Wat zijn wij aan het doen?

15 februari 2005

Naar mijn vaartje aan het aren. En je kunt je, hoewel ik nog steeds wel denk dat dat zo is, afvragen of dat altijd goed is. Want zoals mijn vader ooit één van zijn eerste auto's, een Volkswagen kever, om een lantaarnpaal bij Halfweg heen vouwde, zo reed ik jongstleden vrijdag mijn prachtige Opel Combo total-loss.



Dat kwam zo. Ik was met die auto, en juffrouw Debbie, op donderdag 10, naar Den Haag gereden, met in die auto ons beider fietsen, om eens wat door Den Haag te fietsen, haar visum voor de Filippijnen op te halen, en gezellig te winkelen. Zo gezegd zo gedaan, en daar volgde een gezellig samenzijn met Soc.-leden de Kiefte, Rijkman en Fischer, diens eega en vriend Pjotr, in de Haagsche Emma op. Terwijl dat aan de gang was (ik keurig aan de tonic, want de BOB), belde Frank van de Adriaan, met de vraag of ik de volgende (vrijdag)ochtend om 0700 kon rijden.

Net in dienst, besloot ik "Ja" te zeggen. Maar ik lag pas om 0200 in bed in Haarlem, en moest daar om 0500 alweer uit - omdat ik anders niet meer de was kon ophangen, en dat moest, omdat ik anders geen droge, schone en vooral nette kleding meer zou hebben om zaterdag en zondag te dragen, dagen waarop ik ook al ingeroosterd stond bij Adriaan, immers.

En toen dus vanaf 0700 die taxidienst draaien. "Geef zelf maar aan wanneer je wilt stoppen, want we hebben je het hardst nodig rond 7, 8 uur 's ochtends, dan is het het drukst", aldus Frank. Dus ik tegen Jacco, de centralist van die dag: "Om 12 uur kap ik". Om half 12, echter, reed ik met de Volkswagen Transporter Van van de baas, wegstekend vanaf de ABN Amro bij het Carlton Square Hotel, de busbaan op, schade, door een Connexion-bus te schampen die ik wegens vermoeidheid over het hoofd zag. Linker knipperlicht van de Volkswagen weg, sierstrip van bus los, uur vertraging i.v.m. invullen schade-formulier, rit afgelast.

Eenmaal terug in Hillegom en de afdracht gemaakt, kon ik op huis aan in mijn eigen Opel Combo. En hoewel ik erg moe was dacht ik "Och, het is maar 12 kilometer naar huis, moet kunnen". Niet. Op de hoek van de Wagenweg met de Spanjaardslaan rechtsaf geslagen, met het Huis-met-de-beelden in de rug de linker rijbaan gekozen hebbend voor de Dreef, was dat het laatste wat ik mij herinnerde. Daarna werd ik wakker van de klap tegen een, op de rechter rijbaan, voor het stoplicht in de rij wachtende dieplader, die als aanhanger aan een truck van de Fa. Kruiswijk Transport hing.

Overal om mij heen radiatorstoom, het wegdek onder de koelvloeistof en stukken rechter voorlamp, de motorkap in harmonicavorm vlak voor mijn neus, wat pijn op de borst, een schaafwond vlak onder mijn linkerknie, en een licht bloedende rechterknokkel - maar verder niets. Twee gedachten: "Hee, mijn auto is total-loss" en "Goh, ik heb niks". Lichten uitgezet, ventilator uitgedaan, motor uitgezet, dashboardkastje geopend, schadeformulier gepakt, uitgestapt, langs trailer naar cabine gelopen en de verbaasde chauffeur begroet met "Nou. Schadeformuliertje invullen". De trailer had uiteraard niks, behalve een kaduuk linker achterlicht.



Mijn auto is echter total-loss, bevestigde mij vandaag Garage Ooms (nadat ik eerst mijn tweede run-in met Sleep- en Takeldienst 'Vrolijk' B.V., nou inderdaad zeg, had).



Ik moet in slaap gevallen zijn, mijn voet op het gaspedaal hebben laten zakken terwijl ik naar de rechter rijbaan zwalkte, en dus met zo'n 70 km p/u op die trailer geklapt zijn. Niet vreemd, dat ik in slaap viel, gezien de vermoeidheid, het prachtig felle strijklicht-van-de-zon dat vol in mijn smoel scheen en de door de winterkou beslagen ramen, reden waarom ik de hetelucht-blower op 3 had staan: van die combinatie gaat een mens soezen (al is in slaap vallen wel onbeheersbaarder koek dan dat). Andere kar kopen, dan maar. Want drie keer per week fietsen naar achterin Hillegom op onzalige tijden is niet mijn soort van pret. Kan trouwens voorlopig ook niet eens, want mijn fiets lag nog achterin en heeft dus ook een flinke klap gehad, waardoor-ie nu met onzet frame bij de Bike Planet staat voor het opmaken van een schaderapport.

De ziekte in? Jazeker. Leermoment? Nou reken maar. Boos op mezelf? Nou nee. Buiten het feit dat ik het, in het algemeen gesproken, volstrekt onvergeeflijk vind, van mezelf, als ik waar dan ook in faal, omdat dat afschietbaar losers-gedrag is, kan ik in rede niet zeggen dat ik dit anders zou hebben gedaan als ik het nog eens mocht doen.

Want natuurlijk wil je je kersverse baas plezieren. Dus natuurlijk neem je die dienst aan. En natuurlijk denk je "die twaalf kilometer naar huis red ik nog wel". Maar, even natuurlijk, je leert wel bij. Dus heb ik, hoewel ik het afgelopen weekend, om de angst te overwinnen, wel onmiddellijk weer twee (overigens foutloos verlopen) taxi-diensten gedraaid heb, er inmiddels ook al 1 geweigerd (op de maandagochtend van de 14e) - om precies die reden: dat ik te moe achter het stuur zou komen te zitten.

En, vooral, ben ik blij dat ik leef. Vreemd, dat de airbags niet triggerden (vond ook Garage Ooms); goed dat ik mijn riem omhad en sliep, dus ontspannen was: ik heb het naverteld, zojuist.