Wat zijn wij aan het doen?

1 september 2002




Vandaag heb ik, geheel onverwacht, mijn static-line-brevet parachutespringen behaald, door de vijfde sprong (AO5) te maken bij Paraclub Flevoland (PCF), boven de dropzone daarvan.


Observaties:

1. Het was een prima sprong. De exit liet te wensen over (oud euvel, ik keek de kist niet na maar naar beneden, dat signaleerde mijn prima Rotterdamse jumpmaster feilloos, en ik was wel stabiel, maar ging als James Bond richting Jaws, in de ankeiler van Moonraker, als een debiel omlaag totdat de chute opentrok), maar de vlucht en landing waren wat mij betreft per-fect. Temeer daar het de eerste zonder radiobegeleiding waren. Discussie ontstond, met Arend, over de gevlogen hoogtes in het circuit, maar mijn hoogtemeter gaf toch echt 950, 550, 100 aan bij de drie pijlen. Dat zijn verontrustend lage getallen, en als daar dan nog bijkomt dat er, op je landingstraject, toeschouwers richting windzak bewegen, is het ontwijken daarvan de prio. De landing was zachter dan ik ooit had durven hopen: inschatten van flare-moment bij naar-beneden-praten blijkt dus geen sinecure. en ik had dit zonder para-rol kunnen lopen, maar heb dat uit onzekerheid niet gedaan.
   
   
2. Dat is allemaal vervelend, want betekent dat ik het nu leuk begin te vinden. Ik wist waar ik heen wilde en ging erheen. Hoogst verontrustend.
   
   
3. Maar nog lang niet zo verontrustend als het feit dat vandaag überhaupt plaatsvond, qua mijn participatie erin. Want ik zou helemaal niet gaan springen. Want het was weliswaar helderblauw in Haarlem vanmorgen, klopt, maar de Internet-verwachting voor Lelystad op de website van PCF gaf grijswolk-in-de-middag aan, en ik heb mijn buik vol van hele-dag-Volkskrant-lezen in de hangar.
   
   
4. Toen belde Marco, en het was geweldig. Waar hij, wegens ruzie met Schelden, niet meeging naar mijn cursus, belde hij heden en vroeg: "Plannen, vanmiddag?" Ik: "Neen". Hij: "Dacht, ik ga eens naar Lelijkstad, sfeer proeven". Ik {denk}: "Ah. Heeft plannen tot tochspringen. Volprima. Geeft kans op wing mijnerzijds bovendien, dus..." {spreek}: "Goed, gezellig." Hij: "Ja, ik weet nog niet of ik zelf ga springen..." Ik {denk}: "Springen?!? Dat MAG jij nog helemaal niet, debiel! Je hebt die cursus nooit gedaan, GEK!" {spreek}: "Nou, IK wel, als ik de kans krijg." [volgde enige uitleg over dat ik inmiddels op sprong 4 zat en dus bij de volgende mijn brevet ging halen] Hij: "Nou, zelf heb ik die cursus verleden week gedaan, dus ik zit nu op sprong twee".
   
   
   
   
   
   U begrijpt, totale verbijstering en zotvreugd waren mijn deel. En zo kwam het, dat Dracula en ik uit de PCF sprongen, boven de Vogelweg. En dat is niet te beschrijven, dus ik doe dat fijn niet.
   
   Mijn dank gaat uit naar PCF, DE PILOTEN, mijn jumpmasters, mijn instructeurs Marius en Kim, de vouwinstructeurs, Marco van Zijntergen, en mijn lief. Ik kom terug, voor AO6, AO7 en AO8. En dan... ...zien wij verder.