Doorzoek deze site: Wat zijn wij aan het doen?
30 januari 2005 Van Top tot Teen door Nederland heen: Velden-Roermond Het kan niet altijd feest zijn. Was het bij de vorige etappe van dit, ons jongste monsterproject, nog beslist een zowel gedenkwaardig als feestelijk gebeuren, dat wij Velden binnentrokken, immers een mijlpaal in die zin dat het de naam van de organisator van dat project draagt en het naderen van het eind van de tocht inluidt, vandaag zou een dag van gemengde gevoelens zijn. ![]() En die gemengde gevoelens hadden daar veel mee te maken. Want hoewel 13 man voorwaar geen kleine opkomst is, en wij daar toch doorgaans heel blij mee hadden kunnen, mogen en willen zijn, waren wij dat vandaag niet. Want Weij ontbrak. Onze vlammende vaandeldrager had zich namelijk, direct na de Lintjesregen van dit jaar, en dus twee weken voor deze tocht, zelf op non-actief gesteld, per mail, met als motivatie (letterlijk citaat) "Uw wandelorganisatie heeft een aantal heren binnen haar gelederen een groep Boven-ons-gestelden waar ik mij niet mee in wil laten". ![]() Dat had ik in de afgelopen periode allemaal meerdere keren gezegd en ook langs andere wegen duidelijk gemaakt - maar dat had niet geholpen, en veel meer kon ik er daarom niet aan doen. En hoe verheugend ik het ook vond en vind dat onze beide oud-legionairs wèl aanwezig waren, bovendien de door hun nieuw aangebrachte Vriend, Peter de Kiefte, meebrachten, en wij ook nog vergezeld gingen van enerzijds Thomas van Campen, die we (onder meer wegens tijdelijke uithuizigheid in het Canadese, en buiten voornoemde Lintjesregen) niet meer gezien hadden sinds etappe 8 en anderzijds Jochem Prakke, niet meer gezien sinds etappe 12, en wij in Pieter Spaan bovendien een nieuw Lid in te wijden hadden, dat kon de sluier van treurdom die over deze dag hing voor mij niet wegnemen. Passend was die burka van beregend grauw overigens ook, omdat Albert van Geyningen zeer onlangs door zijn vrouw was verlaten. Ik zal u niet vermoeien met details (al was het alleen maar omdat die natuurlijk privé zijn), maar kan u wel melden dat dit een diepe schok teweeg had gebracht - niet alleen bij Albert zelf, maar ook doorheen de hele Soc.. Gelukkig zou Albert Albert niet zijn als-ie zijn tegenspoed niet manhaftig het hoofd bood. En dus was hij hier. Rugzak om, Soc.-tenue aan, en de kop fris in de wind. Een voorbeeld voor ons allen. En dat zouden we nodig hebben vandaag. Want toen wij, na wat bizar ceremonieel in het Wapen, vertrokken waren, leek het allemaal nog leuk te worden, toen wij aan het begin, kort na het verlaten van Velden, door Venlo trokken, dat ons overviel met zijn schoonheid en gezelligheid. Leuke winkels, prima kroegen, mooie kerk en prachtige rivieroever (van de Maas). En eenmaal daardoor, voorbij wat verbaasde politie, die ons onvertwijffelloos beschouwde als het verzetje van het jaar, maar respectvol succes wenste na uitleg, en voorbij een bizarre opsplitsing, waarbij Schelden en Rijkman de rest van de groep ontliepen door ze te verwarren met een verhaal over pinnen), was het zelfs nog leuk in Bilderberg-hotel Château Holtmühle. Daar waren wij omdat Lid 8, Larisa Smit, Marsleider Schelden daarom ooit verzocht had (omdat, meen ik, haar oma er ooit gewerkt had). Oma was inmiddels dood, en Larisa hadden we in geen jaren in ons wandelend midden waargenomen (niet sinds de Airborne van 2002), maar dat hotel, daar zullen we haar nog lang dankbaar voor blijven. Want dat had namelijk Stijl, zoals het hoort. Bedaard, maar overal. Van de gouden kranen in het prima sanitair, via de meer-dan-manshoge spiegels en de vleugel (waarop Schelden tot ons afgrijzen uiteraard 'Waar in 't bronsgroen eikenhout' ten beste bracht, tot, verbijsterend, vermaak van de aanwezige gasten) tot de smaakvol beklede stoelen, was dit het soort van rustige luxe dat veel goedmaakt na keiharde kilometri zwoegen. ![]() ![]() Daar ging het weer mis, maar dan anders. Want ik dacht lollig te doen, dus bestelde de items van de kaart, die ik qua naam zo vreemd vond dat ik ze niet begreep. Ik weet niet meer hoe ze heten, maar het ene bleek patat-met-een-soort-van-ravigottesaus, en het andere een bamihap. Maar die lag zo onder de patat verborgen dat ik 'm eerst niet opmerkte. En omdat ik niet wist wat ik besteld had, zag ik de kipsaté die Peter de Kiefte besteld had, en die tegelijk met mijn eten werd afgeleverd, aan voor de tweede helft van mijn bestelling, en had ik die al opgevreten voordat ik mijn bamihap ontdekte en mij een licht opging. Geen nood, een nieuwe kipsaté voor Peter besteld. Maar wel Hoon, mijn deel, uiteraard. ![]() ![]() Wij, intussen, waren in moordend tempo doorgestoten, tot op het marktplein van Roermond. Daar aangekomen hadden we het helemaal gehad. En dat, gepaard aan de gotspe van de Marsleier, die het hier presteerde om, voor het eerst in de geschiedenis van dit project, vooraf géén studie te hebben verricht naar een goed restaurant om in te eten, en dat met een groothartig (kleinzielig, zul je bedoelen!) gebaar aan onszelf overliet, leidde ertoe dat wij helemaal niet meer samen aten. Want iedereen vertrok, na wat bieren, en alleen Rijkman, Fischer, de Kiefte, Prakke, de Gisser, Schelden en ik eindigden in een, overigens ook nog slecht, want veel te duur en te traag van bediening voor de geleverde kwaliteit, restaurant dat bij Hotel Roermond hoorde. ![]() Waarop Prakke breed grijnzend zijn schouders ophaalde, instapte, het portier voor de neus van de verbijsterde Schelden sloot, en wegspeerde naar Haarlem. ![]() De tering, minkukel. Maar afijn. Mijn prosit, hond, heren, want wel: keurig gewandeld. En Aken wacht. Gemengde gevoelens of niet. |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
29.01.2005 |
27.01.2005 |
25.01.2005 |
24.01.2005 |
15.01.2005 |
13.01.2005 |
12.01.2005 |
11.01.2005 |
07.01.2005 |
06.01.2005 |
05.01.2005 |
2004 |
2003 |
2002 |
2001 |
2000 |
1999 |
1998 |