Het vaste oefen-parcours: Haarlem-Katwijk This page in English Inleiding | Deel I | Deel II | Deel III | Deel IV | Deel V | Terug naar de Wandelsoc. Deel IV: Langevelderslag-Noordwijk Geheel verfrist en met goede moed gaan wij er weer keihard tegenaan, en dalen wij van Obelijs af naar het strand, om het zand te teisteren met onze dreunende voetstappen. Want hoewel de reeds afgelegde afstand aanzienlijk is, en de wandelaar die bij Langevelderslag afhaakt zich nergens voor hoeft te schamen, weet de meer geoefende loper dat het pas nu echt mooi begint te worden. Want dit onafzienbare stuk strand, waarop de murw makende moeheid ons eindelijk overweldigt, emotie ons aangrijpt, gesprekken stokken en we ons geruime tijd in conclaaf met onszelf begeven, is waar het om draait. Hier overwint de wandelaar zichzelf, geoefend loper of niet, en de achterafgedachte aan dit vermaledijde, vervloekte, gehate maar tegelijk zo teerbeminde (naakt)strand, waarlangs wij eindeloos liepen terwijl de Hotels van Oranje, vanaf het eerste moment zichtbaar in de heiige verte, zich pesterig, smalend van ons bleven verwijderen door simpelweg weg te wandelen totdat wij ze overwonnen door er ten langen leste te arriveren, die achterafgedachte sleept ons, pan-Europees, krasloos door menige beproeving heen. En het zijn de verbluffende vistas die de zee, de Hotels van Oranje en, bij helder weer, het lager langs de kust gelegen Den Haag ons hier bieden, die voorgoed op ons netvlies gebrand staan en ons maken wat wij zijn: de Academische Wandelsociëteit, Meneer, uit Haarlem. Vervuld van dit soort zinloze zelfhelderij strompelen wij daarom de Koningin Wilhelmina Boulevard te Noordwijk op, om tot stilstand te komen voor het standbeeld van de onverzettelijke despoot zelf, de Moeder des Vaderlands onder wie ons volk zijn vrijheid herwon. Het geeft haar weer zoals ze er toen uitzag en het werd onthuld door Erik Hazelhoff Roelfzema, Soldaat van Oranje. Plek voor bezinning. Dit monument-moment voorbij draaien wij ons om en hinken wij verder, de zebra over naar de deur van de Orangerie, de brasserie van Hotel Oranje (linksaf na de buitendeur), om ons aan veel drank te laven. Als, althans, het etablissement voor ons geopend is, want soms is het afgehuurd en na vijven mag je er alleen gaan zitten als je er ook de avondmaaltijd nuttigt - dus in zulke gevallen wijken we uit naar de pub (van hetzelfde hotel, zowel binnendoor als buitenom bereikbaar). Maar die biedt minder rust en heeft veel minder cachet, dus prefereren wij de Orangerie. En daar is het goed en tevreden tot rust komen, zefs als dit niet het eindpunt van de tocht is. De afgelegde afstand is inmiddels immers aanzienlijk, dus stoppen wij hier vaak - maar niet altijd. Of we dat nu doen of niet, we verlaten het pand door de voor(draai)deur, langs de witte pianola en het prachtige portret van de vorstin. Dan slaan we rechtsaf en daarna weer linksaf naar de bushalte, of direct linksaf, om langs het beeld van Wilhelmina opnieuw af te dalen naar het strand, voor het laatste stuk. Verder naar Deel V | Terug naar Deel III