Wat zijn wij aan het doen?

29 februari 2004

Ons aan het verbazen.



Zaterdagavond bleven er, na het vieren van Raymond de Gisser's verjaardag in een Haarlems café, teveel mensen bij mij logeren om in 1 taxi terug te kunnen vanaf de kroeg. Dus heb ik met die taxi eerst de heren X en Y bij mij thuis gebracht, en ben ik daarna met die taxi teruggegaan naar het café om er Raymond, diens kennis uit Utrecht (geen idee meer hoe-ie heette) en Henk op te halen.

Toen wij weer bij mijn huis arriveerden, was de bank uit mijn woonkamer verdwenen en er geen spoor van X en Y.

Ik concludeerde dat ze die bank dan wel naar mijn nieuwe woonruimte, bovenaan de trap zouden hebben gebracht. Dat vond ik bijzonder ongemanierd, omdat het zonder overleg gebeurde, maar ik had dat graag vergeven als ik een 'sorry' zou hebben gehoord.

Dat kwam niet, want, bleek een paar minuten later, X en Y hielden zich schuil onder de trap naar mijn nieuwe woning.

Ze kwamen pas tevoorschijn toen ik al geconstateerd had dat de klink uit de deur naar mijn nieuwe woning verdwenen was, en die deur daarom niet meer geopend kon worden.

Ik vond de grap inmiddels steeds ongemanierder, maar nam nog aan dat ze in mijn nieuwe woning zaten met de bank, en dat het af zou lopen met een cynische sneer mijnerzijds. "Leuk gedaan jongens", of zo.

Toen ze tevoorschijn kwamen vroeg ik alleen waar de klink was, maar kreeg simpelweg geen antwoord. Ik kreeg ook geen antwoord op mijn vraag waarom ze die bank naar boven gesleept hadden.

Wat ik wel kreeg was de opmerking dat er niets aan de hand was en dat we wel elders zouden overnachten dan in mijn nieuwe woning (maar in de oude is plaats voor drie, niet vijf, naast mij).

Ik vond dat er dus wel wat aan de hand was, en liet mij bovendien de toegang tot mijn eigen woning niet ontzeggen. Ik dreigde daarom mijn eigen deur in te trappen, en voerde dat dreigement daarna uit. Er kwam, intussen, nog steeds niets meewerkends uit beide heren.

Mijn intrappen van de deur was onsuccesvol: stevige deur. Ik vertelde de heren vervolgens dat ik, als zij die deur niet openmaakten, aangifte tegen beiden zou doen wegens huisvredebreuk. Toen ik nog geen sjoege kreeg, belde ik de politie. Daarop verlieten beide heren woedend het pand. Ik liep erachteraan, omdat ik nog steeds wilde weten waar mijn deurklink was. Op dat moment viel X mij aan en sloeg hij mij. Overigens ondernam Y een poging hem tegen te houden.

Ik trok mij terug in mijn woning, zwaar bloedend uit een verder vrij kleine hoofdwond. X had echter ook een flinke schram over de linkerhelft van mijn gezicht getrokken met zijn horloge.

Terwijl ik op de politie wachtte, stelpte ik met Raymond het bloeden. Ik ben vervolgens naar de polikliniek gereden door de politie, en daar liep het gelukkig zonder hechtingen af.

Eenmaal weer thuis met een volgende taxi bleek mijn buurman de deur van mijn nieuwe woning opengekregen te hebben met een losse klink die hij nog ergens had liggen. De missende helft van de originele klink vonden wij terug, hedenmiddag, in het frame van de bank die in mijn nieuwe woning stond.