Wat zijn wij aan het doen?

28 juli 2002

Ik heb het vandaag uitgemaakt met Larisa. Zij ook met mij, dus het ziet er niet rooskleurig uit. En ik vind dat een ernstige zaak want ik houd van haar, heel veel zelfs, maar het betreft een hoogst fundamenteel principiële kwestie, dus is het niet anders.

Ik was boos op een serveerster die, naar mijn smaak, haar werk niet goed deed door mijn herhaalde pogingen haar aandacht te trekken om de rekening te vragen te negeren. Ik heb daar in haar richting niets mee gedaan, maar er, privé, eerst beschaafd, mijn ongenoegen en daarna, nadat Larisa me verteld had dat ik nu eenmaal botter aandacht van dit soort mensen dien te trekken, wat onwelvoeglijkheden over geuit (ik noemde die serveerster op dat moment een incompetente teringhoer die d'r kankersmoel moest houden, en sta daar nog steeds vierkant achter). Dat mocht niet van Larisa, die toen opstond, mij geld gaf en vertrok.

Waarop ik haar rechts gepasseerd heb en zelf ben vertrokken (een stoel die in de weg stond over het terras smijtend en mijn geld op de zojuist verlaten tafel).

Want ik weiger in dit soort gevallen botter aandacht te trekken van bedienend personeel, omdat ik mij dan verlaag tot het Benidorm-ik-eerst-niveau dat ik beschouw als het grote probleem in deze maatschappij, en ik wil mij in dit soort gevallen WEL privé kunnen uitspreken als ik mij erger aan incompetent, dom, bot, hufterig gedrag - omdat het alternatief (dat ik die serveerster de tent door sla, namelijk) ondenkbaar en verwerpelijk is.

Nog los van het feit dat dit keer vier was dat het me bij deze specifieke serveerster overkwam - ik wil daar, op het terras van het Wapen van Kennemerland, ook bekend als 'De Stinkende Emmer', nooit meer zitten.

En in een relatie waarin ik dit soort oprechte woede over abjecte onbeleefdheid niet mag uiten wil ik niet zijn.

Dat mijn werkgever tegen me zegt dat ik niet tegen incompetent handelende collegae mag schelden omdat iemand die scheldt nooit serieus genomen dient te worden, daar kan ik nog mee leven, omdat het mijn baas is en die nu eenmaal mag vinden wat-ie wil. Al zou ik hem er het liefst om doodschieten (voor de goede orde: dat vind ik dus volstrekt onacceptabel en zou ik nooit doen, en Francisco van Jole moet niet dood maar ik vind wel dat-ie dood moet), omdat ik het een exemplarische houding vind voor een maatschappij die boosheid veroordeelt zonder uit te zoeken waar die boosheid vandaan komt. Dat zijn dus de mensen die verbaasd zijn van de massagraven op de Balkan. Maar als ik dat soort politiek correct gezeik ook nog in mijn relatie moet aanhoren, bedank ik voor die relatie.