Meer gezongen werd er, vervolgens, voorin Grave, bij de praktijk van tandarts Dick van Kuppevelt, die oud-commando en bevriend met Jan was. Het leek Jan een leuk idee er op de koffie te gaan, en ons ook. Maar het bleek dat de beste man op dat moment absoluut niet ter praktijk was, maar thuis. En laat dat 'thuis' nou toch in Gassel zijn.

Dubbele reden, dus, om de lange weg van Grave naar Beers te bestormen. Dat lange eind, tijdens de Vierdaagse doorgaans heet, stoffig en eindeloos, was nu niet alleen een prettig ommetje, maar werd ook heerlijk onderbroken, door het verpozen in Dick's tuin. Hij en zijn vrouw ontvingen ons met grote gastvrijheid, en wij vertelden hun verhalen over ons, en speelden met hun twee zoontjes.



Een hartelijk afscheid later (waarbij Dick de verwachting uitsprak op korte termijn eens te zullen deelnemen aan één van onze tochten) bevonden wij ons weer op de weg naar Beers. Waar wij, vlak voor het afslaan daarheen, tot vreugd van de oud-commandi hun zo treffend gekozen mascotte tegenkwamen: de ezel, drievoudig aanwezig in aanpalend gazon.



Bij binnentrekken van Beers, vervolgens, trachtte Henk mij een oor aan te naaien door, in plaats van linksaf te slaan zoals hoort, rechtdoor te lopen met de lieden achter mij, en mij op mijn schreden te laten terugkeren. Dat leverde hem slaag en scheldpartij op, maar eenmaal in het Wapen van Beers gingen wij niettemin gebroederlijk op de foto in de gelagzaal, doorgaans de reddende haven aan het eind van een lange en pijnlijke weg.



Buiten, op het terras, terroriseerden wij vervolgens de serveerster, de mede-terraszitters, en Beers als geheel, met luid gezang en gegrap. Zo zong Barend samen met Schelden 'Jezus had genoeg aan wijn'. En, volgend op een dito grap over sex met zwangere vrouwen (Albert, tegen Jan, nadat die gezegd had dat-ie er niet van hield: "Oh, nou als je dat nog eens bij de hand hebt, waarschuw mij dan maar, want ik kan het wel waarderen", waarop Jan sprak "Jij vindt dat extra handje natuurlijk wel lekker ja") werd een binnensmonds door Jan Middelkoop gemaakte grap ("Er is geen kut zo nauw als je eigen klauw") genadeloos door Beers verspreid door Schelden, met een luidkeels: "Precies! Dat zeg ik nou ook altijd! Er-IS-geen-kut-zo-nauw-als-je-ei-gen-klauw!".



Toen iedereen vervolgens van plaatsvervangende schaamte in zijn eigen kraag wegdook, riep Schelden verbijsterd: "Nou, dat is toch zo?". Woeha. Daar volgde een geslaagde imitatie van de half-mongoloïde Rambo-aan-het-eind-van-First-Blood op.

En toen er een lange stoet mensen voorbijkwam op weg terug van de kerk-op-de-hoek, kostte het Schelden weinig tijd uit te vinden dat het hier om een doop ging, en ons te verleiden tot een luidkeels 'Lang zal Roy leven' voor het versgedoopte jongetje.



Het gebaar werd nog gewaardeerd ook, en dus vertrokken wij tevreden naar de volgende rust in het Vierdaagse-parcours: Café De Bond, te Cuijk.

De weg erheen bleek, hoewel-ie kort is, zelfs nu, in niet-Vierdaagse-tijd, lang te lijken, door zijn eentonigheid. Café De Bond bleek, heerlijk onveranderlijk, gewoon Café De Bond, waar wij ons traditiegetrouw volstouwden met broodjes kroket en probeerden de voorraad vochtaanvullers weg te werken.



Dat lukte natuurlijk niet, maar inspirerend was het allemaal wel. Zo inspirerend zelfs, dat Albert hier een prachtig idee kreeg, en dus een voorstel deed. "Ik ken een vent die Dré Driessen heet, die schijnt hier vlakbij een hotel te hebben, heb ik net binnen nagevraagd. Zullen we daar even heen wandelen?" "Hoe ver is dat dan?" "Mwoah, een minuutje of tien" "...Okay dan".



Dus wij op weg naar Dré. We hadden natuurlijk beter moeten weten. De weg naar Dré bleek niet een minuut of tien, maar zeker een half uur lang. Dat was gelukkig niet zo heel erg, omdat wij op driekwart ervan door Albert vergast werden op whisky. Dat hij vergat erbij te zeggen dat het, de dag ervoor, zijn verjaardag was (waarmee hij mij flink tuk had, omdat ik verdorie nog keurig alle ledenverjaardagen in mijn agenda had gezet, doch deze niettemin vergeten was), tekent 's mans snedig karakter.



En daarna werd de grap compleet, al had hij dat zelf niet zo bedoeld. Want eenmaal bij de Dré-die-het-hotel runde, en daar aan het bier, bleek dat dat de verkeerde Dré was. "Kijk, Dré, daar komt je vriend." "Is dat mijn vriend? Die ken ik helemaal niet!" Hilariteit alom. "U zoekt zeker Dré Driessen? Die komt hier altijd, als stamgast, maar hij is er nu niet."



De Dré-van-het-hotel bleek echter wel een Vierdaagsekruis, met '38' erop, te bezitten, en dus kon-ie bij Schelden niet meer stuk (bij de rest van ons was dat al zo omdat-ie bier verkocht). Die liet zich daarom expres met hem, Albert en Peter verenigen, teneinde zijn eigen Vierdaagse-prestatie oneigenlijk op te schroeven middels hun gezamenlijk aantal van 83 Vierdaagses.

Vervolgens ontstond discussie over het vervolg van deze etappe. Want omdat het inmiddels al laat was, hadden weinigen zin ons oorspronkelijke plan, een trek door de Haak van Milsbeek via Plasmolen, uit te voeren.

Omdat wij in Plasmolen zouden gaan eten, op herhaald verzoek van Marco Neumann bij een Chinees, in plaats van bij het pannekoekenrestaurant-met-de-heerlijke-serveerster aldaar, werd uiteindelijk besloten dat wie wilden daarheen zouden lopen, via de pont bij Cuijk, en de anderen zich daar per auto heen zouden begeven, via een uit te voeren wolf-kool-en-geit-run door Lydia en Neumann.



Zo gezegd zo gedaan, en dus trok ik met Peter, Jan, Albert, Marco van Zijntergen, Ronald, Toon en Bart (de brandweerman ìs geen mietje) lopend op naar Plasmolen. Heel vreemd, om die pontonbrug te moeten missen, en in plaats daarvan, maar wel op dezelfde plek, per pontje die oversteek te maken.

Eenmaal in Plasmolen bevolkten wij al snel en masse wokrestaurant 'De Chinese Muur'. Dat is zo'n toko waar je, vanuit diverse schalen en bakken, zelf je maaltijd samenstelt, die je daarna over de toonbank aan een kok geeft, die het voor je wokt. Niet helemaal wat Neumann voor ogen had, geloof ik.

Maar wel lekker, vond ik, al waren er onder ons die vonden dat het voedsel verser en gevarieerder had kunnen zijn. Grote pret was er gelukkig ook: een onfortuinlijke ober, vandaag bezig aan zijn eerste werkdag, had het ongenoegen mee te maken dat hij eerst een glas bier over Jan uitstortte, en daarna een tonic over Mevrouw Neumann.



Aan dat laatste kon-ie overigens niks doen. Mevrouw Neumann maakte namelijk een volstrekt ongecontroleerde elleboogstotige beweging naar achteren, die hem totaal verraste. De arme man droop niettemin beschaamd af naar huis, en ik vraag mij ernstig af of hij te Plasmolen nog emplooi heeft gevonden.

Zijn vriendinnetje, ook serveerster, overigens wel, daar ben ik van overtuigd. Ik begrijp tot op de dag van vandaag niet waarom ze, vlak voor ze beiden het pand verlieten, zo ongeveer bij mij op schoot kwam zitten en ernstig aan me zat, maar onprettig was dat zeker niet.



Afijn. Na een stuk of wat rustige rondes drank, vertrokken wij lustig weer richting het Haarlemsche, en alle andere bestemmingen die inmiddels op de Wandelsoc.-woonplaatsenlijst figureren. Mooi slot, van een heerlijke dag, al had Toon gelijk toen-ie mopperde dat er maar veel gerust, en weinig gewandeld was.

Maar goed dat wij weten dat dat niet normaal is.

Mijn prosit heren, keurig gewandeld. Aken wacht. Maar, nu eerst: Diekirch.