Het vaste oefen-parcours: Haarlem-Katwijk This page in English Inleiding | Deel I | Deel II | Deel III | Deel IV | Deel V | Terug naar de Wandelsoc. Deel II: Overveen-Zandvoort Kort na het betreden van de Rockaertsduinweg al, buigt die weg naar links en loopt ze dood op het hek van Nationaal Park De Kennemerduinen, waar het Visscherspad begint. Dat Visscherspad heet zo omdat het de route was waarlangs, voordat er ander vervoer bestond, Zandvoortse vissers te voet, in emmers, hun vis naar de markt in Haarlem brachten. Wij zullen dit pad tot in Zandvoort volgen. En gaandeweg geeft dit pad ons een voorproefje van wat komen gaat. Niet alleen is dit de eerste keer dat wij geconfronteerd worden met schijnbaar eindeloos doorgaande duinpaden; we worden ook voor het eerst in direct levensgevaar gebracht, door troepen wielrenners, die zich felgekleurd maar door geruisloosheid gevaarlijk onaangekondigd, en met veel te hoge snelheid van de duinen storten. Pas goed op. Ze zullen ons tot aan Langevelderslag blijven bedreigen. Daarnaast is dit de eerste keer dat we geconfonteerd worden met een heus vergezicht. En bovendien is dit deel van de tocht het eerste met hoogteverschil: want het is vanaf de uitkijkpost op het duin, op eenderde van het pad en op het hoogste punt van de hele tocht, dat wij dat uitzicht beleven, en Zandvoort in de verte zien liggen. Maar voordat we daar zijn, volgt er nog een lange maar prettige wandeling langs de spoorlijn van Haarlem naar Zandvoort, met links van ons de zeven glooiende links van de Kennemer Golf- en Countryclub. Dan, aan het eind van het Visscherspad, komen we bij de Sophialaan het dorp Zandvoort binnen. We slaan hier linksaf tot de volgende hoek en daar rechtsaf, de Kostverlorenstraat in. Die volgen wij ellenlang, langs de onbestaanbare woningen die kustplaatsen zo kenmerken, totdat wij naar schuin links kunnen oversteken, de Haltestraat in. Er is ooit een Wandelsoc.-lid geweest dat hier verkoos rechtdoor te lopen, tussen de naargeestig grijsbetonnen bebouwing door, direct naar de boulevard, maar dat is natuurlijk een achterlijk idee, en van de schuinsmarcheerder die dat deed en op deze manier oneigenlijk minstens een halve kilometer van een doordacht en uitstekend parcours afsnoepte, wordt al jaren weinig tot niets meer vernomen - geheel begrijpelijk en vanzelfsprekend, nietwaar. Neen, veel beter en prettiger is het, door de Haltestraat, en dan rechtsaf via de Raadhuis- en Kerkpleinen en de Kerkstraat naar het Badhuisplein te wandelen, onderwijl de unieke vakantiewinkelsfeer opsnuivend die Zandvoort, gelijk de volledige Oostzeekust, zo geliefd maakt bij onze gewaardeerde oosterburen. Wat een verademing om daarna onderuit te kunnen zakken in de rieten terrasstoelen van Pannekoekenrestaurant 'De lachende zeerover' (voorheen het Strandcafé), met een ijsthee in de hand, en het gekrijs van de meeuwen, het ruisen van de branding en het flaneren van toeristen op je in te laten werken. Bij koud weer wel oppassen voor de snijdende wind op het bezwete lijf: 'De lachende zeerover' biedt ook een uistekend binnen, en we moeten nog een heel eind. Verder naar Deel III | Terug naar Deel I