Wat zijn wij aan het doen?

26 april 2009

Ik ben er sinds vannacht achter. En ik kan daar over een paar dagen waarschijnlijk heel mild en verstandig mee omgaan, maar vannacht word ik er woe-dend van.

Kijk, ik wist al waarom sommige mensen wapens legen op scholen of in winkelcentra. Let op: ik noem ze mensen, geen idioten. Want dat vind ik ze niet. Ik vind het afkeurenswaardig wat ze doen, maar het zijn intelligente mensen die een probleem met de wereld hebben.

En het is NIET zo dat ze het doen om anderen na te doen of stoer te zijn. Nee. Ze doen het omdat ze vinden dat die mensen waarop ze schieten NIET DEUGEN. En dat komt door hun ervaringen met die mensen.

Maar wat ik nou nooit kon plaatsen en nog niet begreep, dat is waarom ze onveranderlijk eindigen met zelfmoord. Vannacht kwam ik erachter. Dat is NIET omdat ze bang zijn de gevolgen van hun daden onder ogen te zien. Nee. Ze doen dat omdat ze vinden dat ze ZELF - OOK - NIET - DEUGEN.

En dat is, begrijp ik nu eindelijk, ook dat wat de krak brengt: dat wat ze ertoe beweegt te gaan schieten. Want je kunt, zoals ik, vinden dat anderen niet deugen en de mensheid het slechtste idee is dat de planeet overkomen is. Dat is al heel verontrustend voor jezelf. Maar als je dan OOK nog, zoals ik vannacht, tot de slotsom komt dat je ZELF niet deugt, niet in de laatste plaats omdat je vindt dat het neerschieten van andere mensen niet eens zo'n slecht idee is, dan kom je op een soort van Godspositie terecht waarin je denkt: "Nou, dan is het beste wat ik kan doen het hele zootje opruimen".

Dus wat je tegen zo'n gast moet zeggen, voordat het gebeurt, is niet: "Jij deugt niet" of "Die mensen kunnen er niks aan doen" of "Jij bent wel blij met jezelf, zeker?", of "Waarom?", of "Dacht jij dat je de enige was die dit bedacht had?", want dat gaat allemaal niet helpen.

Wat je moet zeggen is wat ik tegen mezelf zeg: "Het is allemaal goed en wel dat wij met z'n allen niet deugen, maar punt 1 verander je daar niks aan en punt 2, pik: HET IS ON-FAT-SOEN-LIJK om anderen te doden.".

Maar om het uit mijn systeem te krijgen schrijf ik dan vannacht wel even een briefje aan mijn taxibaas, dat ik ook nog ten behoeve van mijn collegae op het prikbord hang: