Ik hoor het 'm nog zeggen. "Nee mannen, dit is niks voor mij." En ik maar denken dat-ie grapte. Niets bleek minder waar. De volgende rust, die ik met Dinger, Swarts en Middelkoop druipend van het zweet bereikte, in verder gezelschap van Belgin Shanti en de ook weer opgedoken Jasper Nales, bleek ook de laatste keer te zijn dat wij, als kwartet, nog iets van Neumann zagen. Die kwam namelijk met Schelden in de verte aanlopen toen wij er vertrokken - en bij de volgende rust, in het nog immer onvergelijkbaar mooie Vianden (om dat zo te houden is men wijselijk begonnen met een restauratie van de burcht, blijkens de kraan, ernaast), was Raymond de enige die zich na een minuut of vijf bij ons voegde. Vlak daarvoor had Marco ons gebeld om zijn uitvallen te melden. Een wijze beslissing, want met zijn structurele vermoeidheid en net zo structurele ongetraindheid was het natuurlijk een Godswonder dat-ie die eerste 12 kilometer, met twee inderdaad heel zware bulten, überhaupt wegtikte - niets dan respect voor Neumann, derhalve.

Maar wat wij nog niet wisten, en nu dus van Raymond vernamen, was dat Schelden van de gelegenheid misbruik had gemaakt door ook uit te vallen, maagpijn en algehele ongesteldheid aanvoerend als reden. Sja. Dan moet je, als je weet dat je een zwakke maag hebt, niet zo achterlijk veel zuipen, de avond ervoor, debiel! Mie-tje! Hetgeen ik hem dan ook breeduit bulderend kond deed, zo'n 12x, per mobiele telefoon, duidelijk hoorbaar tot beneden, bij de rivier in Vianden. Wat een loser, zeg.



Dat kan beslist niet gezegd worden van de Gisser die, eenmaal alleen, de afstand tussen ons en hem in no time dichtwandelde naar hier. Of van Harm, Jan en Lourens, die wij bij deze rust voor het laatst zouden zien. Want dat begrip 'Harmhaast', dat ik al eerder in dit verslag introduceerde, kreeg hier beklijving, wat mij betreft. Die man, die ik ook al niet voor niets eerder 'hoogpolig wandelmongool' noemde, loopt net zo hard als zijn auto de heuvel optrekt. Zwaar belachelvol. In géén tijd nèrgens meer te bekennen. Dat die Middelkoop meetrekt, dat volg ik dan wel weer. Eens een commando, altijd een doorbijter, per slot van rekening. Maar dat Lourens dat als eersteling flikte, daar begreep ik geen reet van. Gelukkig zou de wereld wat dat betreft uiteindelijk weer worden zoals-ie hoort te zijn. Maar laat ik niet vooruitlopen op de zaken.

We zagen ze dus niet meer, voorlopig, in ieder geval. Wie wij wel zagen was Jasper Nales. En Ralph, die wij als hyperactieve studentikozerik reeds langer kenden, van deze tocht in het verleden, en die Henk en ik destijds 'Furbian' gedoopt hadden. Vandaag verder door mij aangesproken als 'Ralfie', in pesterige weerspannigheid jegens zijn algemene en even pesterige neerbuigendheid in onze richting ("Je moet vooral dóórgaan", met zo'n TellSell-Mike-accent), vrolijkte hij de dag op door met half afgeritste wandelbroek heen en weer (en langs dat afgrijselijk Nederlandse Costa Del Sol-hotel 'Berg en Dal' in lower Vianden) te rennen, hier en daar een soldaatje op te tillen, eens iets leuks te doen met een wipkip, en luidkeels van kroeg tot kroeg te trekken.



Die humor, die zou ons nog diensten bewijzen. Want wij teerden er al spoedig op, toen terwijl wij met Jasper een heuvel optrokken het bos in, zich een donderend noodweer aankondigde. Dat komt, in de Ardennen, en zeker na zulke drukkende hitte, doorgaans met een flitsknal van heb ik jou daar. Zo ook nu. En hoewel wij mannen van staal zijn, besloten wij dat we dat met die bliksem toch niet helemaal kosjer vonden, zo temidden van het bomige. Dus verscholen wij ons, met een vriendelijk tonronde, besnorde Belg, een dito Duitscher en een ogenschijnlijk Nederlandsch jongmensch, in het vooronder van een plaatselijk huis, waarvan de eigenaar ons geluk kwam wensen terwijl wij scholen, en inschatte dat dit zo'n 20 minuten zou gaan duren.



Hem als autochtoon blindelings vertrouwend besloten wij, toen er inderdaad zo'n 20 minuten verstreken waren, en het onweder inderdaad richting ver leek af te reizen, tot doorlopen. STOM! Hadden we kunnen weten, want wij hebben altijd pech, tenslotte. Dus nu ook: we hadden nog niet net gezien dat we, de hoek om, een groot leeg weiland voor ons hadden weg te werken, of de regen stortte opnieuw bij bakken op ons neder.



Daar sloegen wij ons natuurlijk manhaftig doorheen, met veel grafhumor. En ik vond het zelfs wel lekker om eindelijk eens geconfronteerd te worden met slecht weer - want ik had al drie seizoenen lang walgmazzel, wat dat betreft. Maar ik geloof dat Raymond hier voor het eerst in zijn wandelbestaan begon te beseffen dat er dingen zijn die zelfs hem kunnen verslaan. En de foto van zijn gebogen hoofd, die ik in dit stadium maakte, bleek dan ook tekenend voor zijn beleving van deze tocht. Ik wist dat natuurlijk al langer. 'Ka-nonne, wat een mars', schreef ik al eerder. En zo is het ook. De kanonnen van Diekirch, die moet je verdienen. Of, zoals Swarts aan het eind van deze dag zou zeggen: "Jo-ho, jo-ho, je krijgt het niet kado".



Wat je wel cadeau krijgt (want dat komt gratis bovenop de hel waarvoor je betaalt), is een fan-tas-tisch mooi land om doorheen te lopen, met hele vriendelijke mensen erin, hoe inefficiënt ze ook bleken te zijn, dit jaar (ik geloof dat het meer geluk dan wijsheid is dat ik dat niet eerder merkte). Op die inefficiëntie bestaat overigens een uitzondering. Die heet Georges, en is de waard van Pompjeen Bastenduerf.

Dat is een herberg in Bastendorf, en Georges drijft er ieder jaar een overdekte uitspanning voor de wandelaars, waar je, door zijn familie en personeel heel vriendelijk, net en snel bediend, heerlijke belegde broodjes, gegrillde worsten, soep, bier, frisdrank en snoep kunt krijgen. Dat was altíjd al een verademing, maar nu helemaal. Want na zo'n regenbui (die kort ervoor ophield) is er weinig heerlijker dan die worst, dat bier en die broodjes. Thuiskomen, ver weg van huis. Nog los van het feit dat Georges er zijn tijd ver mee vooruit is. Want waar de rest van Luxemburg dat nog nauwelijks heeft ontdekt, doet Georges wat ze in de omgeving van het Nijmeegse al decennia met volle overgave doen: profiteren van de wandelaar, en dat zonder 'm te belazeren.

En daar heeft de wandelaar dan dus ook volledige vrede mee. Het was een prettig weerzien. Meneer Georges, volhartelijk bedankt, en tot spoedig. Een uitblazerig samenzijn met Ralfie, Jasper en wat omringend Nederlands militair gepeupel later, aanvaardden Raymond de Gisser en ik opnieuw ons lot, en togen wij verder, langs prachtige moestuinen Bastendorf uit. En een heuvel van 18% op, die Diekirch als mars symboliseert: van dat ding komt het begrip 'pleurisbult', en het is terecht. Zigzag door het woud, gaat het een afzichtelijke bospuist op, en als je eenmaal boven bent, dan ben je weliswaar God, maar wel een hele dooie, gutsend van sterverig zweet. Het is dan ook niet voor niets dat de Marche de l'Armée in Diekirch één van de weinige tochten in Europa is waar met enige regelmaat dooien vallen - meestal Britse jongeren die de dag ervoor teveel dronken en dan in extreme hitte, op deze bult, het loodje leggen. Daar was, vast mede door het weer, vandaag geen sprake van, gelukkig.

Maar het waren wel nog vijftien hele lange kilometri naar de finish-van-vandaag. En die werden verergerd, door de organisatie. Want toen wij, langs de Sûre, langs een onduidelijk geplaatst bord waardoor wij bijna een kilometer foutliepen (daar liet het Luxemburgse leger zich nog van zijn beste kant zien door ons terug te rijden naar het parcours, in één van hun jeeps), en langs een hotel waar ik vrolijk de plee uit elkaar kakte, Diekirch weer begonnen te naderen, werden wij om vijf over vijf klemgereden door weer zo'n jeep van dat Luxemburgse leger, van waaruit ons bits het commando "Einsteigen!" werd gegeven. Wat bleek? Men wilde ons naar de volgende controlepost rijden en ons die knip cadeau doen, omdat men die post zo langzamerhand wilde opdoeken. WEL GODVERDOMME! IK KOM HIER OM TE LOPEN, STELLETJE KLOOTMONGOLEN!

Nou hadden we dus die kilometer foutgelopen, en was dat volgende controlepunt slechts een paar honderd meter verderop, dus dat kon allemaal nog en deden we zonder morren. Maar toen wij er daar eenmaal weer uitgelaten waren, en weer verder mochten lopen nadat ons verzocht was "vooral voort te maken, omdat de stempelpost bij de finish om vijf uur dicht hoort te gaan" maar ze "die dan bij wijze van uitzondering wel een uur langer open" zouden houden, en wij dus voortmaakten, in gezelschap van Jasper en het optilsoldaatje, werden wij, godbetere, nòg twee keer klemgereden, en werd ons nòg twee keer dat "Einsteigen!" toegevoegd. Geen haar op ons hoofd zeg. FLIK-KER GOD-VER-DOM-ME OP, KANKERRANDDEBIELEN! ZOEK EEN GOD-VER-FOK-KING BAAN! GA JE MOE-DER PES-TEN!

Ze niet alleen botweg negerend, maar bij herhaling hunnerzijds ook nog luidkeels in Hoogduitsch uitscheldend, stampte ik daarom met de Gisser richting finish, in ijzig humeur, dwars door het centrum van Diekirch, en naar de laatste stempelpost, waar men dan gelukkig nog wel keurig ons kaartje knipte. Maar dat zal vast niet gegolden hebben voor de pakweg 150 wandelaars die nog achter ons op het parcours rondwaarden (want de bordjes 'controle' werden al verwijderd), EN DIE DAAR ALLEEN MAAR NOG LIEPEN OMDAT DIE INCOMPETENTE KUT-ORGANISATIE 'S OCHTENDS ZO LANG HAD GEDAAN OVER DIE KANKER-INSCHRIJVING EN ER GODVERDOMME GEEN ENKELE VORM VAN COMMUNICATIE TUSSEN DIE BALIEKNURFTEN EN DIE MILITANTE PARCOURSHUFTERS BESTAAT. DE GODVERGETEN VIN-KE-TE-RING, VOOR ZE ALLEMAAL!

Je kunt me niet kwaaier krijgen. Vooral niet als het laatste deel van het parcours, waar men dus ook alvast de bordjes verwijderde, door de doolhof van het centrum van Diekirch leidt, en één van die 150 overgebleven wandelaars een Nederlands militair is die manhaftig strijd levert met zijn onlangs geopereerde en van spieren ontdane rechterhiel. Ik was daar, kortom, zo giftig van, dat ik niet alleen Astrid nauwelijks opmerkte, die langsreed in een busje vol door haar versierde Nederlandse militairen en mij vrolijk groette, terwijl ik in ijzige discussie verwikkeld was met een bordjes-verwijderende militair, maar ook geen behoefte meer voelde om Schelden dat voorgenomen glas bier in zijn smoel te mieteren naar aanleiding van het ochtendgebeuren - ik was inmiddels kwader op de organisatie dan op hem.



Het werd daarom een vredig gebeuren, toen wij eenmaal met Swarts, Middelkoop en Dinger waren teruggekeerd op de Herrenberg. Daar vernamen wij van Schelden dat Neumann inmiddels was teruggereden naar Nederland (op zich logisch, maar des te verbazingwekkender en prijzenswaardiger dat Schelden er nog wel was), gingen Harm, Jan en Lourens een uurtje plat (waar zij ontdekt werden door de verbijsterde eigenaren van Harm's bed en het mijne, die daar echter in het geheel geen probleem van maakten omdat ze alleen wat spulletjes uit hun kastjes kwamen halen en er die nacht toch niet op gingen slapen, zodat wij er nog een nacht konden blijven liggen), en doken Raymond en ik vast onder de douche. Allen opgefrist togen wij daarna weer omlaag, voor het diner. Omdat Schelden, die middag, eindelijk de steak had genuttigd die hij de avond ervoor, wachtend naast de kerk in het centrum van Diekirch (terwijl ik en Harm slaapplaatsen regelden bij de wachten van het tentenkamp), al voorbij had zien komen op het tegenovergelegen terras, en er geweldige verhalen over vertelde, besloten wij die steak ook te gaan verwerken, en bezetten wij daarom zes van dertien kuipstoelen op het terras van Restaurant 'Um Grill'.



Dat hadden wij nou niet moeten doen. Want toen wij eenmaal voorzien waren van drank, werd duidelijk dat die tafel gereserveerd was (maar er stonden geen bordjes 'gereserveerd' op) en wij er dus niet geacht werden te zitten. Jammer jôh (want er stonden geen bordjes 'gereserveerd' op). Dus wij stechelen met de serveerster. Konden wij niet snel eten voordat de reservisten zouden komen? Hoe laat was er gereserveerd? Dat duurde nog een half uur. Was het mogelijk ons in dat half uur onze steaks te serveren? Dat was mogelijk. Dus vertrok zij naar binnen. Ze had haar kont nog niet net gekeerd, of de reservisten arriveerden. Dat waren geen reservisten, maar dertien man Nederlandse marechaussee, waaronder drie vrouwen.

Die waren terecht boos dat wij hun tafel bezetten (maar er stonden geen bordjes 'gereserveerd' op). Maar niet op ons (want er stonden geen bordjes 'gereserveerd' op). Wel op het personeel. Want er stonden geen bordjes 'gereserveerd' op, en één van de dertien stoelen, door ons niet gebruikt, stond sowieso onoverdekt in de inmiddels weer teruggekeerde regen. Terecht geen zin hebbend in dit gezeik, taaiden de reservisti daarom af, richting nergens. Bleek ook later, toen we ze opnieuw hoopvol doch teleurgesteld langs ons tafeltje zagen schuiven, terwijl wij vanwege hun afwezigheid inmiddels wat uitgebreider aan het tafelen waren geslagen en wat lol trapten met het Portugese deel van de bediening (Schelden spreekt wat Portugees, en Swarts nog meer). Luxemburgse efficiency for you, deel 3.



Anyway, daarna togen wij naar het startterrein voor het avondfeest, en dat was wild. Tafeldansen, luid meezingen, veel bier, en veel hitsigheid - precies zoals het hoort. Bovendien kwamen wij, voor de deur ervan, Vandy van Geyningen tegen. Die liep dit jaar voor het eerst in uniform, als kanonnenvlees van de pantserinfanterie. "Hei Vandy, op stap met de beginnelingen?" - ik had van zijn Pa Albert namelijk eerder per mail vernomen dat hij de enige in zijn compagnie was die Diekirch eerder gelopen had (en dan nog wel op zijn twaalfde ook, haha), tot grote verbijstering van zijn bevelvoerende. Ja, prettig. Alleen kwam ik op dit feest tot mijn grote spijt niet Elisabeth Marquart-Scholtz tegen, die wel in Diekirch was (had ze mij gemaild, en had ik gisterenavond ook al vernomen van Grietje Vissers en Janny Beishuizen, uiteraard ook hier). Onprettig. Tegen de tijd dat ik, na een wel prettig lang gesprek met Astrid, wel Petra Vissers had gevonden (heel prettig), wist die me te vertellen dat Liz allang te bed was. Jammer, jammer, jammer. Maar niet anders.