In rap tempo ging het dus vervolgens tevreden richting het Luxemburgse, ik in de bolide van Harm, omdat ik vermoedde dat die er het eerst ging zijn, en zo vroeg mogelijk in de rij voor de inschrijving wilde staan, eerdere ervaring indachtig.

Niet dat dat hielp. Want vervolgens stond ik drie uur in die rij. Het is werkelijk ongelooflijk hoe traag de afhandeling van die inschrijving verloopt, als je weet dat er inmiddels wel computers op de tafel staan. Een incompetent stelletje Nederlandse IT-ers zou er nog gehakt van maken, van die gasten. Maar die hebben nu eenmaal de macht, en staan gerust met drie man naar 1 verkeerd getypte naam te zoeken achter 1 van die computers, terwijl er een paar honderd mensen staan te wachten.

Zwaar bizar, en het leverde mij dan ook nogal wat applaus op van mijn Soc.-genoten toen ik uiteindelijk aan hun, inmiddels flink bebierde, tafel verscheen met de passen voor verblijf, en de startkaarten en etensbonnen. Dat ik van schrik vergat te constateren dat er, in de map met reclame-voor-onzin, ook nog een vel zat waarop werd uitgelegd dat het avondeten 's avonds in de kazerne op de Herrenberg was, en dat dus pas uitvond toen ik weer terug was in Nederland, daar zit ik zelf erg mee, maar dat kwam er helaas dus van.



Eenmaal ingekwartierd in het tentenkamp naast de start vermaakten wij ons echter uitstekend bij het feest op het startterrein, waar wij, naast reservist Jansen en kompaan (vrienden geworden te Bern) ook Jasper Nales de hand mochten schudden.

Dag 2
De volgende ochtend begon goed - met het als altijd uitstekende ontbijt in de feestzaal, namelijk. Direct daarna liep het wel weer even spaak, omdat ik bij de eerste kaartknip erg lang moest wachten op een ventje dat de knipper de kaartjes voor zijn hele militaire detachement presenteerde.

Maar toen die daar eenmaal mee klaar was mochten we dan eindelijk weg, vanonder een stralende ochtendzon - en haalde Marco Neumann in ieder geval zijn eerste overwinning binnen, door zonder problemen bij de eerste rust, bovenaan de eerste heuvel te arriveren, waar-ie verleden jaar, op die helling, nog had verzucht: "Is dat normaal hier?" en na 12 kilometer uiteindelijk was afgehaakt.

Toegegeven, hij deed het dit keer sowieso rustiger aan door, net als Max, niet op de 40, maar op de 20 km in te zetten - maar een mens moet zijn grenzen kennen, en dit leek (en bleek later) een wijs besluit. Zo ook dat van Lourens Dinger, die het in tegenstelling tot het vorig jaar, toen hij er op de eerste dag als een ontsnapte pathalogicus vantussen trok, en de tweede dag met een peesontsteking op de Herrenberg zat, erg rustig aan deed, vandaag.

Ik, daarentegen, maakte het mijzelf weer eens flink moeilijk. Ik peinsde er natuurlijk niet over twee keer te proberen wat de eerste keer mislukte, dus vroeg ik deze keer niet het aanwezige nieuwste lid (in dit geval weer Jan Middelkoop, net als in Bern, die dat daar toen botweg weigerde) om het Sociëteitsvaandel te dragen, maar deed ik dat, vol uniform met witte handschoenen incluis, net als in Bern hoogstpersoonlijk. En wel de volledige veertig kilometer lang.



Maar dat was niet het ergste. Want dat leverde nog wel bonussen op ook. Zo was daar de Haagsche Studentenweerbaarheid Pro Libertate, die ik halverwege een helling voorbijstak, en volkomen overrompelde met mijn over hun schouder geworpen "Goedemorgen, heren van de Pro Libertate, gaat het nog een beetje?". Het hevig opgeschrokken antwoord was: "Tjeezus, de Wandelsoc.! Jullie worden ook ieder jaar..." ...en daar volgde niets meer op. Prettig, vooral toen dat gevolgd werd door "Mooie vlag...", van elders uit het PL-peloton.

Nee, het ergste was dat ik, omdat ik onderweg veel tijd en afstand ten opzichte van mijn eìgen peloton had verloren, met a. een overval op een nietsvermoedende, maar buitengewoon vriendelijke Luxemburger, wiens plee ik passend uiteenkakte, b. een herhaling van datzelfde ter Hotel Oranienburg in Vianden, en c. een langlopende conversatie met een prettig koppel langs het wandelpad, dat peloton weer bij wilde halen, en er dus de moordende sokken inzette.



Met succes, want ik haalde ze bij waar wij, voor het eerst in ons wandelbestaan, een groot detachement Tsjechische militairen ontwaarden. Altijd leuk, om een tot dan toe ongeziene nationaliteit tegen het lijf te lopen. Maar minder leuk dat ik mij, gaandeweg mijn opmars, een flinke ontvelling had gelopen, achterop de dijbenen. Die zou niet meer weggaan, een hele tijd niet.

En dus werd het een pijnlijke affaire, hoewel wij deze eerste dag allen glorieus volbrachten, en het feest achteraf daardoor vermoeid, maar zeer tevreden werd beleefd. Dat gebeurde overigens pas nadat iedereen, behalve Lourens Dinger en ik, de pleiterik had gemaakt naar een hotel in Vianden, omdat de arme ruggetjes slecht bestand bleken tegen de keiharde Luxemburgse veldbedden, en de oortjes slecht tegen het lawaai van mede-tentgenoten. Stelletje mie-tjes, mie-tjes, mie-tjes!



Maar goed, goed gefeest, al vond ik het jammer dat ik wel Grietje Vissers en Janny Beishuizen, maar niet luitenant Marquart-Scholtz tegen het lijf liep. Die er wel was, ondanks de grote afwezigheid van de Nederlandse krijgsmacht, vanwege de vele uitzendingen van dat moment.

Dag 2
De volgende ochtend bleek de rest zich uitstekend te hebben vermaakt in Vianden. Men verscheen als herboren aan de start, en dat was nodig ook, want Diekirch blijft geen ommetje.