Wat zijn wij aan het doen?

10 juli 2007

Verwarrend, Live Earth. Ik bedoel, die boodschap, dat is geen probleem. Ik had 'An inconvenient truth' al gezien, voor de zekerheid de 'tegenfilm' 'The great global warming swindle' gekeken (maar die had weinig afgedaan aan Al Gore's film, behalve succesvol in twijfel trekken of het de schuld van de mens is dat het klimaat opwarmt - dat is irrelevant, we lopen hier toch onder als we niks doen), al besloten voortaan waar mogelijk spaarlampen in te zetten, en ik deed al aan het nieuwe rijden (minder brandstofverbruik door rijden in hogere versnelling).

Maar ik heb zelden zoveel goeie concerten in 1x op me afgesmeten gekregen, dus ik ben twee dagen bezig geweest alles te bekijken (goed, dat je inmiddels via de website op artiest de video kunt selecteren) wat ik van belang achtte.

Dat begon op de dag zelf, toen ik bij wakker worden direct met mijn neus in vette boter viel. Al Gore had een onaangekondigde major scoop binnengehaald. Op mijn televisiescherm liep een gebogen mannetje met een cowboyhoed en een acoustische gitaar een klein podiumpje op. Ik zag hem op de rug, op dat moment, en dacht "Het zal toch niet waar zijn?".

Het was waar. De soundtrack van je leven. Dat is wat dit soort multiconcerten mooi maakt, en is trouwens het mooiste aan live-muziek sowieso, wat mij betreft: live zien wat deel uitmaakt van die soundtrack. Nou, er zijn er voor mij persoonlijk niet veel met, wat dat betreft, meer impact dan dat mannetje met die hoed en die gitaar. In de donkerste fase van mijn leven heb ik het maandenlang met z'n muziek moeten doen. Ik heb erop geleefd, helemaal alleen, waar de wereld ophoudt en niets is.

Het 1-songs concert van dat mannetje werd helaas goed naar de kloten geholpen door een belachelijk suffe mixdude die vergat de zangmicrofoon open te gooien - maar de huivering was er niet minder om, en de grijns van Al Gore, aan de rand van het podium, was ook de mijne. De 'Ooh! Ah!'-factor.

Live Earth begon goed voor mij, met Garth Brooks en Trisha Yearwood. 'When there's only one race, and that's mankind, we shall be free' - persies.

Voor de rest moet ik wel zeggen dat er, de hele Live Earth lang, geen moment was dat de schok zo groot was als een paar dagen eerder, bij het verschijnen van Roger Hodgson op het concert voor Diana.

Maar dat wil niet zeggen dat dat soort momenten er niet waren.

In mijn herinnering zal Live Earth vooral dat concert blijven van 'What took you so long?'. Dat kun je natuurlijk loslaten op ons allemaal, inzake het bewustzijn t.a.v. het klimaatprobleem. Maar ik had het vooral bij UB40. What took you so long? Waarom heeft het zolang geduurd voordat jelui doorkreeg dat die eerste twee platen van jullie beter zijn dan de rest van jullie werk, en dat het dus zinvol is die zut te spelen, en je niet te beperken tot sufkutterij als 'Red red wine'?

Maar ik weet het antwoord natuurlijk. Omdat ze eerst nog even moesten transformeren van uitgemergelde werkloze naar vetkleppige, proleterige Benidorm-Britten.

Goed, doet er niet toe. Als je daarna 'One in ten' en 'Food for thought' durft te spelen, als interraciale band, in Johannesburg, doe je toch iets heel goed. Koude rillingen, hoor.

En die had ik vanzelf ook bij het als immer uit-ste-ken-de Crowded House. Hoezo, soundtrack van mijn leven? 'Woodface' uit-mijn-hoofd, meneer! Om nog maar te zwijgen over HUN leven, qua nieuwe drummer i.p.v. Paul Hester.

En dan was er nog Wodger Waters, die een opvallend sterke Floyd-set neerzette. Toegegeven, het is niet moeilijk een gitarist te vinden die feilloos na kan spelen wat David Gilmour ooit bedacht, omdat, per slot van rekening, iedere gitarist ter wereld opgroeit met het studeren op dat materiaal. Maar toch: een buitengewoon energieke en overtuigende dinosauriër, Wodger.

En ik was zèlfs onder de indruk van Madonna, aan wiens muziek ik een pesthekel heb en blijf houden. Ze is een over het paard getild mokkeltje dat niet kan zingen, vind ik. 'No man on earth would say that he don't wanna'? I would... Maar die show rockte. Prachtgrap, om twee zigeuners de boel over te laten nemen met gitaar en viool. En geweldig sterke opener met prachtige partij zingend kinderkoor.

En er was meer gedurfds. Als je Genesis heet, maar 3 nummers mag doen, en dan opent met 'Duke', dan heb je kloten van hard koper.

Verder erg genoten van John Legend (vervelend goed, die man), Metallica (onverwacht krachtige show en souplesse), David Gray (ook indrukwekkend goed, live, blijkt), de Dave Matthews Band (prachtig voorbeeld van hoe het kan, een blanke Zuidafrikaan met een band vol negers die bovendien een zeer breed instrumentarium bespelen, maar jammer, weer geen 'Crazy'), Bon Jovi (er zijn er twee, stelde ik nu eindelijk definitief vast: die KUTband die die KLOTEnummers speelt met die rare tuinslanggorgel, en die ge-wel-di-ge, volwassen, energieke rockband met kloten, van nummers als 'Dead or alive', 'In these arms' en 'Bed of roses'), The Police (jammer, dat Sting de hoge noten niet meer haalt en dan dus maar lager zingt, maar wel geweldig dat ze er ueberhaupt weer staan, erg goed gespeeld bovendien, en fan-tas-tisch om Stuart Copeland aan het werk te zien; wat een geweldenaar), Melissa Etheridge (omdat ik als een baksteen blijf vallen voor die stem; mama! al is ze wel vervelend betweterig aan het doen de laatste tijd, en preekte ze nu ook mijn plezier van haar optreden af), Jack Johnson en James Blunt (prima singer/songwriters) en Spinal Tap (hihi - vooral 'Big Bottom', met al die bassisten).

Beetje jammer, alleen, dat het Nederlandse gebeuren in het Amsterdamse Westerpark niet veel meer was dan doorgifte van wat er in de rest van de wereld gebeurde, op Ali B na dan. Hadden ze daar Zat niet neer kunnen zetten, of Yoghurt of zo?

Over, tot de orde van de dag.