Wat zijn wij aan het doen?

20 september 2014

Aan het deelnemen aan het Groot Lisses Dictee. Het is altijd heerlijk om, op uitnodiging van de plaatselijke harddraverijvereniging, te gast te mogen zijn in die prachtige raadszaal met dat geweldige drieluik-met-zicht-op-de-bollenvelden. Ik vind het Groot Lisses daarom altoos een zeer rustgevend dictee.



Maar minder rustgevend bleek het stuk zelf. Weliswaar aangekondigd als "mooi verhaal", was het dat geenszins. Het ging namelijk over wielrennen. En als er iets is waar ik, als dikgediplomeerd langeafstandswandelaar, een teringhekel aan heb, is het dat. Nou is dat nog een kwestie van smaak. Maar wat volgde was een verhaal dat alle basisdont's van een dictee verenigde (dat acht ik laakbaar). Want.

Wat je sowieso moet vermijden, is het opnemen van dingen, in je dictee, die de tijgers discussie bezorgen, onderling. En die ontstond, over het (volgens correctiemodel) 'ceremonie protocolaire'. Volgens Dicteetor Bill van Beusichem is de Franse schrijfwijze 'cérémonie protocollaire' en zou, theoretisch, de Nederlandse 'ceremonie protocolair' zijn, maar bestaat dat begrip in het Nederlands helegaar niet. Ik ben geneigd dat met hem eens te zijn, maar de man van Dictees.nl, die ook meedeed, was het dat niet.


Sommige begrippen in de tekst leken er, bovendien, vooral met de haren bijgesleept voor de dicteeïgheid, niet omdat ze gewoon in het verhaal voorkwamen (ik heb het over dat gedeelte over bungeejumpen, shiitake en tournedostjes). Immer een zwaktebod van jewelste, wat mij betreft.

En dan was er het gebruik van eigennamen als 'Spekkelaan', 'Tourmalet' en 'Hautacam'. Nooit doen, in een dictee. Nononononono.

Daarnaast had men de zaal niet opgedeeld in specialisten en niet-specialisten, maar in Lissenaren en niet-Lissenaren. Dat geeft scheve ogen. En terecht.

De schrijfster van het 'verhaal', ook nog plaatselijk dorpsdichteres, was overigens afwezig. Kan wel reden voor zijn; blijft echter volstrekt potsierlijk, als gegeven.

Maar het allerergste was dat men dit keer besloten had de deelnemers zelf te laten raden, op straffe van fout nog wel, waar interpunctie en aanhalingstekens moesten komen, en hoe. Wat is dat voor een belachelijk idee? Ten eerste kun je over de positie en aard van die dingen oe-ver-loos debatteren, omdat de regelgeving op dat gebied terecht beperkt en bovendien in voortdurende evolutie is, ten tweede zadelt het dicteedeelnemers op met iets waarvoor ze niet gekomen zijn en dat ze wegrukt uit waar ze wél voor gekomen zijn: goed spel-len.

Hele dikke foei. Maar verder een eer en genoegen. Graag volgende keer weer, en beter. Overigens won, met 10 fouten, René Dijkgraaf, die voor de gelegenheid een werkelijk briljant T-shirt had aangetrokken.

Bij de Lissenaren won Leni Lagerberg, met 11 fouten (maar die tijgert wat af). Zelf was ik trouwens erg tevreden, omdat ik met 25 fouten bovengemiddeld goed bleek (maar nog steeds mijlen verwijderd van mijn meerderen, die immers in de 10-range scoorden). En het was een feest om hem en Pieter van Die Pen weer even te zien. De vorige keer dat ik in Lisse was, was immers wat geleden.


En ook erg leuk dat er een verse Koning hangt. Nu, immers, onze geliefde Vorstin niet meer kan.

Tot slot rest mij één vraag. Won die lissese lul die etappe nou, of wat? Slecht verhaal dit, zeg.