Wat zijn wij aan het doen?

15 december 2010

Breed grijnzend aan het falen. En daar geenszins mee aan het zitten. Ik riep jarenlang, dat er geen beter was.

Omdat het zo was. 'De hittegolf', uit 2003, was jarenlang met afstand het allerbeste Groot Dictee der Nederlandsche Taal ooit door mij waargenomen. Want een goed dictee heeft verhaal, dat louter bij toeval ook nog goed dictee is. En dat had het. Zozeer zelfs, dat het mij tot T-shirts vervoerde: 1 en 2.

Welaan. Ik zal een nieuw shirt moeten maken. Ik voelde al zoiets aankomen. Want ik had Wierenga's boek 'Joe Speedboot' gelezen, en het is een fantastisch.

Welnu. Tommy zag, en schreef, en hemelse goedheid, hij overwon. De gelouterde langoest is ein-de-lijk gemept. Wat een ma-gi-straal dictee zeg. Nog los van het feit dat de strekking (populisme zuigt) mijn hart verwarmt, is het het eerste dictee dat ik zie waarin het woord 'consciëntieus' een onopvallende, logische plek in een lopend verhaal krijgt. Alleen al daarom stijgt het boven alles uit. Maar het doet dat ook om de rest: het is, om het met Willie Wortel te zeggen, een 'feest voor de geest'.

Welzeker. Dat verdient diepe buiging, van dank. Net als, nog mooier, des winnaars' triomf: je mag er maar 1x heen, dat Den Haag, dus dan kun je maar beter goed scoren. Nou hij zo deed. Tot naamsverandering aan toe. De door mij onmetelvol gewaardeerde Pieter van die Pen versloeg de meute met 9 fouten. Daar kunnen, en zullen, wij trots op zijn, als dicteetoerist die hem met regelmaat tegen het lijf loopt.

Dus dat ik 34 fouten had en daarmee verloor van Jort Kelder was op zich een blamage, maar vond ik geen ramp (dat was vorig jaar anders). Een goed verhaal met geweldige strekking, dat ook de taal nog prikkelt. Daar doe je het allemaal voor.

De lol, de lol, de lol. In een jaar waarin ik als dicteetoerist volstrekt gemiddeld scoorde heb ik er zelden zoveel van gehad. Dankuwel, Meneer Wierenga. Gefeliciteerd, Meneer van die Pen.