Wat zijn wij aan het doen?

30 november 2003

Stukje aan het wandelen.

Wat persoonlijke gedachten (2), overigens, bij het verslag van Fischer:

1. dat van die rokerige zolen en intense pijn in mijn voeten is waar. Maar de redenering erachter is onzin. Ik ging a. niet zo hard lopen om de rest voor te blijven, en b. kwam de pijn niet door dat harde lopen.
   
   Ik ging zo hard lopen om mijn woede eruit te lopen. En dat deed ik omdat ik kwaad was over het feit dat men, bij het oversteken van de rivier, ervoor koos om dat met veel moeite en tijdverspilling te doen middels het illegaal nemen van twee hekken over een in verbouwing zijnde en daarom afgesloten brug, terwijl er een legaler, eenvoudiger alternatief was, namelijk vijftig meter teruglopen, de weg op en dan langs het water aan de andere kant, tot de volgende brug, hetgeen daarom was wat ik deed.
   
   Mijn pijn werd veroorzaakt door de diepe kloven in mijn hielen, die daar zitten sinds mijn eerste MESA. En die zijn veroorzaakt doordat ik daar een domme fout maakte, en gebleven doordat ik die bij mijn tweede MESA verergerde. Bij de eerste liep ik op te dunne zooltjes, van goedkope basketball-trainers namelijk, door onverharde (dus lei-stenige) Ardennen. Bij de tweede pakte ik de toen dus ernstig gemartelde voeten in te kleine kisten, voor eenzelfde parcours. Dom, dom, dom.
   
   
2. En zo kom ik bij mijn tweede gedachte, die ik ter Lintjesregen ook nog zal aankaarten: stoerheid is een gevaarlijke vijand. Wandelen is geen competitieve sport. Het eruit willen lopen van de ander is een inherent falend streven dat uiteindelijk enkel tot verlies lijdt, voor zowel de loper zelf als de ongelukkigen die zich in die mentaliteit laten meeslepen. De enige te overwinnen partij, in het wandelen, is de wandelaar zelf. De te bewonderen wandelaar is niet degene die het hardst en verst loopt, maar degene die zichzelf het meest succesvol overwint.
   
   En die dat, derhalve, doet zonder zichzelf en anderen onderwijl onherstelbaar te beschadigen.