitgemixt. Ninja valt de zaalmixer lastig totdat het beter is, maar nog niet perfect, en geeft de mike dan terug aan Yo-Landi, met een ontwapenend verontschuldigend schouderophalen: "Are you ready for this?". DA's nou 'protection'. Lieph!





Zwaar gelachen, verder, toen een of andere gast net als Ninja ging crowdsurfen. Die kwam daarbij namelijk 2x zo dicht bij het podium dat de bouncers zich verplicht voelden 'm te pakken (met de bedoeling 'm dan via de zijkant van het podium weer het publiek in te laten zakken).

Maar dat lukte niet, omdat het publiek 'm alle 2 de keren net voor de naar zijn voeten klauwende vingers van de bouncers wegsurfte.

Dat zag Ninja, die vervolgens zelf in de pit sprong, die gast omhelsde, doorging met zingen, al zingend even totaal verdween in de meute en vervolgens met een grote grijns en onder enorm gejuich het podium weer besteeg tussen de bedremmelde bouncers.

Fantastisch, wat een mooi zelfgemaakt kadootje van en voor een rasperformer.



Mijn kadootje, intussen, kwam aan het eind: toen ik al teleurgesteld was omdat het niet meer leek te komen kwam het toch, als toegift.

Doosdronk, en ik ging uit mijn plaat.

Party party party party party party party!

Party party party party party party party!

Ja DAT vind ik nou een feestje! Kan ik moeilijk uitleggen, aan partypeople als Farid Kabbaj en Roy Donald Barbier: want heel ander, veel geiniger feestje, dit.

Happy, happy, happy, happy!

Tekenend ook, dat ik op weg naar de uitgang, als enige mij bekende Haarlemmer Heleen, de lieve lilliputster van Stalker tegen het lijf loop. Dat is net zo min vreemd hier, als het peinzende gezicht van Leon Botha.

En dat is heerlijk!

Ze zijn weer weg maar hun avontuur gaat verder. En ik volg het ademloos. Net zo leuk als Laura's laveren, tussen godgloeiend gezeik en de droom. Omdat het over hetzelfde gaat: doen wat je droomt, OMdat het kan!

Be happy.